@macgajster tylko że ja jestem niestety tego "podłego ducha". I nawet już nie mam motywacji by ze sobą walczyć.

@rain może to akurat nie było dla Ciebie i trzeba poszukać coś innego w czym się odnajdziesz. Mogę się mylić ale chyba byłaś dla siebie zbyt surowa i rygorystyczna, skupiona zbyt mocno na wyniku przez co przestalas sie cieszyć tym co robisz. A motywację polecam budować przede wszystkim na tym, żeby polubić to co robisz i starać się z tego czerpać radość a reszta powinna byc rzecza drugorzędną. Każdy ma gorsze okresy kiedy nie daje rady tak jakby tego chciał z różnych powodów i wtedy właśnie fajnie coś robić dalej bo się lubi pomimo wyników.

@rain zatem nie walcz

"A warrior does not give up what he loves, he finds the love in what he does. A warrior is not about perfection or victory or invulnerability. He's about absolute vulnerability." Socrates (z książki/filmu)

@splash545 @macgajster dziękuję Wam za życzliwe komentarze, ale nie rozumiecie problemu ze mną. Najprościej mówiąc - chciałabym być lepszym człowiekiem, móc być z siebie dumna i żeby inni też byli ze mnie przynajmniej zadowoleni, ale gdy przychodzi co do czego, zawalam. Zabrakło by mi tu miejsca by wymienić wszystkie takie sytuacje, większe i mniejsze postanowienia i zamiary, których nie zrealizowałam. Z ostatnich: chciałam od jesieni pobawić się w strzelectwo albo łucznictwo sportowe - nie zrobiłam nic w tym kierunku, bo "nie bardzo mam czas", a też nie wiem czy w ogóle jest sens. Chciałam zająć się hobbystycznie modelarstwem - mój pierwszy model leży nie skończony, bo źle przykleiłam jeden element i trudno by było go teraz odkleić i przez to się zniechęciłam. Wreszcie - całe miesiące walczyłam o to, żeby mieć lepszą sylwetkę ale wystarczyło 2 miesiące przebywania w domu, gdzie słodycze i jedzenie wylewają się z każdej strony i cały mój wysiłek poszedł na marne. Nawet brakuje mi słów by wyrazić jak wielkim jestem rozczarowaniem. I teraz nawet nie umiem zebrać się do kupy, żeby spróbować jeszcze raz doprowadzić się do formy. Nie mam żadnej motywacji. Jestem tak c...wa jak tylko można.

@rain z tego co piszesz, wynika, że jesteś dla siebie bardzo wymagająca. Z jednej strony to dobrze, bo masz plany, z drugiej właśnie w takim momencie to działa jak kotwica.

Napisałem tę dalszą część i z jednej strony chcę pokazać, że nie jesteś sama, że każdemu nie wychodzi. Z drugiej jednak nie chcę, żebyś to odebrała jako licytację "kto ma źlej" albo, jeszcze gorzej, wymądrzanie się. Chcę pomóc, ale jestem amatorem i czasem za bardzo się wkręcam

Życie, hobby, to nie pasmo sukcesów. Sam jestem tego dobrym przykładem

• miałem chodzić na siłownię, ale nie chcę płacić za karnet. Wymyśliłem siłownię w pracy i namówiłem janusza na zakup. Do tej pory byłem ze dwa razy, choć minęło ponad pół roku. Teraz iść nie mogę, bo izotek. Jednocześnie opona wokół mnie nie chce zniknąć. Obiecałem sobie siłownię... gdzieś w 2021, po 5 miesiącach ćwiczeń. Jest koniec 2024 i na pewno do wiosny nie ruszę tyłka, na rower również
  

• 20 miesięcy temu kupiłem samochód. Władowałem w niego i naprawy przynajmniej 30 tysięcy i... służy za bardzo duży przycisk do papieru, bo zepsułem ustawienia, chcąc naprawić to i owo. Kolejny raz muszę wynająć garaż, a ten najlepszy w okolicy ktoś mi zawinął sprzed nosa.
  

• w 2018 roku zacząłem projekt, który dziś robiony w pracy zająłby mi 1,5 roboczo-miesiąca. Do dziś leży nieskończony.
  

• pod koniec 2021 roku zacząłem inny projekt, który miał mi przynieść jakieś dodatkowe pieniądze. Częściowo go w końcu przetestowałem i ruszyło się robienie pierwszych 10 sztuk docelowych.
  

