Szanowni Państwo!

Doczekawszy się otwarcia LXIV edycji zabawy #nasonety w kawiarni #zafirewallem dostarczam oto sonet ekspresowy! Zgodnie z chyba już tradycją, sonet, którym przystępuję do konkursu jest sonetem z tygodniopomnego Cyklu Grudziądzkiego.

A o czyn dziś? A dziś o początkach. Otóż każda legenda skądś się bierze, jest jakieś wydarzenie, zwykle równie legendarne co i sama legenda, które stało się tej legendy początkiem. Grudziądz, choć jest miastem niewątpliwie wyjątkowym, to akurat w tej materii żadnym wyjątkiem nie jest. Legendy nie muszą mieć pokrycia w rzeczywistości, tak samo jak mogą stać z tą rzeczywistością w sprzeczności. O ile więc wiadomym jest nam wszystkim, że w rzeczywistości jest tak, że ciała tych wszystkich utopionych w Grudziądzu ludzi spływają Wisłą do morza, tak o pierwszym grudziądzkim topielcu legenda mówi coś zupełnie innego. Bo każda legenda potrzebuje swojego symbolu: tak jak odcisk łapy diabła na zabytkowym stole w lubelskim zamku, tak jak pielgrzym z Gór Świętokrzyskich, który aż do końca świata będzie zbliżał się do szczytu Łysej Góry w tempie ziarnka piasku rocznie, tak też jest i to pierwsze ciało utopione w Grudziądzu, które podobno po dziś dzień leży gdzieś tam zagrzebane w piasku wiślanego dna.

***

Jak się to wszystko zaczęło

Obok Bydgoszczy, Torunia i miast innych

w Kujawsko-Pomorskim zlokalizowanych

jedno jest miasto powszechnie znane

a w tymże mieście obyczaj bibliny

ściśle był niegdyś zachowywany:

chrzczony był tam poddawany nurom;

aż razu pewnego – jakby to ująć? –

no: kiedyś chrzest zdarzył się tam nieudany.

Chrzciciel o wzroście wieży grudziądzkiej

w tany topików zapatrzył się boskie,

nie zwrócił uwagi na bulgotanie.

I wtedy chrzczony, zupełnie jak kamień,

tak jak wędkarskie ciężarki z ołowiem,

na dno opadł martwy. I leży tam sobie.