Wiosna, John William North, dzieło z roku 1890.

#necrobook #sztukanacodzien #akwarela

No i na finał leśne widoki autorstwa Jamesa Thomasa Wattsa z roku 1891.

#necrobook #sztukanacodzien #akwarela

Dzieło numer dwa na tą nockę to wyjątkowo urodziwa wersja Sfinksa stworzona przez francuskiego artystę, Gustave'a Moreau, w roku 1888.

#necrobook #sztukanacodzien #sfinks

Nocna hejtosztuka, Richard Westall i jego dzieło ukazujące dziewczynkę karmiącą świnie. Akwarela powstała około roku 1800.

#necrobook #sztukanacodzien #akwarela

Encyklopedia mitologii japońskiej

279/1000- Niwatori no so

Niwatori no so to buddyjscy mnisi ukarani za ciężki grzech uśmiercenia innej żywej istoty, w tym przypadku konkretnie kurczaka. Z ich ciał wyrastają dorodne ogony, a z ich ust wydobywa się pianie podobne do koguciego. Dodatkowo często z ich ust wystaje głowa prawdziwego ptaka.

Życie buddyjskiego mnicha zawsze było twarde i pełne wyrzeczeń. Przykładowy dzień duchownego zaczynał się przed świtem od porannych śpiewów modlitewnych. Następnymi czynnościami były przepisywanie świętych tekstów oraz medytowanie. Popołudnia przeciętny mnich spędzał zwykle w pobliskiej wiosce prosząc miejscowych mieszkańców o drobną jałmużnę. Życie mnicha było ograniczone licznymi zakazami, jednym z nich była ochrona wszystkich żywych stworzeń bez względu na to, jak mało znaczące by one były. Zakaz zabijania wiązał się oczywiście z zakazem spożywania jakiegokolwiek mięsa. No cóż, religia swoje, a człowiek słaby, więc wielu duchownych nie zawsze potrafiło pozostać wiernymi idei wegetarianizmu. Ich grzeszki stały się podstawą do stworzenia niwatori no so, człowieka-kurczaka.

Jednym z często zjadanych przez złych mnichów zwierząt były właśnie kurczaki. Mściwe duchy owych zwierząt mogły za to rzucić na duchownych potężną klątwę, ktora miała być dowodem łamania świętego zakazu, w tym przypadku kradzieży, ubicia i pożarcia biednego ptaka.

Jedna z najwcześniejszych legend opowiadających o niwatori no so pochodzi z wydanej w XVIII wieku księgi "Ehon yokai kidai". Tekst opowiada o mnichu, który połakomił się na kurczaka mieszkającego nieopodal sąsiada. Kiedy ten zauważył zniknięcie zwierzaka, postanowił odwiedzić duchownego w jego domu. Ten teatralnie oburzył się wskazując na swoją ogoloną głowę, a następnie mnisie szaty dodając, że nigdy nie zniżyłby się do kradzieży, a co dopiero do skonsumowania mięsa. Następnie zaczął prawić morały o cechach dobrego wiernego. W czasie przemowy z gardła mężczyzny nagle wydobyło się głośne "Kukuryku!", a po chwili z ust wydobyła się ptasia głowa. Dodatkowo jego tył został upiększony przez dorodny ogon. Tym sposobem mnich zmienił się w kuroczłeka, a jego grzech wyszedł na jaw. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Na koniec praca ukazująca lamparta i węża, autor to Antoine-Louis Barye(1810-1875.

#necrobook #akwarela #obrazyzwierzat

Lyndhurst to obiekt uważany za jeden z wspanialszych przykładów architektury neogotyckiej, które wciąż można podziwiać w USA. Pierwszy dom powstał w tym miejscu(Tarrytown w stanie Nowy Jork) pomiędzy 1838 i 1842 rokiem. Właściciel przybytku około 1864 postanowił budynek rozbudować, do tego celu zatrudnił Alexandra Davisa. Ten uznał, że najlepszą opcją zamiast pierwotnego planu będzie całkowita przebudowa obiektu. W ten sposób stworzył jeden ze swoich najlepszych projektów w karierze. Akwarela ukazująca posiadłość powstała w 1865 roku.

#lyndhurst #neogotyk #necrobook

Ten zamkopodobny budynek powstał w połowie XIX wieku na terenie stanu Nowy Jork, pieczę nad jego budową sprawował Alexander Jackson Davis, architekt, a także rysownik, do którego należy poniższa praca. Obiekt został wykonany dla tamtejszego handlowca, Johna Herricka i stał się znany pod nazwą Ericstan. Ostatecznie został on wyburzony w roku 1944.

#sztukanacodzien #akwarela #necrobook

Burzowe chmury nad jeziorem, obraz ów na początku XIX wieku stworzył brytyjski artysta, Joseph Barber. Dzieło przedstawia prawdopodobnie jezioro na terenie Walii, która była jednym z ulubionych kierunków podróży mężczyzny.