• jeszcze inny projekt, który zacząłem w 2023 i mógłby mnie wyciągnąć z januszexu na własne, dobrze płatne jdg. Stoi na biurku bardzo prymitywny prototyp składający się z czterech patyków, wydałem kasę na zakup raspberry pi i... tyle.
  

• na zrobienie podróbki philips wakeup light zmarnowałem jakieś 40 godzin roboczych. Kupiłbym za to przynajmniej dwie nowe takie lampy i nie bawił się dalej, bo wciąż nie jest skończone.
  

• od 6 lat jestem sam i nie bardzo widzę możliwości wyjścia z tego stanu przy utrzymaniu obecnego stylu życia. Jednocześnie hobby uratowało mnie przed deprechą, więc nie chcę porzucać tego co robię.
  

Czy mam wyliczać dalej?

Jeśli chcesz, to mam trochę takich filozoficzno-pomocowych filmów, a wiedzy nie lubię kisić dla siebie

@rain tak szczerze to polecałbym Ci popracować nad swoim sposobem myślenia w szczególności o sobie samej nim się zabierzesz za cokolwiek. Nawet nie piszę o tym komentarzu ale ogólnie gdzie coś pisałaś to zawsze się przebijało, że źle o sobie myślisz, że jesteś czegoś nie warta, że Ci się coś nie uda. Tu jest przyczyna tych Twoich wszelkich porażek i niechcenia bo to jest taka samospełniająca się przepowiednia skoro uważasz się za gorszą bo costam to w końcu zawalisz wszystko co robisz, żeby sobie to udowodnić - zrobisz to podświadomie. Dopóki nie polubisz samej siebie po prostu takiej jaka jesteś to naprawdę będzie ciężko Ci ruszyć do przodu z czymkolwiek. W przypadku samodzielnych prób zmian Twoich schematów myślowych chyba wychodzi to samo, że sama się sabotujesz. Może dobrze by było, żeby ktoś Cię poprowadził, może jakaś terapia poznawczo-behawioralna to się wywodzi ze stoicyzmu dlatego polecam Ale serio uważam, że mogłoby to pomóc to nie wstyd, że się wpada w jakieś błędne schematy myślowe. Wszystko można naprostowac i wtedy będziesz mogła się ulepszać i robić co chcesz.

Mi akurat udało się poprzez stoicyzm ale też przez lata żyłem jak Ty, że za co się nie brałem to wszystko zawalałem. Na siłkę 5x podchodziłem i po 3-4miesiacach koniec i znów się zapuszczałem. Teraz biegam już ponad rok i robie pompki i schudłem w cholerne. Trzeba najpierw ogarnąć w głowie nim się zacznie robić rzeczy i wtedy nie trzeba się tak męczyć z samym sobą i wszystko zacznie wychodzić.

@splash545 mnie w przerwaniu ciągu negatywnych myśli pomogło podejście, że wszystko jest możliwością nauki. W ten sposób zamiast zadręczać się "o, znowu mi nie wyszło" patrzyłem szerzej i pytałem "Dlaczego? Co mogę z tym zrobić? Czy da się to naprawić? Jak?". Wydaje mi się, że gdzieś o tym czytałem, że odwrócenie spojrzenia daje bardzo dużego kopa do myślenia konstruktywnego.

A, no i jednocześnie ściganie się żeby nie tkwić w swojej głowie, nie rozpatrywać ciągle, nie przeżuwać życia tylko żyć światem obecnym. Dotarcie do "tu i teraz" z "a gdyby" zajęło mi całkiem sporo czasu.

@macgajster to akurat do każdego trafi co innego, że tak powiem. Jakoś trzeba się dokopać w sobie do tego głębszego poziomu i eksperymentować co zadziała. Ja akurat wygrzebywałem się z nałogów to przede wszystkim musiałem przestać się obwiniać o to, że się uzależniłem i pogodzić się z kilkoma rzeczami ze swojej przeszłości jako coś co minęło, zaakceptować, że już tego nie da rady zmienić zamiast mielić to w kółko i wciąż rozpamiętywać.

