Bolesław Bierut uważał, że od „burżuazyjnej” i kompletnie zniszczonej Warszawy na stolicę Polski lepiej się nadaje „robotnicza” Łódź. Zaraz po wojnie, choć nieformalnie, miasto rzeczywiście pełniło taką funkcję. Przenieśli się tam np. pisarze i niektóre urzędy.
W swojej historii Polska miała trzy stolice: Gniezno, Kraków i Warszawę. Do tego należy doliczyć jeszcze dwie stolice umowne, związane z bytnością władcy. Były nimi Płock, gdzie na przełomie wieków XI i XII rezydował książę Władysław Herman oraz Poznań, z którym związany był król Przemysł II (pod koniec XIII w.). Przy czym Oswald Balcer, wybitny historyk prawa w tekście z 1916 r., „Stolice Polski 963-1138”, nie uznawał tych miast jako stolic.
Ponadto ze względu na miejsce działania organów władzy wykonawczej stolicą Polski od 7 do 11 listopada 1918 r. stał się Lublin. Następnie już w roku 1944 r. po powołaniu 22 lipca Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) kilkudniową stolicą Polski został Chełm. Po nim zaś, na pół roku, rolę tę ogrywał Lublin. Z polecenia Stalina 31 grudnia 1944 PKWN został zastąpiony przez Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej. Miała to być przeciwwaga dla Rządu RP na uchodźstwie. Stojący na czele nowo ustanowionego organu Edward Osóbka-Morawski jako premier przeniósł z powrotem władzę do Warszawy, tyle że miasto było prawie w 80 proc. zniszczone. [...]
#historia #historiapolski #xxwiek #1944 #stolica #warszawa
