Encyklopedia mitologii japońskiej

151/1000- Ichijama

Ichijama to klątwa, którą można spotkać wyłącznie na terenie japońskiej Okinawy. Należy do grupy zaklęć znanych jako ikiryo i pozwala ona na manipulowanie swoim własnym duchem w taki sposób, by ten nawiedził inną osobę. Ofiarą tej magii mogą stać się nie tylko ludzie, ale także zwierzęta, a nawet uprawy.

Ichijama jest przywoływana poprzez modlitwę do specjalnej laleczki określanej słowami ichijama butokii. Następnie obiekt trafia do garnka i podczas jego gotowania musi zostać określona część ciała ofiary czynionej klątwy. Po zakończeniu rytuału pojawia się duch wyglądający dokładnie jak osoba go przyzywająca. Zjawa dostarcza następnie ofierze mały podarek, zwykle są to owoce lub warzywa takie jak banany, czosnek lub cebula. Krótko po tym przekleństwo zaczyna działać, a osoba doświadcza dziwnych objawów ze strony wybranej w rytuale części ciała. Bez odpowiedniej pomocy czeka ją śmierć.

W pokonaniu klątwy mogą pomóc wyłącznie yuta, osoby w typie szamanów znane praktycznie tylko na Okinawie. By odpędzić złowrogie zaklęcie, należy nałożyć kolejną klątwę, w tym celu yuta wiąże razem kciuki ofiary, a następnie uderza w nie gwoździem intonując swoje własne zaklęcia, zwykle wystarczy to do odpędzenia ichijamy.

Ichijama to zdolności, które najczęściej dotyczą kobiet, są one mrocznym dziedzictwem, które na Okinawie przechodzi z matek na ich córki. Używanie czarnej magii nie jest jednak czymś akceptowalnym, z reguły jest to gwarant ostracyzmu społecznego. Dlatego też osoby takie z reguły ukrywają swoje zdolności przed wzrokiem osób niepowołanych. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

150/1000- Ibaraki doji

Ibaraki doji to bohater japońskich legend, potężny demon zakłócający spokój mieszkańców Japonii. Był on podwładnym jeszcze sławniejszego oni znanego jako shuten doji. O samym stworze pojawiło się wiele sprzecznych przekazów, nie do końca wiadoma jest nawet płeć demona, którego przedstawiano zarówno jako płci żeńskiej, ale i męskiej. Wiadomo na pewno, że był przerażającym potworem, którego obawiano się w każdym zakątku kraju. 

Jedna z najbardziej znanych historii na temat ibaraki opowiada o jego aktywności w pobliżu bramy Rashomon, południowej części murów miejskich, które chroniły dawne Kioto. Rashomon została zbudowana w 789 roku, jednak po erze Heian popadła w ruinę, a tereny w jej pobliżu stały się niezwykle niebezpieczną lokalizacją. Miejsce zaczęło przyciągać złodziei i bandytów, a także morderców, którzy uznali obszar za idealne miejsce do porzucania zwłok swoich ofiar.

Z czasem okolica zyskała dodatkowo opinię nawiedzonej przez potwornego demona. Coraz szersze kręgi zaczęła zataczać mroczna legenda o Rashomon no oni, demonie z Rashomon.

W końcu pogłoski na temat potencjalnej kreatury z piekła rodem postanowił zbadać Watanabe no Tsuna, bohater, który niedawno przyczynił się do zwycięstwa nad samym shuten doji. Tsuna posiadł konia i ruszył do Rashomon. Kiedy mężczyzna dotarł do bramy, zerwał się potężny wiatr, który uniemożliwił dalszą jazdę konną, w tej sytuacji Tsuna ruszył dalej piechotą.

Wśród wichury nagle z ciemności wystrzeliła olbrzymią ręka, która chwyciła hełm samuraja. Ten szybkim ruchem wyprowadził cios mieczem odcinając dłoń stwora. Ranny demon zniknął pozostawiając na miejscu odciętą część ciała, a brama Rashomon nie była już więcej nawiedzana. Demon powrócił tylko jeden raz pod przebraniem zwykłego człowieka, by odzyskać brakujący kawałek swojej ręki, później nigdy więcej już nie powrócił. 

