Przykro mi jest bo rodzice zaopatrzyli sie w KOLEJNEGO kota, a ja jako alergik mam troche przewalone... Takze postanowilem napisac greentext

>badz mna

>Wojtek, 30+, alergia na koty odkąd pamiętam

>od dziecka zatkany nos, swędzące oczy, Clatra w kieszeni jak EDC

>rodzice całe życie: „Nie możemy mieć kota, bo Wojtuś się udusi”

>czuję się ważny, chroniony, dom - strefa bezpiecznego oddychania

>lata temu – pierwszy kot

>„To hipoalergiczny, Wojtuś, serio!”

>oczy pieką, kicham, ale przeżyłem

>kot po paru latach umiera, temat zamknięty

>uff… można odetchnąć (xD dosłownie)

>rok temu: „Adoptowaliśmy małą kotkę! Jest cudowna!”

>ja: „Serio?”

>matka: „To jest łowna kotka, będzie na zewnątrz mieszkać”

>przyjeżdżam – kot śpi w moim łóżku

>w nocy drapie szafkę, w dzień liże mi laptopa

>swędzi mnie wszystko, mimo Clatry

>odwiedziny stają się survivalem

>dziś rano – ping od mamy

>„Takiego mam słodziaka Musiałam przygarnąć”

>otwieram zdjęcie – mały puszysty kot dokładnie na moim miejscu na kanapie

>ciśnienie 180/120, wzrok tunelowy

>piszę: „Eeee kota?! Serio?!”

>matka: „Dziecko, nie wygłupiaj się. Damy radę”

>ojciec: „A co za różnica, clatra działa tak samo”

>czyli co, skoro na jednego kota działa w połowie, to na dwa działa w 1/4? nice math dad

>jestem oficjalnie zbędnym meblem, który przeszkadza przy ustawianiu kuwety

>nie mam gdzie spać, nie mam czym oddychać

>dom rodzinny = kociarnia z funkcją „czasem wpada Wojtek, więc niech nie dotyka dywanu”

>rodzice: „Dlaczego tak rzadko przyjeżdżasz?”

>bo mnie dosłownie zabija wasz klimat rodzinny

>koledzy pytają, czemu na święta nie jadę do rodziców

>bo tam powietrze mnie nie chce

>jadę do znajomego

>jego rodzice mają psa

>pies mnie nie zabija

>pies wygląda, jakby się cieszył, że jestem

#rodzice #pasta #tworczoscwlasna #truestory i troche #heheszki