@moll poeta nie widział kapusty ozdobnej

@moll Ale jak to?

"Kapusta, kapusta, to coś w naszym guście –

marzymy po nocach o słodkiej kapuście.

O liściach, o głąbie, o liściach, o głąbie

i jak tę kapustę ze smakiem się rąbie.

Jak w liście kapusty zagłębia się ząb

i wgryza się, wgryza i wgryza się w głąb!

Budzimy się rano, wstajemy przed szóstą,

biegniemy na pole, na pole z kapustą.

Kapusta nam pachnie jak róże na klombie

i już tę kapustę ze smakiem się rąbie.

Już w liściach kapusty zagłębia się ząb

i wgryza się, wgryza i wgryza się w głąb.

Czerwona kapusta, zielona kapusta,

gdy widzisz kapustę, to niebo masz w ustach.

Bo słodycz jest w liściach i słodycz jest w głąbie,

więc słodką kapustę ze smakiem się rąbie.

W kapustę, w kapustę zagłębia się ząb

i wgryza się, wgryza i wgryza się w głąb."

@moll wszystko jest poezja.

O kapuście też można napisać wiele wersów.

Nieprawda ( ͡° ͜ʖ ͡°)

– To, co nas dobiega – zrobił mądrą minę Jaskier – to zwyczajna symfonia obozu uciekinierów. Jak zwykle, rozpisana na kilka setek ludzkich gardzieli, tudzież nie mniej krów, owiec i gęsi. Partie solowe w wykonaniu kłócących się bab, drących się dzieci, piejącego koguta oraz, jeśli się nie mylę, osła, któremu wetkano oset pod ogon. Tytuł symfonii: „Ludzkie zbiorowisko walczy o przetrwanie”.

– Symfonia – zauważył Regis, poruszając skrzydełkami swego szlachetnego nosa – jest, jak zwykle, akustyczno – olfaktoryczna. Od walczącego o przetrwanie zbiorowiska bije rozkoszna woń gotowanej kapusty, warzywa, bez którego przetrwać widać nie sposób. Charakterystyczny akcent zapachowy tworzą również efekty potrzeb fizjologicznych, załatwianych gdzie popadło, najczęściej na obrzeżach obozowiska. Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego walka o przetrwanie objawia się niechęcią do kopania latryn.

– Niech was bies porwie z tym waszym mądrym gadaniem – zdenerwowała się Milva. – Z pół setki wymyślnych słów, gdy starczą trzy: śmierdzi gównem i kapustą!

– Gówno i kapusta zawsze w parze idą – rzekł sentencjonalnie Percival Schuttenbach. – Jedno popędza drugie. Perpetuum mobile.

Andrzej Sapkowski, Chrzest ognia