#mitologiajaponska

#demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

149/1000- Hyosube

Hyosube to małe, a przy tym niezwykle owłosione humanoidy, które według przekazów żyją głównie na południu i zachodzie Japonii. Uważa się je za krewnych kappy i garappy, od których podobno odróżnia je większa dzikość i chęć do walki. Posiadają duże ilości włosia na swoim ciele, jednak dziwnym trafem nie tyczy się to ich skóry głowy. Poza tym posiadają niezwykle ostre pazury jak i zęby, które często ukazują. Ich owłosienie łatwo zbiera brud, przez co często jest pokryte kurzem, olejem i innymi obrzydliwymi nieczystościami. Mówi się, że nazwa tego yokai pochodzi od wydawanego przez niego dźwięku brzmiącego jak "hyo hyo".

Stwory te żyją zwykle w pobliżu rzek, gdzie zdobywają stanowiące ich główny pokarm ryby. Ich innym ulubionym pożywieniem, które pochłaniają w dużych ilościach, są bakłażany. Podobnie jak kappy uwielbiają wszelkiego rodzaju psoty, a także nienawidzą koni. Są brutalniejsze i bardziej złośliwe od swoich krewnych, ale oprócz tego cechują się też silnym poczuciem honoru.

Spotkanie z nimi jest ekstremalnie niewskazane, samo spojrzenie na hyosube może wywołać ciężką, a przy okazji też zaraźliwą gorączkę, która szybko potrafi przekształcić się w epidemię. Nawet usłyszenie śmiechu tego yokai może doprowadzić do choroby i zgonu w ciągu kilku kolejnych godzin.

Hyosube mają skłonność do odwiedzania ludzkich łazienek, gdzie przesiadują w wannach, a po ich opuszczeniu pozostawiają duże ilości owłosienia oraz obrzydliwy smród. Swoje odpady uznają za świętość, tak więc usunięcie nieczystości przez właściciela domu uznają za potwarz. Istnieją historie, które opowiadają o pechowych osobach wyrzucających odpady po stworzeniu, które za karę zaszlachtowało ich ukochane konie. 

Hyosube są czasami czczone w niektórych świątyniach shinto. Zwykle to rolnicy pozostawiają ofiary z bakłażanów, by przebłagać stwory i tym samym spokojnie uprawiać swoje zbiory. Ci, którzy tego nie zrobią, muszą się liczyć z ewentualnym zniszczeniem upraw. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

148/1000- Hyakume

Hyakume można przetłumaczyć jako "sto oczu", co doskonale odzwierciedla wygląd opisywanego yokai, jest on bowiem pokryty niezliczoną ilością gałek ocznych, które można dostrzec na całym jego ciele. Po ich zamknięciu stwór przypomina różowawą bryłę mięsa, którą porównuje się czasami do wyglądu innego japońskiego bytu, nuppeppo.

Hyakume zamieszkuje stare świątynie, które traktuje jak własny dom, dlatego też bardzo nie lubi ewentualnych złodziei. Nocą zamienia się w strażnika przybytku, który patroluje pobliskie tereny w celu ewentualnego wykrycia podejrzanych jednostek. W dzień istota kryje się w ciemnościach, światło słoneczne jest bowiem zbyt jasne dla jej niezwykle wrażliwych oczu.

Zwykle hyakume są bardzo nieśmiałymi stworami, które unikają kontaktów z ludźmi. Zmienia się to jednak, gdy ktoś naruszy teren patrolowany przez stwora. W takiej sytuacji istota odłącza jedno ze swoich oczu, które przykleja się do osoby w celu jej śledzenia i rejestrowania aktywności. W przypadku braku podejrzanych ruchów oko powróci do właściciela, który nie podejmie żadnych wrogich działań. Jeśli poczynania intruza wywołają niepokój hyakume, ten porzuci schronienie i ukaże się przed tą osobą. Wielookie yokai są pacyfistami podczas konfrontacji polegającymi wyłącznie na swoim wyglądzie, którym starają się w takich sytuacjach odstraszyć nachodzących ich terytorium ludzi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

147/1000- Hyakki yagyo

Hyakki yagyo to specjalna impreza, którą można przetłumaczyć jako paradę stu demonów. Wydarzenie to rozgrywa się w noce ściśle związane z kalendarzem zodiakalnym. Wszystkie demony, duchy, tsukumogami oraz inne byty nadprzyrodzone zbierają się razem w jeden wielki tłum wędrujący ulicami japońskich miast. Ich świętowanie jest niezwykle podobne do japońskich festiwali wypełnionych tańcem i śpiewem. Mówi się, że paradzie nie z tego świata przewodzą trzy istoty: nurarihyon, nozuchi i otoroshi.

Ludzie, którzy tej właśnie nocy wyjdą na zewnątrz albo też ci, którzy wiedzeni ciekawością postanowią wyjrzeć przez okno, zostaną zabici albo też porwani przez któregoś ze stworów. Podobno jest to swego rodzaju boska kara za ujrzenie tego, czego ludzkie oczy widzieć nie powinny.

Jedyną bezpieczną opcją w czasie nocnej parady stu demonów jest pozostanie w domu. Tym, którzy usłyszą jej odgłosy, polecane jest wymówienie specjalnej inkantacji, którą zamieszczam niżej jako ciekawostkę.

KA-TA-SHI-HA-YA, E-KA-SE-NI-KU-RI-NI, TA-ME-RU-SA-KE,

TE-E-HI, A-SHI-E-HI, WA-RE-SHI-KO-NI-KE-RI. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

146/1000- Hossumori

Hossumori to tsukumogami, duchy przedmiotu, w tym wypadku związane z hossu, różdżkopodobnym obiektem używanym przez buddyjskich mnichów. Powstają po wielu latach użytkowania przez mistrza Zen, długi kontakt z duchowym światem sprawia, że dzięki temu doznają one oświecenia. 

Muchy i komary latające wokół medytującej osoby były dość poważnym problemem odwracającym uwagę od spraw duchowych. Jednak buddyzm od zawsze uznawał zabójstwo za ciężki grzech, nawet jeśli miało to dotyczyć małych owadów. Dlatego już w starożytnych Indiach wymyślono hossu, dawne narzędzie, które służyło do przepędzania latającego robactwa bez wyrządzania mu krzywdy. Przedmiot miał też swoją duchową stronę, jego użycie symbolizowało odpędzanie złych duchów i całej reszty, która mogła rozpraszać uwagę medytującego. 

Hossumori to byt, który pochodzi z "Hyakki tsurezure bukuro", księgi autorstwa Toriyamy Sekiena. Według informacji zapisanych na jego temat przemiana może nastąpić po dziewięciu latach użytkowania przez mistrza Zen. Jest to nawiązanie do życia jednego z największych buddyjskich mistrzów, Darumy, który miał medytować nieprzerwanie przez dziewięć długich lat. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

145/1000- Hosogyo

Hosogyo jest stworzeniem zaliczanym do grupy wodnych istot znanych jako kaigyo (tzw. dziwna ryba, należy do niej także honengyo omawiany parę wpisów temu), które żyją w wodach otaczających Japonię. Ciało hosogyo jest uderzająco podobne do pospolitej krewetki, za to jego głowę porównuje się do tej posiadanej przez innego wodnego yokai, shojo (także wodnego stwora przypominającego w tym wypadku orangutana). Jego płetwy wyglądają niemalże jak para rąk i nóg.

W ciągu dnia hosogyo poruszają się jak zwykłe ryby pływając w głębinach oceanu. Za to nocą robią użytek ze swoich nibykończyn i wychodzą na ląd, gdzie spędzają czas aż do nastania ranka.

Kontakty hosogyo-człowiek należą do rzadkości, dlatego też stworzenia te są względnie nieznane. Istnieje relacja ze złapania jednego z tych stworków, miało to podobno miejsce w czerwcu 1838 roku na jednej z plaż w prowincji Sagami. Istotę złapano żywcem, następnie stała się ona atrakcją na pokazach misemono (wystawiano na nich często egzotyczne jak i dziwne zwierzęta, tego typu pokazy w XIX wieku cieszyły się w Japonii dużą popularnością). 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

144/1000- Hosogami

Hosogami to demoniczne bóstwo, które dawniej uznawano za roznosiciela wirusa ospy. Tak też go przedstawiano: jako małego człekopodobnego demona obsypanego zmianami chorobowymi. Hosogami wędrował od jednej wioski do kolejnej zarażając wciąż to nowe osoby. Ich temperament miał być równie przerażający jak sama choroba. Wierzono, że nienawidzą psów, a także koloru czerwonego, który był w Japonii symbolem dobrego zdrowia. Czerwoną wysypkę pokrywającą ciało uznawano więc za dobry znak dający nadzieję na powolny powrót do zdrowia chorego na ospę.