#krajobrazy #sztukanacodzien #necrobook

"Wnętrze muzeum", Eugene-Louis Lami(1800-1890), dokładna data wykonania dzieła nieznana.

#sztuka #akwarela #necrobook

Ponownie Jean-Georges Vibert, obraz to "Niedziela palmowa w Hiszpanii", rok 1873.

#necrobook #sztuka #akwarela

"Pierwsze dziecię", praca powstała w roku 1872, autor to Jean-Georges Vibert.

#necrobook #sztuka #akwarela

"Mleczny napitek", Maurice Leloir, rok 1882.

#necrobook #sztuka #akwarela

Ostatnie pięć kart z serii "Domki świata".

#necrobook #domkiswiata #kartykolekcjonerskie

Encyklopedia mitologii japońskiej

278/1000- Ninmenju

Ninmenju to nazwa nadana niezwykłemu drzewu, niezwykłemu ze względu na posiadane przez nie kwiaty, które wyglądają jak ludzkie głowy. Owe kwiaty potrafią podobno uśmiechać się, a nawet wydawać z siebie odgłosy śmiechu. Wydawane przez drzewo owoce także posiadają coś w rodzaju ludzkiego oblicza.

Pierwsze wzmianki o drzewie-yokai pochodzą z dzieła "Wakan sansai zue", które ukazało się w okresie Edo. Jednak to nie Japonia jest źródłem pochodzenia drzewa , lecz jest to dużo bardziej odległy region. Autor powyższego dzieła wzorował się na chińskiej encyklopedii "Sancai tuhui", z kolei oni opisali kraj pochodzenia ninmenju jako Daishi-koku, słowo to jest japońskim odpowiednikiem chińskiego wyrażenia stosowanego na tereny zamieszkane przez kulturę islamską.

Islam w swoim zbiorze mitów posiada niezwykle podobne do ninmenju magiczne drzewo znane jako waq waq. Miało ono podobno rodzić owoce w kształcie ludzi oraz zwierząt. Owoce te potrafiły mówić, a po zerwaniu "żyły" jedynie kilka kolejnych dni. Drzewa waq waq miały rosnąć na legendarnej wyspie o tej samej nazwie w obrębie krainy Zanj. Istnieje mit, jakoby jedno z owych drzew przepowiedziało śmierć samego Aleksandra Wielkiego. Prawdopodobnie to właśnie na waq waq wzorowali się twórcy chińskiej encyklopedii, z której drzewko pod trochę zmienionym opisem trafiło do mitów japońskich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Przedostatni wpis z domkami, tym razem mieszkanka z Indii, Hiszpanii, Samoa oraz wigwamy.

#necrobook #domkiswiata #kartykolekcjonerskie

"Domki świata", część 4.

1. Tereny dalekiej północy.

2. Kamieniczka nowojorska.

3. Morze Czarne.

4. Chatka z miejsca, którego nazwa nic mi nie mówi.

#necrobook #domkiswiata #kartykolekcjonerskie

"Domki świata", część trzecia.

1. Domek z USA.

2. Zamek angielski.

3. Dom japoński.

4. Domek-ul.

#necrobook #domkiswiata #kartykolekcjonerskie

Dzieło ukazujące bitwę morską pod Synopą, gdzie 30 listopada 1853 roku zmierzyły się floty rosyjska i turecka. Obraz Iwana Ajwazowskiego powstał jeszcze w tym samym roku, obecnie jest on częścią kolekcji muzeum w Sankt Petersburgu.

#necrobook #sztuka #malarstwo

Encyklopedia mitologii japońskiej

277/1000- Ningyo

Ningyo to określenie nadane morskim istotom, które można porównać do bliżej znanych w zachodnim kręgu kulturowym syren. Stworzenia te zwykle opisuje się jako w większym stopniu przypominające swoim wyglądem rybę niż człowieka. Potrafią być rozmiaru małego dziecka, ale też mogą być równie duże jak przeciętne foki.

Dawne przedstawienia tych istot ukazują je zwykle jako mało urodziwe, jednak od końca okresu edo i otwarcia się Japonii na zachodnią kulturę pewną popularność zdobyły syrenki o pięknym obliczu.

Ślady wierzeń w Ningyo można odnaleźć już w zapiskach pochodzących z VII wieku. Na przestrzeni kolejnych stuleci stworzony został na ich temat m.in. mit mówiący, że mięso owych istot po skonsumowaniu nagradza smakosza ekstremalnie długim życiem(według jednej z historii trwającym setki lat). Był jednak mały haczyk z tym związany, złapana syrena mogła bowiem wykorzystac znajomość wyjątkowo potężnych klątw, które według opowieści mogły niszczyć całe miasta poprzez wywołanie trzęsienia ziemi lub gigantycznych fal tsunami.

Bardzo niedobrym znakiem było odnalezienie ningyo wyrzuconej na brzeg, oznaczało to bowiem, że w najbliższej przyszłości rozegra się niezwykle krwawy konflikt albo wydarzy się inne dotykające region lub nawet cały kraj nieszczęście. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook