Dwójka zasapanych żołnierzy z coraz większym wysiłkiem biegła przez przeorany przez artylerię krajobraz. Będący z lepszej kondycji szeregowy Zychowicz otwierał peleton, trzy metry za nim biegł zasapany i potykający się Wolski, któremu hełm co chwila opadał na oczy i zasłaniał wzrok. Nie mówiąc o reszcie oprzyrządowania pamiętającego jeszcze czasy głębokiego PRL, które boleśnie obijało się o ciało obtłukując też krocze.

• Zychu, czekaj! Zychu, co my tu tak właściwie robimy? - wysapał w biegu Wolski.
  

• Pułkownik dał nam ważną misję, nie słuchałeś odprawy? - odparował Zychowicz.
  

• To ja wiem, ale co my tak naprawdę tutaj robimy? - usłyszał w odpowiedzi.
  

W tym samym czasie rozłożony wygodnie na krześle w namiocie na tyłach pułkownik Lewandowski, siorbnął herbaty z termosu. Stojący obok adiutant usłużnie podsunął herbatnik i zagaił rozmowę.

• Nadal martwi pana brak rozpoznania umocnień wroga?
  

Lewandowski poskrobał się po brodzie i odparł :

• Nieee, sprawa już rozwiązana. Będziemy mieli OSINT z pewnego źródła, historia rozpoznania dzieje się na naszych oczach. Wybrałem do tego dwóch najlepszych ludzi.
  

• Ale panie pułkowniku, to trochę no... na stracenie poszli. Niby mamy standardy NATO, ale to pachnie... ruską taktyką prowadzenia walki.
  

• Ciężko pozbyć się starych nawyków - zamruczał cicho pod nosem pułkownik Lewandowski.