Rodziny zarażonych często wznosiły kapliczki, które następnie stawały się miejscem modlitw do bóstwa. Miano nadzieję, że hosogami zlituje się i ostatecznie oszczędzi daną osobę. Mimo uznawania go za złego boga wciąż pokutowała wiara, że odpowiednie rytuały oraz ofiary mogą zdziałać cuda i uspokoić jego mordercze zapędy. W ruch szły także różnego rodzaju amulety ochronne mające odstraszyć bożka, a wśród nich najczęściej używane czerwone drzeworyty nazywane akae.

Do walki z ospą zaprzęgano również innych bogów, wśród nich bardzo popularnego sukunabikona, boga uzdrawiania. Organizowano specjalne rytuały nazywane hosogami okuri- odpędzanie hosogami. Całe grupki ludzi grające na fletach, dzwonkach i bębnach wychodziły w tym czasie na ulice tańcząc i śpiewając, co miało pomóc w odegnaniu choroby.

Na obrzeżach wiosek stawiano też małe kapliczki, które miały w ten sposób uniemożliwić wtargnięcie złego boga.

W niektórych regionach hosogami był postrzegany nie jako roznosiciel choroby, ale wybawca. Samą ospę postrzegano zaś jako manifestację zła kryjącego się we wnętrzu ludzkiego ciała. Osoby zarażone modliły się do boga o ochronę i ocalenie, zaś po ewentualnym wyzdrowieniu dziękowały za pomyślne odparcie choroby. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

143/1000- Hoo

Hoo to piękne ptaki porównywane swoim wyglądem do legendarnego feniksa. Są uważane na terenie Japonii za jedno z najświętszych stworzeń istniejących w tutejszym panteonie. Ich różnokolorowe ubarwienie to odzwierciedlenie pięciu chińskich żywiołów, legenda o nich narodziła się bowiem na terenie starożytnych Chin. I tak zieleń symbolizuje drewno, czerwień-ogień, biel-metal, czerń-wodę, a kolor żółty ziemię.

Hoo to symbol pokoju, nigdy więc nie krzywdzą innych istot. Żywią się nasionami bambusa, a ich ulubionym drzewem, na którym lubią przesiadywać, jest paulownia. Gdy przelatują, wiatr w pobliżu cichnie tak jak i wszelkie stworzenia. Głosi się, że te święte ptaki ukazują się na ziemi tylko w miejscach, gdzie panuje absolutny pokój i dobrobyt, a wszyscy mieszkańcy mogą żyć w poczuciu spełnienia. Przez resztę czasu żyją w niebiosach. Jeśli hoo objawi się ludziom, będzie to oznaczać początek nowej wspaniałej ery.

Hoo cieszy się w Japonii powodzeniem będąc często umieszczanym na powierzchniach świątyń i innych przybytków wiary. Stał się on symbolem ognia, słońca, a także rodziny królewskiej, reprezentuje też tak znamienite cnoty jak obowiązek, przyzwoitość, wiara i miłosierdzie. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

142/1000- Hone onna

Hone onna to bardzo oryginalny rodzaj ducha, który pozostaje na ziemi nie z powodu tak prozaicznych emocji jak gniew czy żal, ale ze względu na miłość. Miłość, która sprawia, że zamiast stać się żądnym odwetu bytem yokai ten pragnie wyłącznie ponownego spotkania z dawnym ukochanym. Nieśmiertelne uczucie pozwala im wciąż panować nad gnijącym ciałem i kontynuować nocne schadzki z wciąż żywym obiektem ich westchnień.

Dawny mąż lub chłopak dostrzega swoją oblubienicę jako młodą, piękną kobietę w jej najlepszym okresie życia, jest to maska, którą przejrzeć mogą tylko ci, którzy nie dzielą większych uczuć do tej osoby lub też są silnie wierzący. Tylko oni potrafią przeniknąć przez iluzję i dostrzec prawdziwą postać hone onny: rozkładające się ciało powracające z grobu.

