Czytałem to chyba gdy miałem około 10 lat... Czyli 25 lat temu. Drugi raz nie sięgnąłem, osobiście dałbym raczej 7.

@jang_mefju byłem małym gnojem jak to czytałem. Poza zupełnie ogólnie zapamiętaną fabułą utkwiły mi jeszcze dwie rzeczy. Imię Detlef, które jak słyszę to do dziś mam okładkę książki przed oczyma oraz określenie 'kasztan', którym w liceum obarczyłem kolegę z klasy, który mianowany jest tak po dziś dzień.

@jang_mefju ksiażka czytana przeze mnie w podstawówce. Do dziś żadne narkotyki mnie nie interesują... co innego alkohol

@jang_mefju przeczytałam w gimnazjum i była to pierwsza książka o poważnych problemach społecznych. Potem juz popłynęłam tym nurtem - pamiętnik narkomanki, ksiazka o nastolatce, która zbuntowała się wychowaniu w środowisku świadków Jehowy, książki o niepełnosprawnościach. Wtedy sobie powiedziałam, że żadnych narkotyków i tak zostało. Jednocześnie chyba zrobiłam sobie kuku, bo jestem teraz wysoko wrażliwa, co pociąga za sobą konsekwencje dla psychiki

@jang_mefju Bardzo dobra książka.

Uważam, że każdy młody i stary człowiek powinien ją przeczytać.

@jang_mefju pisząc o książce, ciężko nie wspomnieć o filmie o tym samym tytule. Obejrzałem będąc w gimnazjum, przerażający i bardzo ponury obraz. Dla mnie wygrywa zdecydowanie z filmami typu „Requiem dla snu”, właśnie przez swoją surowość i szarość Berlina tamtych lat, niewiele bardziej pozbawioną koloru niż Polska początku lat 90., na które przypadało moje wczesne dzieciństwo. Ten obraz bardziej pasował do naszego podwórka niż amerykańskie scenerie.

Po książkę sięgnąłem już w liceum, gdy chciałem na niej oprzeć swoją prezentację maturalną (tematem było „co traci, a co zyskuje dzieło literackie jako przedmiot adaptacji filmowej”). Ostatecznie wybrałem inne tytuły, gdyż nauczycielka zwróciła uwagę na słowo „dzieło literackie” w temacie

Na pewno książka zawiera o wiele więcej detali, których nie ujęto w filmie (choćby sceny typu wymiana bielizny na kasę/heroinę), jest dosyć obrazowa i zapada w pamięć. Ma również trochę inną formę, bo pokazuje perspektywę nie tylko Christianne, ale również jej matki.

Jednak dla mnie „My, dzieci….” nie to przede wszystkim film. Bardzo wierny książce i bardzo dobrze zrealizowany.