Lubisz jak patrzą?

@Fafalala uwazam ze kazdy zalsuguje na szczescie kazdy oprocz osob z osobowoscia psychopatyczna i socjoparyczna, ci pierwszi zasluguja na sztum a drudzy i tak nie moga byc szczesliwi

@Fafalala

wypada mi być szczęśliwą

jesteś złym człowiekiem? krzywdzisz ludzi?

Nie? to masz prawo być szczęśliwą.

@Fafalala Czaje. Miałem coś podobnego, przy swojej nerwicy. W czasie terapii, kiedy już bardzo rzadko miałem ataki lęku, to wydawało mi się to sytuacją nienormalną. Ba! Zaczynałem się denerwować i czuć dyskomfort, kiedy czułem się "normalnie".

Po za tym przyszły bardziej prozaiczne rzeczy. Kiedy miałem kilka dni wolnego, to miałem poczucie winy przez brak produktywności. Nie potrafiłem odpoczywać nawet. Jak to zwalczyłem. Stopniowo. Z racji tego, że od małego łaziłem po urbexach i czułem się tam, sam ze sobą jak ryba w wodzie (co wynika z mojego Aspee), zaczałem podczas tych wędrówek próbować odczuwać te miejsca, w inny sposób. Nie zabierałem aparatu ani kamery, tylko spacerowałem. Najlepiej w miejsca które łączą się już z roślinnością i przyrodą. Potem dołączyły do tego spacery i biwaki wśród zieleni. Ale podczas tych spacerów, patrzyłem na tą przestrzeń jak na coś świeżego, takim jakby innym okiem, jakby to było coś nowego. Inaczej interpetować to co widzą, inne zaczęły być zapachy i odgłosy. Tak jakbym był dzieckiem i patrzył na świat od nowa. Nawet czasami śmiałem się sam do siebie. Wtedy wpadalo pytanie do głowy: "Zaraz, zaraz... Czy jestem normalny, czy mi zaczyna odpierdalać jak po kwasie?" -No nie, jestem taki, śmieję się do świata, i dobrze mi z tym (° ͜ʖ °) Zacząłem od nowa. Ale to trwało. Po 6 letniej terapii z Psycholożką, jeszcze kilka lat taką samoterapię sobie zafundowałem, która w zasadzie trwa do dzisiaj. Ale kurde... Po tych wszystkich latach, jak ja się dobrze czuje. Nawet jak są momenty złe i z poczuciem dyskomfortu psychicznego, to daje sobie z tym radę.

A teraz dawaj Turbo, za te moje banały. (Bo wiem, że moja sytuacji i tak nijak się miała do Twojej, ale każdy z nas ma inną perspektywę)

Bardzo się cieszę, że stanęłaś na nogi. Że tu z nami śmieszkujesz i się angażujesz w społeczność. Siły to Ci nie brakuje! I tak trzymaj!!! (° ͜ʖ °)

@Fafalala Problem tkwi chyba w tym, że wracasz do miejsc które jednoznacznie kojarzą Ci się z traumą i ją boleśnie przypominają.

IMO najlepiej byłoby całkowicie odciąć się od przeszłości, choć to cholernie trudne: zmienić mieszkanie, pracę, znajomych a nawet rzeczy które posiadasz, tak by wszystko odciąć grubą kreską.

No i znaleźć miejsce, ludzi czy zajęcia które po prostu sprawią Ci przyjemność, nawet jeśli miałoby być to jedzenie lodów o 6 rano na pustej plaży albo podwodne szachy 3D ¯\_(ツ)_/¯

Kilka rad z osobistych doświadczeń:

Nadal część Ciebie tkwi - tam, w przeszłości. Więc nie siedź tam za długo, bo wzmacniasz sygnały, które wolałabyś zostawić za sobą.

Wyrzuciłem na śmietnik każda rzecz z przeszłości, która mi nie pasowała. Moj dom zawiera tylko kilka książek z rodzinnego.

Nie mam podobnych doświadczeń, więc i każda rada, która pałęta mi się po głowie, brzmi banalnie. Z tego co piszesz wynika jednak, że jesteś świadoma tego co przeszłaś, wydaje mi się również że znalazłaś sposoby, dzięki którym potrafisz poradzić sobie z sytuacjami, kiedy przeszłość powraca.

Więc radził nie będę, w zamian trzymam kciuki i przesyłam pozytywne wsparcie (nie wiem czemu objawiło się ono w postaci pioruna).

@Fafalala

Zastanawiam się często, czy po bólu jaki doświadczyłam w życiu wypada mi być szczęśliwą.

Na świadomym poziomie wiem, że znasz odpowiedź na to pytanie. Gdzieś głęboko w podświadomości masz wątpliwości i jest to typowy błąd poznawczy. Wiesz gdzie jest problem, teraz wypadałoby się nim zająć.

dopada mnie nawrotowo takie dziwne uczucie, które sprawia że moja przeszłość jest odległa, obca. Zupełnie jakbym obejrzała film ze swojego życia, a nie realnie tego wszystkiego doświadczyła.

Bardzo dobrze, jest to zdrowe i stoicy polecają myśleć o swojej przeszłości właśnie w ten sposób. Zdejmujesz wtedy z siebie jej ciężar:

Wyobrażaj też sobie, że to, co ci się wydaje twoją przeszłością, co pamiętasz z dzieciństwa, młodości, wszystkich lat dorosłego życia, także ostatnie dni, zapisane w twojej pamięci najbardziej żywymi barwami, że wszystko jest jedynie snem albo obejrzanym wczoraj filmem - nic z tego nie jest naprawdę twoje. Twoja dziedzina, twoje jedyne królestwo, jedyna rzeczywista przestrzeń twojego życia zaczyna się w tej chwili, w chwili przebudzenia - a objęcie panowania to przepatrzenie twoich zasobów, wszystkiego, co ci przypadło w udziale, a następnie podjęcie decyzji, jak dzisiaj będziesz tym zarządzał.

Podobnie wyobrażaj sobie, że jutrzejszy i wszystkie następne dni, lata dorosłego życia, jakie cię jeszcze czekają, następnie starość i umieranie, wreszcie śmierć, czymkolwiek ta ostatnia jest, to inny sen, właściwie baśń, której ci jeszcze nie opowiedziano, a ty słyszałeś dopiero jedynie jej zapowiedź - nic z tego nie jest naprawdę twoje, nic z tego nie musi się przydarzyć tak, jak to sobie wyobrażasz, jak byś tego sobie życzył. Jeśli masz jakieś nadzieje i obawy związane z przyszłością, potraktuj je jak fantazje wokół opowieści, której ci jeszcze nie opowiedziano. Jutro przejdzie ci może nawet ochota, żeby jej wysłuchać.

Tomasz Mazur, Nieustające napomnienia

Mam farta, że nie miałem w życiu żadnej tego typu traumy, mi się dom rodzinny zawsze kojarzyć będzie z ciepłem, wychowywała mnie bardzo opiekuńcza i kochająca, ale samotna Mama. Ciężko mi powiedzieć @Fafalala czy lepiej unikać domu rodzinnego ? Czy warto tam przebywać ? Na bank masz choć trochę dobrych wspomnień, ale faktycznie warto unikać ruminacji, tu Ci ślicznie @splash545 Pana Mazura zacytował.

Pewno grubą krechą się odciąć nie da, ale Ja bym po takich doświadczeniach nie przebywał zbyt długo, przy czym, co Ja tam wiem.

Cieszę się, że znalazłaś odskocznię, to jest bardzo ważne!

Trzymam kciuki za Ciebie, niech Ci się wiedzie! \o/