Gdy hone onna po raz pierwszy ukazuje się swojemu ukochanemu, zwykle jest to dla niego szok, który szybko przeradza się w radość wynikłą z możliwości ponownego ujrzenia zmarłej. To powoduje zaślepienie i kompletną obojętność na słowa innych o niezwykłości powrotu kobiety z drugiej strony. Nawet sama hone onna może nie być świadomą tego, czym się stała. Bytem tym kieruje wyłącznie miłość, dla niej tylko istnieje i tylko dla niej powraca zza grobu. Taka sytuacja może trwać całe tygodnie, aż nadchodzi moment zapłaty. Każda noc bowiem ma swoją cenę, nieświadoma tego hone onna przy każdym spotkaniu wysysa bowiem część życiowej energii drugiej połówki. Jeśli nikt nie zdoła w porę przerwać tego "związku", w końcu wciąż żywa połówka z tej pary dołączy do ukochanej w zaświatach.

Dobry przyjaciel lub znajomy ma szansę na wyciągnięcie ofiary hane onny z iluzji i uratowanie jej od smutnego zakończenia. Ale hone onny nie można tak po prostu odrzucić, ta bowiem w dalszym ciągu owładnięta uczuciem będzie powracać każdej nocy do znanego sobie domu. Domostwo można zabezpieczyć za pomocą modlitw oraz czarów, które uniemożliwią wejście istocie, będą one jednak skuteczne tylko w wypadku, gdy chce tego sam zainteresowany. Na nieszczęście dla niego w miarę upływu czasu oraz rozkładu toczącego ciało hane onny wzrasta też moc jej uroku. Większość mężczyzn z czasem ulega dopuszczając ją do siebie i tym samym poświęcając swoje życie dla ukochanej. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

141/1000- Honengyo

Honengyo to wodne yokai, które z niesprecyzowanych bliżej powodów są uznawane za dardzo dziwaczny rodzaj ryb, pod względem wyglądu bliżej im jednak do sporych jaszczurów. Mogą one osiągać nawet ponad dwa metry długości. Mają bardzo elastyczne ciało niczym łasice, a pokrywa je typowo gadzia łuska. Na ich grzbiecie widoczne są czarne, kolczaste płetwy.

Honengyo żyją w głębinach rzek z daleka od ludzi i starają się zbytnio nie wychylać. Do spotkania dochodzi tylko w sytuacjach, gdy same postanowią wypłynąć na powierzchnię.

Bardzo rzadko honengyo wypływają na brzeg rzeki na terenie któregoś z miast, gdzie przyciągają uwagę mieszkańców. Podobno ich widok miał poprzedzać wyjątkowo obfite lata dla japońskich rybaków, uważa się więc je za bardzo dobrym omen na przyszłość.

Najbardziej znane spotkanie z istotą miało wydarzyć się w roku 1866, stwór pojawił się podobno na brzegu rzeki w mieście Osaka. Historia wraz z przedstawieniem yokai ukazały się nawet w gazetach. Stworzenie mierzyło 2-3 metry długości i ważyło na oko około 70 kilogramów. Artykuł informował również o dawniejszych spotkaniach z podobnymi stworzeniami dodając, że zawsze okazywały się zwiastunem mającego nadejść dobrobytu. Wierząc, że i to spotkanie to dobry znak, gazety nazwały istotę honengyo (w japońskim słowo to oznacza bardzo pomyślny rok). Spekuluje się, że w rzeczywistości w tamtym miejscu mogło dojść do kontaktu z salamandrą olbrzymią lub foką, która przywędrowała z wód oceanicznych, jeśli oczywiście uznać, że cała sprawa jest czymś więcej niż tylko legendą.

Niektórzy porównują stworzenie do legendarnej Godzilli, która ukazała się niemal 90 lat po tym, jak honengyo zyskał rozgłos za pośrednictwem japońskich gazet. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

139-140/1000- Honengame/ Hone karakasa

Honengame żyje w wodach otaczających Japonię, jest on jednym z yokai posiadających dar przepowiadania przyszłości. Istota posiada ciało żółwia oraz głowę kobiety, którą zdobią dwa małe rogi.

Z reguły trzyma się z daleka od miejsc, w których mógłby spotkać człowieka. Ujawnia się tylko w sytuacjach, kiedy ma do przekazania ważny komunikat na temat nadchodzącej przyszłości.

