oby bo według Erica Weinsteina teoria strun to straszne walenie konia do tego jaki się super nie przystajacy model wybrało

Podsumowanie po polsku od PerplexityAI Labs:

Czy Wielki Zderzacz Hadronów może obalić teorię strun?

Nowe badanie sugeruje, że dane z najbardziej zaawansowanego akceleratora cząstek na świecie mogłyby obalić teoretyczne ramy wspierające teorię strun. Zespół fizyków teoretycznych argumentuje, że odkrycie jednego typu egzotycznej cząstki w LHC lub przyszłym zderzaczu mogłoby sfalsyfikować ogromny krajobraz modeli teorii strun skonstruowanych do tej pory.

Główna teza badania

Badacze opublikowali artykuł w czasopiśmie Physical Review Research, w którym proponują klasę zjawisk fenomenologicznych, które - jeśli zostałyby zaobserwowane - natychmiast wykluczyłyby wszystkie znane wakua strunowe, skutecznie falsyfikując teorię strun. Pomimo niesławnej elastyczności teorii strun, wydaje się ona niezdolna do samodzielnego opisu pewnych wysokowymiarowych stanów cząstek.

Kluczowa cząstka: SU(2)L n-plet

Kluczem do potencjalnego obalenia teorii strun jest odkrycie konkretnego rodzaju cząstki - tak zwanego SU(2)L n-pletu, gdzie n > 3. Badacze skupiają się na cząstkach znanych jako fermiony Majorany w rzeczywistych, n-wymiarowych reprezentacjach grupy kalibrowej SU(2)L - kluczowego składnika Modelu Standardowego fizyki cząstek.

Dlaczego to problematyczne dla teorii strun:

• Wszystkie znane wersje teorii strun opisują tylko niskowymiarowe reprezentacje SU(2)L, takie jak singlety, dublety i tryplety
  

• Scenariusz, który oznaczałby kłopoty dla teorii strun, obejmuje wykrycie pięciowymiarowego (lub wyższego) multipletu SU(2)L, bez żadnych powiązanych stanów o niższych wymiarach
  

Struktura generowania cząstek w teorii strun

W konstrukcjach strunowych cząstki powstają z tego, jak struny wibrują i owijają się wokół dodatkowych wymiarów. Te konfiguracje rzadko, jeśli w ogóle, produkują samodzielne wysokowymiarowe reprezentacje SU(2)L. Nawet gdy modele są doprowadzane do swoich teoretycznych granic - wykorzystując bardziej egzotyczne mechanizmy, takie jak silnie sprzężona dynamika, wysokie poziomy Kac-Moody'ego lub operatory złożone - wynikowe stany cząstek nie dają opisu stanów wielowymiarowych.

Propozycja eksperymentalna

Zespół przedstawia minimalny i wysoce testowalny model: dodanie jednego fermionu Majorany o masie od kilkuset GeV do kilku TeV, pojawiającego się w pięciowymiarowej lub wyższej reprezentacji SU(2)L i bez żadnych innych nowych cząstek.

Metoda wykrywania

Najbardziej obiecującą metodą wykrywania jest znikający ślad w detektorach LHC - charakterystyczny sygnał naładowanej cząstki rozpadającej się na neutralną wewnątrz detektora.

Aktualne ograniczenia eksperymentalne

Badacze przeprowadzili symulacje, jak takie cząstki mogłyby pojawiać się w LHC, skupiając się na czterech możliwych wartościach n: 3, 5, 7 i 9. Wykorzystując wyniki istniejących badań ATLAS poszukujących cząstek "wino/gaugino" (przewidywanych w supersymetrii), określili aktualne granice mas:

• Obecne granice LHC: wykluczają te cząstki poniżej około 675 GeV dla pięciopletu i 400 GeV dla dziewięciopletu
  

• Przyszłe możliwości: mogą podnieść ten limit do 800 GeV dla niektórych scenariuszy
  

Implikacje dla teorii strun

To badanie ma potencjał zweryfikowania teorii strun. Identyfikując scenariusze, które unieważniłyby teorię strun, autorzy argumentują, że teoria staje się tym samym bardziej naukowa, a nie mniej. Jak wyjaśnia współautor badania, dr Jonathan Heckman z Uniwersytetu Pensylwanii: "Nie kibicujemy porażce teorii strun. Poddajemy ją testom obciążeniowym, wywierając większą presję, aby zobaczyć, czy wytrzyma".

Podsumowanie

Chociaż propozycja nie obala teorii strun już dzisiaj, oferuje ścieżkę do potencjalnego zrobienia tego w przyszłości. Wartość teorii leży nie tylko w jej przewidywaniach, ale także w tym, czego nie może pomieścić. Jeśli teoria strun przetrwa, to fantastycznie. Jeśli się załamie, nauczymy się czegoś głębokiego o naturze.

@w0jmar Wołam.

Nie prawda

Tygrysy tego nie lubią

@ataxbras Kurde, przypomniałeś mi jak ja k⁎⁎wa głupi byłem i czytałem na stronę LHC propozycje pracy dla programistów C# i k⁎⁎wa w głowie sobie powiedziałem, że "no nie ja jestem miekiszon nie dam rady, kim ja jestem ehh". To była dla mnie pracą marzeń.

Jeszcze fajne są hipotezy o "dziwadełku".

Jeśli przy okazji położy model standardowy, to chyba są na to marne szanse? Ten, w przeciwieństwie do teorii strun, dał wiele sprawdzonych później predykcji

Teoria strun kojarzy mi się nomen omen właśnie ze strunami. Czyli jak daleko można naciągnąć struny matematyki, żeby na siłę wyprodukować coś, co przy horrendalnych założeniach może się jakoś tam spinać.

Gdzieś czytałem opinię która do mnie trafia, że do tej pory największe przełomy i odkrycia na gruncie fundamentalnym, były w swej istocie proste, bo najpewniej taka może być ostatecznie rzeczywistość. Prosta w konstrukcji, skomplikowana w możliwościach. A teoria strun jest jakby tego zaprzeczeniem i stawaniem na głowie, żeby naciągnąć każdą strunę, aby tylko na końcu jakimś cudem się to zgrało.

Niemniej to opinia na podstawie tego co czytam, czyli źródeł popularnonaukowych i opinii osób które się znają (jak chociażby ty) Sam niewiele z tego rozumiem.