@c__c przeczytałem twój wywód i nie mogę się z nim zgodzić.

Po pierwsze - emerytura powinna wynikać wprost z uzyskiwanych zarobków i pośrednio z wartości generowanej przez pracę. To zachęca to edukacji, podnoszenia kwalifikacji i szukania lepszej, bardziej rozwijającej pracy. Po drugie - dobry menedżer czy specjalista pracujący w technologiach, szczególnie w środowiskach o wysokiej odpowiedzialności potrafi być o wiele bardziej wyniszczony pracą umysłową, stresem i przeciążeniem niż pracownik fizyczny, który wykonuje ciężką fizycznie ale powtarzalną i prostą pracę.

Twierdzisz zatem, że robotnik budowlany miałby iść na emeryturę wcześniej niż na przykład wysoko wykwalifikowany specjalista IT odpowiadający za systemy informatyczne służby zdrowia albo banku, który wskutek swojej pracy jest obarczony ciężkim stresem?

Emerytury to rzecz poza moją kontrolą. Dużo osób ma tendencję wielkich reformatorów, rozwalić to, zrobić tamto. Z jednej strony śmieszy mnie to, bo te osoby robią dokładnie to samo co miłościwie nam panujący - patrzą na świat z perspektywy własnego poletka, ignorując innych. Tylko że miłościwie nam panującym opłacają się głosy osób 60+, a internetowi reformatorzy patrzą z perspektywy 30+.

Co się stanie z emeryturami nie wiem. Jak uzdrowić ten system nie wiem. Zostawiam to ludziom z specjalistyczną wiedzą (np. profesorom ekonomii) a nie randomom z internetu. Wiem natomiast co mogę sama zrobić.

1. Płacę te składki, bo muszę, jeżeli wielkość składki żeby ratować system urośnie za bardzo, będę szukała sposobu by się od składki uwolnić, np. przechodząc na inny rodzaj umowy.
   

2. Jestem świadoma, że będę musiała mieć dochód na starość, dlatego będę dążyła do tego żeby wejść w posiadanie jak największej ilości nieruchomości, sukcesywnie, swoim tempem, w tym celu kiedyś będę chciała [1/2]

2 cd) zmienić etat w samozatrudnienie.

3. Uważam, że jeżeli ktoś jest w stanie, to powinien pracować do śmierci. Oczywiście nie fizycznie, jednak nie widzę powodów żebym nie miała prac biurowych w wieku 70 lat wykonywać jeżeli będę umiała. Praca jest demonizowana, jako jakiś kierat w który się zamykamy. Praca to dawanie wartości innym. A dawać wartość innym chcę do końca swojego życia. Nikt wam nie daje pieniędzy bo jest tak głupi że go w konia robicie. To ta osoba uznaje że dajecie taką wartość innym, żeby wam waszą miesięczną pensję zapłacić. Że bardziej tej osobie się opłaca z wami współpracować, niż zostawić stanowisko puste, albo bawić się w podmiankę na inną osobę.
   

4)Nie liczę na emeryturę. Jak dostanę od państwa 1000 zł - fajnie, jak 100 zł - też spoko. Z pewnością jednak nie planuję czekać z założonymi rękami, czy mi miłościwie panujący w swej niewątpliwej wspaniałomyślności raczą sypnąć ilość kasy na wegetacje czy na godne życie. Sama zadbam o swój interes.

@c__c Zawsze jest jakiś (legalny i etyczny) sposób.

Jasne, fajnie że rozważasz, jednak dla mnie każdy system będzie niesprawiedliwy, albo będzie się opierał na niejasnych i uznaniowych kryteriach. Bo jak zmusimy żeby były określone i narzucone kryteria to... zawsze będą osoby na granicy i absurdy. Czyli będą osoby krzywdzone przez system. Np. to Twoje rozwiązanie. Jak określimy że ktoś za 3 lata umrze, albo za 10. Poziomem badań? Wykonywanym zawodem (gdzie zawsze będą grupy kłócące się żeby się dostać do tej listy)? Ilością ziemi czy gruzu?

Imho emerytury to trochę jak służba zdrowia. Gdzie nie odbierzesz, tam będzie wymierna krzywda. Jak dosypiesz, to będzie można i tak bardziej dosypać. Jak ustalisz próg, to będą osoby 10 groszy poniżej progu, albo powyżej. Jak ustalisz kryterium to zawsze ktoś się wymknie. Jak zrobisz uznaniówkę i indywidualne rozpatrywanie to będzie oskarżenie o kolesiostwo.