Czasami honengame są posłańcami dobrej nowiny, którzy informują o nadchodzących dobrych zbiorach w danym regionie. Wydają także ostrzeżenia o nadejściu suszy, epidemii, klęski głodu i innych katastrofach. Podobnie jak w przypadku amabie wizerunek istoty ma posiadać silne właściwości ochronne. Miał on być doskonałym talizmanem chroniącym przed chorobami i złymi duchami.

Według opowieści z 1839 roku jeden z przedstawicieli honengame został schwytany przez rybaków w pobliżu dzisiejszych prefektur Wakayama i Mie. Obwód istoty wynosił około 5,5, a długość 1,7 metra. Wizerunek złapanego stworzenia rozpowszechniano następnie wśród ludzi jako rodzaj magicznej ochrony.

Hone karakasa

Hone karakasa to tsukumogami powstające ze starych, zniszczonych papierowych parasoli. Słowo "hone" lub też "bone" odnosi się do ich wyglądu, który po usunięciu okrycia z papieru przypomina rybie ości. Można je ujrzeć od czasu do czasu "tańczące" po niebie, jest to znak, że nadchodzi brzydka pogoda.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

138/1000- Hoko

Hoko to duchy natury zamieszkujące drzewa liczące sobie wiekowo około tysiąca lat. Wymienia się tutaj choćby mogące osiągać takie liczby drzewa kamforowe. Ciało istoty przypomina psie, w przeciwieństwie jednak do domowych czworonogów nie posiada ona ogona, a jej twarz wygląda niezwykle ludzko.

Spotkania z hoko są zwykle dziełem przypadku, zazwyczaj dotyczy to drwali, którzy podczas swojej pracy mogą natknąć się na krew, która wypływa z drzewa podczas jego wycinki. To oznacza, że we wnętrzu żyje duch natury. Japończycy, a także Chińczycy uznają istotę za jadalną. Szczególnie chińskie relacje opisują proces przygotowywania mięsa hoko, które w smaku ma przypominać psie.

Hoko to japońska wymowa chińskiego określenia tego bytu: penghou. Choć legendy zwykle mówią o drzewach kamforowych, pierwsze znaki w japońskiej nazwie mogą odnosić się też do sakaki, świętego drzewa religii shinto. Istota ma bardzo długą historię, pierwsze wzmianki o niej miały się pojawić w dziele "Hakutaku zu", które istniało już w czasach starożytnych. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

136-137/1000- Hizo no kasamushi/ Hizo no mushi

Hizo no kasamushi swoją nazwę zawdzięczają "kapeluszowi" umieszczonemu na ich głowie. Posiadają cienkie, wężowe ciało pokryte krótkimi czerwonymi włoskami i zakończone podwójnym ogonem.

Hizo no kasamushi jest chorobotwórczym yokai, który po zainfekowaniu organizmu powoduje u swoich ofiar ekstremalne problemy z przyjmowaniem pokarmów. Osoby takie zaczynają jeść zbyt dużo doprowadzając się do poważnej otyłości, ale mogą też pójść w drugą stronę nabywając wstręt przed jedzeniem i chudnąc do niebezpiecznych wartości.

Robak jest niezwykle ciężki do usunięcia, ale można zwalczać objawy wynikające z jego obecności poprzez przyjmowanie preparatów z Agi (wyciąg z korzenia rośliny nazywanej zapaliczką) i gajutsu (tworzonego z łodyg i korzeni kurkumy).

Hizo no mushi

Kolejny z "medycznej listy" jest hizo no mushi, mały yokai o czerwonym ciele, które cały czas utrzymuje bardzo wysoką temperaturę. Jego kończyny są zakończone niezwykle ostrymi pazurami. Osiedla się on w śledzionie, ale czasami wybiera się na małą wędrówkę po organizmie nosiciela. Jego małe nóżki sprawiają, że podczas chodu zatacza się niczym pijany.

Zarażone nim osoby przejmują jego specyficzny sposób poruszania się. Czasami, gdy hizo no mushi złapie wątrobę w swoje szpony, może to wywołać niebezpieczną hipertermię. Stworzenie lubi też atakować mięśnie, co powoduje u danej osoby podwyższoną temperaturę i zawroty głowy.