@rain trzeba zacząć od tego, żeby słuchać siebie i jak przychodzą takie myśli to zastanowić się skąd i czy faktycznie stąd gdzie się to.wydaje na pierwszy rzut oka? A jak się już wie co to za błędny schemat myślowy to zacząć go rozpracowywać i zastępować prawdziwym bo te schematy, którymi się zadreczamy to zawsze jest jakaś straszna głupota ale wryta na tak głębokim poziomie, że wierzymy w to sami o tym nie wiedząc.

@macgajster chyba właśnie wręcz przeciwnie - gdybym naprawdę umiała od siebie czegoś wymagać nie byłabym taką porażką. Ale nie umiem. I zaliczam fail za failem.

@rain chciałbym jakoś ci pomóc, ale odzywa się moje doświadczenie. Zauważam, że masz niską samoocenę, wysoką samokrytykę i napędza to spiralę. Nie jestem na tyle wprawiony żeby skutecznie pomóc i czegoś nie skiełbasić. Jeśli jednak chcesz pogadać, o czymkolwiek, to zapraszam. Mam listę z filmami motywacyjnymi, chyba jakąś naturalną stoicko-podobną naturę i dzielę się tym bez problemu.

Wiedz, że jesteś w stanie wyjść z negatywnego myślenia. Najłatwiej będzie na terapii wspomnianej przez @splash545. Terapeuci mają sprawdzone metody, wiedzą co zrobić. Trzymam kciuki

@macgajster dziękuję za Twoje chęć pomocy. Nawet na początku tego roku chciałam skorzystać z pomocy terapeuty, ale tych kilka spotkań jakie miałam z tą terapeutką prowadziło zupełnie do niczego, ale drenowało portfel. Gdybym miała być szczera, to bardziej niż myśl o analizowaniu mojej osobowości, przemawia do mnie cytat (którego niestety nie zapamiętałam bezbłędnie) z jakiegoś japońskiego psychologa, że wstanie z łóżka jest więcej warte niż godziny psychoanalizy. Tj. lepsze jest podjęcie działania niż zastanawianie się co z tobą jest nie tak. Parę razy radzono mi, także tutaj, żeby "pokochać siebie", bo inaczej nigdy nie znajdę sobie partnera (jestem osobą trwale samotną). Ale kiedyś oglądałam jeden film na youtube, gdzie facet mówił, że to "najpierw napraw siebie" to błędna rada, bo nigdy nie będziesz "naprawiony/a", a z drugiej strony - ile to jest historii o tym, że ktoś będąc nawet w najgorszym momencie swego życia nagle poznawał kogoś i wchodził w związek. I uderzyło mnie to jak bardzo jest to prawda. Więc, podsumowując mój za długi wywód: powinnam po raz kolejny wziąć się w garść, bo tylko to da mi jakieś rezultaty. Nie przeczę, że jestem wobec siebie aż za bardzo surowa, ale jak pomyślę o tym ile złego zrobiłam, czasem także poprzez bezczynność, że nie umiem znaleźć dla siebie usprawiedliwienia, ani współczucia czy wybaczenia.

@rain jest też opcja terapii na nfz. Co prawda trzeba pewnie odczekać swoje, ale nie płacisz dodatkowo za wizyty. Terapeuci są różni. Trzeba też zgrać się z drugim człowiekiem i to jest zadanie terapeuty - dopasowanie.

Po sobie zauważyłem, ze są wzloty i upadki. Są dni, gdy dużo się udaje i są takie, gdzie zrobienie dobrej herbatki graniczy z cudem Nie wiem z czego to wynika, czy to układ planet, zemsta bogów, czy inny tajny spisek iluminati, ale najlepiej wtedy wychodzi mi przeczekanie, zajęcie głowy konsumpcją treści i próba któregoś kolejnego dnia.

Z tym naprawianiem, to chyba nie da się tak zerojedynkowo Może bardziej chodziło o to żeby nie emanować negatywnymi emocjami? Takich ludzi raczej nie chce się zbyt często widywać, a co dopiero wchodzić w związek.

Nigdy nie wiadomo kiedy spotka się osobę odpowiednią, tę "drugą połówkę", jakkolwiek to stwierdzenie powinno pozostać w cudzysłowie. Czasem spotka się ją w najgorszym momencie, czasem w najlepszym.

Na pewno jednak warto nie czekać na kogoś żeby pomógł, tylko samodzielnie szukać rozwiązań

Czy "powinnaś wziąć się w garść"? Fajnie by było Ale na bazie tego obecnego stanu możesz również spróbować popracować nad tym żebyś nie przeżuwała przeszłości. Właśnie kiedy nas coś "uwiera" powstają najlepsze pomysły i rozwiązania.

