Kult ten rozwinął się w tradycjach literackich kultur Azji Wschodniej, a także w niektórych okresach historii Chin i Korei Joseon. Skłaniają się do refleksji nad śmiercią – zarówno w ogóle, jak i nad rychłą śmiercią autora – która często jest połączona z wymowną obserwacją życia. Praktyka pisania poematu śmierci ma swoje korzenie w buddyzmie zen. Jest to koncepcja lub światopogląd wywodzący się z buddyjskich nauk o trzech znakach istnienia (三法印, sanbōin), a konkretnie, że świat materialny jest przemijający i nietrwały (無常, mujō), że przywiązanie do niego powoduje cierpienie (苦, ku) , a ostatecznie cała rzeczywistość jest pustką lub brakiem...