Infekcja może zostać wyleczona poprzez spożycie medykamentu stworzonego z mokko (wyciąg z ostu) i daio (rabarbar lekarski). 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

135/1000- Hiyoribō

Hiyoribō to yokai pochodzący z japońskiej prefektury Ibaraki. Mówi się, że jego obecność jest znakiem dobrej pogody z dużą ilością słońca. Żyje bardzo głęboko w górach i można go ujrzeć wyłącznie, kiedy warunki atmosferyczne są wystarczająco dobre. Podczas deszczowej, brzydkiej pogody hiyoribō pozostaje w ukryciu.

Hiyoribō bardzo często porównuje się do innego z mających wpływ na pogodę yokai, pochodzącego z Chin stwora znanego jako hiderigami. Możliwym jest, że hiyoribō jest odmianą chińskiego odpowiednika.

Byt jest przedstawiony w wielkiej encyklopedii yokai "Konjaku gazu zoku hyakki" Toriyamy Sekiena. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

134/1000- Hitotsume nyudo

Podobnie jak w przypadku wymienionego w poprzednim wpisie hitotsume kozo mamy tutaj do czynienia z yokai wyglądającym niczym buddyjski mnich. Tak samo też posiada on tylko jedno oko.

Byty te przemierzają drogi znajdujące się z dala od większych miast. Atakują każdego człowieka, który wejdzie im w drogę. Potrafią modyfikować swoją wielkość zmniejszając ją lub też zwiększając. Mogą stać się więksi niż najwyższe drzewa, przez to też zwykle nie sposób im uciec. W niektórych przypadkach za postacią hitotsume nyudo kryją się złośliwe tanuki lub kitsune, które do tego celu używają swoich technik transformacji.

Nyudo mają dość ciekawy sposób przemieszczania się. Podróżują w osłoniętych palankinach niesionych przez pomniejsze yokai lub ludzkich niewolników. Są także otoczeni przez spory orszak godny znamienitego władcy. Jest to zwykle widok, który wzbudza ciekawość ewentualnych gapiów. Podróżni zatrzymują się przyglądając się przemarszowi procesji. Ciekawość ta źle się kończy, bowiem po zbliżeniu się do danej osoby hitotsume nyudo wychodzi z palankinu, by dopaść ją i zabić lub pojmać.

Legendy: Pewien podróżnik podczas wędrówki jedną z leśnych dróg natknął się na niezwykłą procesję, niepodobną do którejkolwiek z widzianych w przeszłości. Zafascynowany postanowił wspiąć się na pobliskie drzewo, by uzyskać lepszy widok. Orszak zatrzymał się dokładnie przy drzewie, na którym przebywał. Z olbrzymiego palankinu wyszedł groźnie wyglądający jednooki olbrzym, który ku przerażeniu podróżnika zaczął wspinać się w jego kierunku. Spanikowany mężczyzna zamachnął się na stwora posiadanym przez siebie mieczem. W chwili, kiedy to uczynił, olbrzym i cała jego świta rozpłynęli się w powietrzu.

Inna legenda opowiada o hitotsume nyudo będącym dawniej wysoko postawionym kapłanem w świątyni Enryaku-ji. Był to człowiek słynący z niezwykle surowej dyscypliny, który wyrzucił z przybytku wielu jego zdaniem nadmiernie leniwych mnichów. Wielokrotnie ubolewał nad zmieniającym się światem, który stawał się coraz bardziej oderwany od sfery duchowej. Nie szczędził również krytyki duchownym, którzy zatracali się w grzechu zamiast stanowić przykład dla innych. Po śmierci miał on przejść transformację w yokai, co było dla niego szansą, by nadal karać duchownych, którzy zeszli na złą ścieżkę. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

133/1000- Hitotsume kozo

Hitotsume kozo to byty znane na terenie całej Japonii. Wielkością przypominają dzieci, zaś ich wygląd bardzo mocno przypomina buddyjskiego mnicha, zarówno pod względem ubioru jak i fryzury. Posiadają długi, czerwony język, a także tylko jedno sporej wielkości oko.

To rodzaj yokai, które są absolutnie nieszkodliwe w stosunku do żywych. Czasami tylko zdarza im się celowo ukazać przypadkowemu przechodniowi na jednej z ciemnych uliczek, by wystraszyć go swoją aparycją. Uzbierały się dziesiątki relacji ze spotkań z hitotsume kozo, większość różniąca się między sobą wyłącznie paroma szczegółami.

