Aleksandra Marinina "Współautorzy". No więc kryminał. I to rosyjski. Należący do serii o milicjantce Nastii Kamieńskiej, z której to wcześniej czytałam, lub słuchałam (jako audiobooki) kilku wcześniejszych części. Sama Marinina, jak pewnie przynajmniej część z Was wie to była milicjantka, więc ma rozeznanie w tej branży. Jak dla mnie jej książki "same się czytają", mimo że nieraz liczą ponad 500 stron. To, co najbardziej w nich lubię to nie intrygi kryminalne, choć i one są sprawnie skonstruowane (czasem jednak trochę zbyt fantastyczne), ale same postaci i ich życiorysy. Praktycznie każdy z bohaterów, nawet trzecioplanowych jest bardzo ciekawie zarysowany i choć (znowu) czasem historie życiowe są trochę "podrasowane" to jednak jakoś w ogóle to nie razi. Narracja też płynie całkowicie naturalnie. (Gdyby więc ktoś poszukiwał czegoś, co po prostu sprawia przyjemność w czytaniu i jest odprężające, a wciąga jak cholera, polecam). Są oczywiście też różne zgrzyty, które mi trochę przeszkadzały w lekturze: przede wszystkim - główna bohaterka jest "stara". Ma 43 lata i nie wiedzieć czemu zachowuje się (w tych momentach, kiedy Marinina przypomina sobie, żeby zawrzeć ten wątek), jakby przechodziła menopauzę. Nosz kurde - 43 lata. Wiek średni. Nie wiem po co to w ogóle było autorce, może akurat sama miała takie przeżycia? No i drugi zgrzyt - jak jeszcze kiedykolwiek przeczytam imię "Glebuszka" w jakiejkolwiek książce, wyleci ona oknem razem z futryną i ścianą. Jak mnie to zdrobnienie wkurzało to nie do opisania. Pochodzi od męskiego imienia "Gleb". Zakładam, że język rosyjski posiada jakiś wybór imion męskich poza Borisem i Iwanem, czemu więc jedna z najważniejszych postaci otrzymała imię Gleb nie jestem w stanie zrozumieć. I tego "glebuszkowania" również nie. Ale jeśli kogoś takie rzeczy nie rażą - to naprawdę fajna książka. Może nie najlepsza wśród tych, które czytałam Marininy, ale całkiem przyzwoita. #ksiazki