Co Wam powiem to Wam powiem, ale dna moczanowa przed 30-stką to jest paradoksalnie za⁎⁎⁎⁎sta sprawa. Przymykałem oko na problemy z ciśnieniem, jak czasem któryś organ zabolał to też machnąłem ręką - bo mimo wszystko da się normalnie funkcjonować. Tłumaczyłem sobie, że nastolatkiem już nie będę i to normalne, że z czasem coś zaboli. Że ciągle ze mnie młody i silny facet, że się zregeneruję i jakoś to będzie. Co prawda kwas moczowy i cholesterol ponad miarę, ale to nic. Brzuszek też jest? No jest. Nie grubasowy, ale coraz bardziej typowo tatusiowy. Też normalka, no nie? Tak sobie żyłem, aż do pewnej nocy.
Przez tydzień nie mogłem chodzić i nie mogłem spać po nocach przez okropny ból palucha na spuchniętej stopie. To mnie solidnie nakłoniło do myślenia i radykalnych decyzji w temacie tego, co ja właściwie odwalam ze swoją dietą i postrzępionym stylem życia. Organizm powiedział stop i pięknie mi oznajmił że jak mamy się tak bawić dalej to kolejne wizyty mogą być już tylko u kardiologów, ortopedów, gastrologów... i lepiej żebym przybił z nim sztamę, zaczął go szanować, bo jak by chciał, to może mi sprawić jeszcze większy ból i napędzić jeszcze większego stracha o przyszłość.
Wielu to się pewnie wyda śmieszne i potraktuje mój wpis jak jakiegoś marketingowca od żywienia, ale to cena ciągłego wpierdzielania mięsa, gównianego żarcia z marketów, zapijania tego piwem lub energetykiem a ponad tym, sporym wysiłkiem fizycznym, obojętnie czy w pracy czy w domu czy sporcie rekreacyjnym. Wszystkiego za dużo, za mocno i za szybko. Ilu ludzi żyje w ten sposób? Podejrzewam że mnóstwo. Zachęcam do refleksji. Ogarnijcie temat, bo ogrom ludzi usilnie wmawia że to przez jakieś uderzenie, ugryzienie, zadrę. Oj nie... oj nie.
