Dla­czego umiar jest taki ważny?

Bo nad­miar nie służy ciału. Gdy za dużo zjemy albo wy­pi­jemy, czu­jemy się nie­zdro­wo, nie­swojo, tra­cimy we­wnętrz­ną rów­no­wagę. Po­my­śl­cie, co się dzie­je, kiedy przy jed­nym po­sie­dze­niu po­chło­niemy całą cze­ko­ladę albo pacz­kę chrup­ków ku­ku­ry­dzia­nych. W cza­sie je­dze­nia jest nam przy­jem­nie, ale gdy się otrzą­śnie­my z transu, po­pa­trzy­my na pu­ste pa­pier­ki i to­rebki i wsłu­chamy się w to, co mówi nam ciało, stwier­dzimy, że nie czuje się fan­ta­stycz­nie. Do­pad­nie nas za­równo fi­zycz­ne uczu­cie prze­je­dze­nia, jak i psy­chicz­ne po­czu­cie winy, wsty­du i żalu.

Ale tej jed­nej lek­cji nam nie wy­star­czy.

Weźmy na przy­kład pi­cie al­ko­holu. Można by po­my­śleć, że jedna upoj­na noc, po któ­rej bu­dzimy się obo­lali, po­winna na­uczyć nas ro­zumu. Wi­sząc z głową nad klo­ze­tem, przy­się­gamy so­bie „ni­gdy wię­cej!”, ale za­po­mi­namy o przy­się­dze i w naj­bliż­szy pią­te­czek sy­tu­acja się po­wta­rza. Mo­żemy tkwić w ta­kiej pę­tli ca­łymi la­tami, od­da­jąc swoje ciało i or­gany na prze­miał mły­nowi uciech.

Brigid Delaney, Zachowaj spokój 

#stoicyzm