Wyjdę na fanboja polecającego ciągle jeden film, no ale trudno. Moim zdaniem zawiera bardzo dużo tej mądrości, której każdy potrzebuje, a jednocześnie idzie od niego tak wiele pozytywnej energii, że jestem w stanie żyć z kolejnym stwierdzeniem "on jest dziwny"

https://www.youtube.com/watch?v=63_lwapPTTY

Nie namawiam. Będziesz chciała, obejrzysz, a jak nie, to bez nerw. Jeśli jednak obejrzysz, klepnij jakąś wiadomość jak poszło, czy na plus, czy na minus

@macgajster dziękuję za film. Na pewno go obejrzę. Choć nie mogę obiecać, że będę mieć po nim jakieś warte zapisania tu uwagi. Ale może w drodze wyjątku tak by było?

@rain

Choć nie mogę obiecać, że będę mieć po nim jakieś warte zapisania tu uwagi.

Nie martw się na zapas Będzie co ma być, każdy jest inny, nie ma przymusu widzenia i interpretacji czegokolwiek pod klucz

@macgajster obejrzałam cały film (to pewien sukces, bo niemal w ogóle nie oglądam filmów fabularnych) i to zaledwie w 3 kawałkach (moja uwaga jest krótsza niż pamięć polityków po wyborach). Ogólnie treściowo fajny, Nick Nolte naprawdę dobrze wypadł. Wszystkie te rzeczy, których jego bohater uczył tego Millmana już gdzieś tam słyszałam i czytałam wiele razy, więc nie było tu efektu wow, ale - jednak ten film wywarł na mnie wrażenie, bo od paru dni próbuję choć co nieco z tego, co tam było mówione wprowadzać w życie. W komentarzach ludzie pisali, że oglądają ten film już n-ty raz i pewnie właśnie tak trzeba robić, dla odświeżenia sobie treści. Pisali też, że jest okrojony w stosunku do książki i w zasadzie (nie czytałam jej) widać, że rzeczy zostały bardzo uproszczone. Znasz może tę książkę?

Znasz może jakieś inne, podobne rzeczy? Jakoś przypomniał mi się Bruce Lee i wczoraj np. jadąc pociągiem obejrzałam krótki dokument o nim - bardzo spójny z przekazem tej "Siły spokoju".

@rain wczoraj wieczorem rozmyślałem czy już obejrzałaś Cieszę się, że przypadł ci do gustu.

Jeśli chodzi o książkę, to występuje pod tym samym tytułem: Way of the peaceful warrior / Droga miłującego pokój wojownika, napisana przez Dana Millmana. Szelest liści podpowiada mi, ze po wpisaniu w szukajkę tytułu i dodaniu "pdf" na końcu wyskakuje cała książka w pdfie, choćby na archive.org albo jakimś doci.pl Nie sprawdzałem czy kompletna, bo ma 114 stron względem 312 papierowego wydania, ale wszystkie pdfy takie widziałem. Na allegro jest za 30-40 zł za papierową.

Czytałem ją, ale jako wzrokowiec bardziej do mnie przemawia film ze swoim skoncentrowanym przekazem. Ostatnio jednak ją kupiłem i może kiedyś przeczytam.

Masz pewne nieszczęście, bo kiedyś zrobiłem listę różnych filmów i jest tam taka kategoria "na pomyślenie" Nieposortowane w żaden sposób:

• Sekretne życie Waltera Mitty
  

• Źródło / The Fountain - uwaga, opis dystrybutora moim zdaniem od czapy. Film do zrobienia sobie katharsis
  

• Wyścig / Rush
  

• Pierwsze 20 milionów / The First $20 Million Is Always the Hardest - raczej trudny do znalezienia za darmo w necie; lekka komedia z zabarwieniem motywacyjnym
  

• Piękny umysł / A beautiful mind
  

• Klik: I robisz, co chcesz / Click
  

Nie są to wszystkie filmy, ale są podbudowujące w takim momencie w jakim jesteś

@rain co słychać?

@splash545 przerwa od hejto w zasadzie od całego cyfrowego świata. Ale jestem i zostaję!

@ciszej no i fajnie.