Działania tego bytu nie ograniczają się tylko do psocenia i straszenia ludzi. Wykonuje on również jedną ważną pracę, 8 grudnia każdego kolejnego roku przemierza bowiem ziemię notując w swoich księgach rodziny, które przez ostatnie dwanaście miesięcy nagromadziły wiele złych uczynków. Następnie decyduje, które z nich zasłużyły na karę. Raport z listą "wybrańców" trafia do rąk boga zarazy i pecha, który sprowadza na nich odpowiedni rodzaj nieszczęścia. Nim to jednak nastąpi, hitotsume kozo pozostawia swoje księgi u boga podróży, gdzie mają być przechowywane do 8 lutego. Podczas ceremonii organizowanej w połowie stycznia mieszkańcy danej wioski palą kapliczkę tego bóstwa w nadziei, że przy okazji zniszczą księgi hitotsume kozo, dzięki czemu unikną dodatkowych nieszczęść zesłanych z niebios. Po ceremonii zniszczona kapliczka zostaje odbudowana. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

132/1000- Hitodama

Hitodama to widzialne ludzkie dusze, które opuściły swoje fizyczne ciało. Mogą ukazać się jako czerwone, pomarańczowe lub niebieskawe kule światła unoszące się nad ziemią.

Hitodama są widoczne szczególnie nocą, pojawiają się w okolicach cmentarzy, domów pogrzebowych czy też zwykłych domostw, w których doszło do czyjejś śmierci. Zwykle ma to miejsce w chwili zgonu danej osoby, kiedy dusza uchodzi z ciała. Bardzo rzadko zdarza się, że są widoczne również w dzień. Jeszcze rzadszy jest przypadek, gdy można ujrzeć duchową postać osoby, która po prostu straciła przytomność. Powraca ona jednak do ciała tuż przed powrotem świadomości.

Hitodama należą do grupy nieszkodliwych yokai, jednak czasami mogą być mylone z groźnymi ognistymi orbami zwanymi hi no tama. Można je mimo wszystko odróżnić po charakterystycznym ogonku ciągnącym się za nimi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

131/1000- Hitobashira

Hitobashira to odniesienie do niezwykle okrutnej praktyki, która podobno miała mieć miejsce na terenie Japonii już od czasów starożytnych. Polegała ona na grzebaniu żywcem ludzkiej ofiary w fundamentach nowo powstającej budowli, zwykle zamku, ale nie tylko. Stosowanie tego zwyczaju miano odnotowywać jeszcze w XX wieku.

Złożenie ofiary miało pomóc w przebłaganiu miejscowych duchów natury na obszarze sąsiadującym z miejscem budowy. Szczególnie często praktykowano hitobashirę na terenach znanych z częstych powodzi. Oprócz ochrony przed siłami natury ofiara z człowieka miała zapewnić również bezpieczeństwo od katastrof wywołanych przez człowieka.

Poświęcone osoby określano filarami, były one bowiem uważane za łącznika pomiędzy ludźmi i bogami. Ze względu na ich niezwykłą rolę stawiano im małe kamienne pomniki, niektóre z nich istnieją do dziś.

Jednym z zamków, które wiąże się z powyższym rytuałem, jest Maruoka na terenie prefektury Fukui, jeden z najstarszych zamków w kraju. Według opowieści o jego powstaniu na początku budowy wciąż pojawiały się problemy konstrukcyjne związane z obiektem. Ściany budynku wciąż się zapadały, zaś próby naprawy nie dawały większego efektu. Zdecydowano, że najlepszym sposobem na poprawę sytuacji będzie poświęcenie jednego z mieszkańców pobliskiej wioski. Ten wątpliwy zaszczyt przypadł biednej, jednookiej kobiecie o imieniu Oshizu. W nagrodę za oddanie życia otrzymała ona obietnicę, że jej syn dostanie szansę na zostanie samurajem. Po zakończeniu rytuału zamek ukończono już bez żadnych problemów. Problemem za to okazała się być złożona obietnica, bowiem miejscowy władca, który przysiągł jej dotrzymać, niespodziewanie został przeniesiony do innej prowincji. Każdego kolejnego roku z powodu niezwykle obfitych opadów fosa okalająca zamek przepełniała się, co miejscowi uważali za zemstę Oshizu nazywając deszcz "łzami smutku Oshizu". W końcu na terenie zamku powstał mały pomnik dla zmarłej, który miał uspokoić jej gniew i zapobiec kolejnym kłopotom. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook