Encyklopedia mitologii japońskiej

348-349/1000- Shiro uneri/Shiryo

Shiro uneri to duch przedmiotu narodzony z kuchennego ręczniczka, który spędził zdecydowanie zbyt wiele lat na swojej "służbie". Byt upodobał sobie formę smoka, za pomocą której atakuje ludzi.

"Ciało" istoty po wielu latach wykorzystywania podczas pracy w kuchni wydziela bardzo intensywny smród, który shiro uneri wykorzystuje podczas ataku. Zwykle owija się wokół twarzy atakowanej osoby, która mdleje od nadmiaru wrażeń zapachowych. Zdarza się to zdecydowanie rzadziej, ale jest też możliwe, że "smok" posunie się do zabójstwa poprzez uduszenie.

×*×*×*×*×*×*×*×*×*

Shiryo to duchy zmarłych osób ukazujące się krótko po śmierci, aby pożegnać się z bliskimi krewnymi lub przyjaciółmi, zanim przejdą na drugą stronę. Ten sposób jest pozytywny, jednak nie każdy duch ma wyłącznie dobre intencje. Czasami niektóre zjawy ukazują się, by ostatecznie zabrać dodatkowego towarzysza podróży do krainy umarłych.

Wiara w shiryo sięga w Japonii jeszcze czasów przedpiśmiennych i przetrwała całe wieki stając się jednym z podstawowych ludowych przekonań dotyczących życia po śmierci. Jedna z bardziej znanych opowiastek na ten temat mówi o pewnej dziewczynie oraz jej ojcu. Po śmierci mężczyzny jego duch ukazał się przed młodą kobietą, którą próbował zabrać ze sobą w ostatnią podróż. Dziewczyna wybiegła z domu wołając o pomoc. Każdej kolejnej nocy wartę nad nią obejmowali kolejni członkowie z bliższej i dalszej rodziny, tak samo też każdej nocy pojawiał się duch ojca, który próbował "połączyć się" z córką. Dopiero po miesiącu przerażających nocnych wrażeń zjawa odpuściła i zostawiła dziewczynę w spokoju. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

346-347/1000- Shiro ukari/Shiranui

Shiro ukari to biały duch z wielkimi oczami, który zdaje się wędrować kompletnie bez celu po ziemskim wymiarze.

Byt ten stworzony został w okresie Edo przez nieznanego artystę, który niestety wysilił się tylko na tyle, by narysować istotę oraz nadać jej imię, poza tym nie wiadomo o nim nic więcej.

Według domysłów opartych na owym imieniu duszek ten jest skazany na bezcelową ziemską wędrówkę z powodu własnych grzechów, które blokują jego dalszą podróż do kolejnego etapu życia pozagrobowego.

×*×*×*×*×*×*×*×*×*×

Shiranui to rodzaj tajemniczych ogników widywanych nocą na wodach otaczających japońską wyspę Kiusiu. Pojawiają się około 8 kilometrów od brzegu i można je ujrzeć tylko z wyżej położonych miejsc na wybrzeżu.

Shiranui na początku pojawia się jako jedna kula, która następnie mnoży się do momentu, gdy nad powierzchnią wody unoszą się setki, a czasami nawet tysiące kul rozciągające się na przestrzeni wielu kilometrów.

Wierzono, że za powstawaniem tych zjawiskowych ogników stał smoczy bóg morza. Zwykle w owe dni rybacy nie wypływali na połów. Ci, którzy jednak odważyli się, donosili następnie, że nie mogli zbliżyć się do kul, które mimo wysiłków śmiałków pozostawały poza zasięgiem ich łodzi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

345/1000- Legenda o mężczyźnie, który połykał konia

Dawno temu w Oshio no Ura w prowincji Kaga miał żyć wyjątkowo zamożny człek o imieniu Chojiro. Chojiro niezwykle lubił mięso, a trzeba tutaj dodać, że jedzenie mięsa było w dawnej Japonii praktyką bardzo niemile widzianą. Dla mężczyzny nie było jednak rzeczy zakazanych, a mięsa zwykle miał pod dostatkiem ze względu na posiadanie w swoich włościach koni, łącznie 300 sztuk.

Za każdym razem, gdy któryś z koni wyzionął ducha, Chojiro oprawiał jego mięso, by następnie z radością rozkoszować się jego smakiem. Dzięki temu zakazanego pokarmu zawsze miał pod dostatkiem.

Liczba koni należących do mężczyzny zaczęła się w końcu mocno kurczyć, a wraz z tym skurczeniu uległy zapasy mięsa w jego spiżarni. W dniu, w którym zapasy zniknęły całkowicie, Chojiro postanowił zabić najsłabszego konia, który ze względu na wiek stawał się powoli niezdolny do pracy. Dzień, w którym ubił zwierzę, stał się dla niego początkiem koszmaru, bowiem od tej pory miał nawiedzać go żądny zemsty duch zwierzęcia.

Każdej nocy zjawa nawiedzała Chojiro w jego śnie, gdzie ściskała jego gardło. Dodatkowo każdego wieczoru dokładnie w czasie, kiedy doszło do zaszlachtowania zwierzęcia, przed mężczyzną ukazywał się duch, który siłą wciskał się w jego gardło torując sobie drogę aż do żołądka, gdzie dodatkowo męczył swojego oprawcę gwałtownym wierzganiem.

Cierpienie mężczyzny nie miało końca, po pewnym czasie z powodu tych ciężkich przeżyć dostał silnej gorączki oraz halucynacji. Pogrążał się stopniowo w szaleństwie krzycząc i wyznając wszystkie popełnione grzechy. Lekarze rozkładali ręce nie potrafiąc pomóc Chojiro, tak samo też nie pomogły modlitwy duchownych. W końcu stan chorego po 100 dniach niewymownych cierpień uległ pogorszeniu, a Chojiro umarł. W całej okolicy rozeszły się plotki na temat stanu ciała mężczyzny, które było powyginane przypominając to u starego konia mającego za sobą zbyt wiele ciężkiej pracy.

Legenda ta jest jedną z popularniejszych w Japonii, prawdopodobnie najbardziej znana jej wersja ukazała się w "Ehon Hyakumonogatari", zbiorze ilustrowanych opowieści wydanym w okresie Edo. Pewne źródła głoszą, że może być ona inspirowana w pewnym stopniu inną legendą o XVII-wiecznym magiku, Shioya Chojiro. Magik ów potrafił m.in. połykać miecze, ale jego najbardziej spektakularnym trikiem miało być donbajutsu(technika połykania konia), podczas którego potrafił on pochłonąć całe żywe zwierzę w obecności widzów. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

343-344/1000- Shinshaku/Shiofuki

Shinshaku to pasożyt-yokai, który po wniknięciu do ciała człowieka przemieszcza się w rejon pomiędzy pępkiem i sercem i tam spokojnie sobie rośnie. 

Żywiciel istoty zaczyna rozwijać w sobie miłość do gorzkich rzeczy i zapachu spalenizny. Do tego jego wola i sfera emocjonalna ulegają dużemu osłabieniu. 

Stare zapiski mówią o dużej skuteczności akupunktury, jednak jest to dobry sposób tylko i wyłącznie w okresie, gdy pasożyt dopiero dojrzewa. Po osiągnięciu dorosłości stworek jest dużo trudniejszy do usunięcia. 

**********************

Shiofuki to wodny yokai, który pewnymi cechami fizycznymi przypomina słonia, szczególnie uszami i posiadaną trąbą. 

Stworzenie żyje podobno daleko od wybrzeży, przez co jest bardzo mało znane. Wynurza się na powierzchnię tylko po to, by wyrzucić w powietrze strumień wody przy pomocy trąby. 

Jedyna wzmianka na temat istoty znajduje się w "Bakemono zukushi emaki", zwoju z 1820 roku stworzonym przez anonimowego autora, który zamieścił w nim wizerunki różnych fantastycznych potworków. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

342/1000- Shinkiro

Shinkiro to fenomen ukazujący się w oddali w postaci niezwykłego miasta z wieżami oraz pagodami. Miał się on objawiać wyłącznie marynarzom jako cel widoczny daleko na horyzoncie i pozostawał absolutnie niemożliwy do osiągnięcia. 

Ta niesamowita iluzja miała być dziełem gigantycznych małży, które tworzyły ją za pomocą swojego oddechu. Były one uznawane za święte stworzenia znane jako shin. Wierzono, że obraz "przesyłany" przez oddech stworzeń miał ukazywać legendarne podwodne królestwo Ryugu i siedzibę tamtejszego władcy. 

Dzisiaj znamy oczywiście to zjawisko jako miraż(który w Japonii nadal jest znany pod określeniem shinkiro). 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

341/1000- Shinigami

Jeśli chodzi o motyw śmierci w japońskiej mitologii, jednym z najczęściej kojarzonych z tym tematem bytów jest shinigami, wyjątkowo mroczny duch o z grubsza ludzkim wyglądzie.

Śmierć jest dla shinigami potężnym magnesem, szczególnie mocno przyciągają je miejsca, w których doszło do makabrycznego morderstwa bądź też samobójstwa. Jeśli napotkają tam kogoś żyjącego, jest szansa, że dojdzie do opętania.

Shinigami, który przyczepi się do osoby żywej, całkowicie zmienia jej sposób myślenia. Ofiara zaczyna obsesyjnie rozmyślać o śmierci, a także rozważać możliwość ewentualnego samobójstwa. Większe szanse na opętanie przez shinigami mają osoby na wskroś złe. Samo ujrzenie shinigami jest już jednak niebezpieczne dla każdego, kto będzie miał pecha go spotkać. Taka osoba z pewnością nie umrze z przyczyn naturalnych, a jej śmierć będzie wyjątkowo okrutna. 

Według legend shinigami mogą odpowiadać za serię zgonów powtarzających się przez pewien okres czasu. Jeśli w jednym obszarze dojdzie do zbrodni lub samobójstwa, miejsce zostanie zbrukane, a zła energia przyciągnie kolejne negatywne wydarzenie. Przyczyni się do tego też pomoc złych duchów, które przywołają na ten obszar osobę o równie splamionej złem duszy. W przetrwaniu cyklu kolejnych śmierci pomóc może tylko oczyszczający egzorcyzm, który przywróci wszystko do normalności.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

340/1000- Shinchu

Shinchu to rodzaj owadzich bóstw o rozmiarach, które według legend przewyższają te osiągane przez słonie.

Shinchu uznaje się za sprzymierzeńców ludzi i zaciekłych wrogów wszelkich demonów i złych duchów, szczególnie tych związanych z rozprzestrzenianiem chorób. Przy kontakcie z nieczystą istotą shinchu dosłownie rozrywa ją na strzępy pozostawiając za sobą szlak pokryty mnóstwem krwi i kawałków ciał. Mówi się, że ich apetyt zmusza je do pożerania trzech tysięcy wrogów każdego ranka i kolejnych trzech tysięcy wieczorem.

Shinchu żyją na mitycznym kontynencie znanym jako Enbutai, gdzie pełnią rolę obrońców zamieszkujących ów świat ludzi.

Słowo shinchu odnosi się też do jedwabników, owadów bardzo poważanych we wschodnim kręgu kulturowym. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej

339/1000- Shikome

Shikome to słówko odnoszące się do kijo, żeńskich demonów wyglądających jak przeraźliwie brzydkie kobiety. Wyróżnia je nie tylko ich "piękno", ale także pewne fizyczne cechy upodabniające je do zwierząt takie jak pazury, łapy, sterczące uszy czy też sierść. Posiadają długie, czarne włosy, paskudnie wyglądające piersi i równie paskudny uśmiech.

Shikome próbują cały czas ukrywać mankamenty swojego wyglądu używając makijażu oraz odpowiedniego stroju, jednak wszystkie ich wysiłki idą na marne, a nawet powodują, że ich brzydota jest jeszcze bardziej widoczna.

Stwory te uznaje się za pełniące funkcję strażniczek w krainie umarłych. Według legend są groźne i szybkie, tylko jednym skokiem są podobno w stanie pokonać 4 tysiące kilometrów. Są również potwornie żarłoczne pochłaniając każde zdobyte jedzenie w mgnieniu oka.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

338/1000- Shikigami

Shikigami to rodzaj duchowych przyzwańców przywoływanych do ziemskiego wymiaru przez onmyoji, osoby parające się magią. Mogą być one ściągnięte dla ochrony czy też, aby wykonać określone zadanie. Przyzwanie może dotyczyć bóstwa, demona czy też zwykłego ducha.

Shikigami potrafią być niezwykle niebezpieczne. Mogą być zaklęte w przedmiotach takich jak skrawki papieru lub amulety, ale też wykorzystywać ciała zwierząt, np. kury, krowy czy psa. Najgroźniejsze byty przybierają formę człowieka czy też demona.

Chociaż ich moc może być wyjątkowo potężna, nigdy nie robią czegokolwiek z własnej woli. Po przyzwaniu stają się bowiem całkowicie zależne od widzimisię przyzywającego je onmyoji. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

337/1000- Shichinin misaki

Shichinin misaki to nazwa stosowana dla siedmiu duchów ukazujących się na japońskiej wyspie Shikoku oraz w zachodniej części kraju. Najczęściej są one możliwe do spotkania w pobliżu wody, nad brzegiem rzeki lub morza. Ich liczba jest niezmienna, a one same sprowadzają tragiczny los na każdą napotkaną osobę.

Kto napotka shichinin misaki, niedługo później zapada na tajemniczą chorobę kończącą się śmiercią pechowca. Za zesłanie owego tragicznego losu jest odpowiedzialny jeden z siódemki mrocznych duchów. Po śmierci nowa dusza zasila szeregi grupy, zaś "morderca" otrzymuje szansę na osiągnięcie nirwany. Tym sposobem liczba duchów cały czas pozostaje taka sama.

Teorii na temat początków owej grupy jest wiele. Według jednej z nich bliskość wody świadczy, że pierwotnie grupa powstała po zebraniu się ofiar utonięcia. Inna teoria głosi, że byli to kapłani zamordowani przez mieszkańców za ich złe czyny.

Najpopularniejsza historia tyczy się Kiry Chikazane, siostrzeńca Chosakabe Motochiki, władcy Shikoku w okresie Sengoku. Podczas kryzysowej sytuacji w klanie Chosobake Chikazane postawił się swojemu panu. Koniec końców Motochika nakazał siostrzeńcowi popełnienie seppuku. Tak też się stało, jednak życie oprócz Chikazane postanowiła odebrać sobie także siódemka jego wiernych sług.

Po pewnym czasie pojawiły się pogłoski o niezwykle dziwnych zjawiskach mających miejsce w pobliżu miejsc pochówku Chikazane i jego sług. Przypisywano je ich duchom, które nawet po śmierci miały skrywać w sobie ogromne ilości negatywnej energii. Aby udobruchać zmarłych, Motochiki rozkazał postawić świątynię na cześć Chikazane(obecnie jest to świątynia Kira na terenie dzisiejszego miasta Kochi). Niestety nie pomogło to w niczym, a działania grupy nie ustały do dnia dzisiejszego.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

336/1000- Shachihoko

Shachihoko to morskie stworzenia posiadające ciało ryby i głowę tygrysa. Mówi się, że ich płetwy i ogon są zawsze skierowane w kierunku nieba i mają one żyć w oceanicznych wodach zlokalizowanych na północ od Japonii. Posiadają zdolność przywoływania chmur i kontroli nad opadami deszczu, są także w stanie zmagazynować w swoim brzuchu ogromne ilości wody. 

Shachihoko zwykle pełnią rolę ozdób na dachach zamków, świątyń czy też domów. Uznaje się je za bóstwa opiekuńcze pomocne szczególnie w przypadku pożarów, które są w stanie ugasić przywołując chmury deszczowe lub wyrzucając z siebie pokłady wody, którą wcześniej połknęły.

Jedna z teorii głosi, że shachihoko jest wariacją powstałą na podstawie wyglądu i cech innego stworzenia, makary. W mitologii hinduskiej był to stwór będący ni to rybą, ni to zwierzem lądowym. Był także potężnym stróżem umieszczanym na tamtejszych świątyniach. Makara przybył też do Japonii, gdzie zmodyfikowano jego wygląd w taki sposób, że ostatecznie w znacznie większym stopniu przypominał on powstałego w późniejszym czasie shachihoko niż swoją wersję z terenów dzisiejszych Indii. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

335/1000- Seto taishō

Seto taishō to dość niezwykły byt grasujący w domowej kuchni. Istota przypomina żołnierza poskładanego z podniszczonych filiżanek, potłuczonych naczyń oraz innych przedmiotów, które wyszły już z użycia. Jej twarz jest stworzona z butelki sake, zbroja z porcelany, kończyny z łyżeczek, w rękach zaś trzyma ona noże lub pałeczki mające pełnić rolę broni.

Seto taishō to niezwykle agresywny byt, który uwielbia gonić po nawiedzanej przez siebie kuchni każdego, kto tylko pojawi się na "jego" terenie. Zwykle podczas ataku uszkadza on swoje delikatne "ciało", jednak składa się następnie do kupy, aby kontynuować swoją wojnę z "wrogiem". 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

334/1000- Sessho seki

Sessho seki to duży głaz powiązany z legendarnym dziewięcioogoniastym lisem, Tamamo no Mae. Do dzisiaj można go podziwiać jako jedną z atrakcji japońskiej prefektury Tochigi.

Według legendy związanej z sessho seki teren wokół głazu miał być wyjątkowo paskudnym i pozbawionym wszelkiego życia miejscem, a to przez toksyczne wyziewy i związaną z tym masową śmierć zwierząt, których szczątki zalegały w okolicy kamienia. Miało to związek z wspomnianym Tamamo no Mae, legendarnym kitsune, który w pewnym okresie japońskiej historii został za swoje niecne czyny uśmiercony. Dusza istoty postanowiła pozostać na ziemi wiążąc się z głazem niedaleko miejsca, gdzie wyzionęła ducha.

Mordercze intencje Tamamo no Mae pozostały silne również po śmierci. Przez to też przez wiele kolejnych lat zwierzęta zbliżające się zbyt blisko głazu doznawały nagłej śmierci. W końcu w roku 1385 duszę lisa wyegzorcyzmowano, co przywróciło spokój w całej okolicy. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

333/1000- Senbiki okami

Senbiki okami to określenie stosowane dla pewnego typu japońskich opowieści mówiących o niezwykłym wilczym fenomenie. Opowieści te są znane na terenie całego kraju w wielu wersjach, wszystkie jednak różnią się co najwyżej małymi szczegółami. 

Wędrowiec porusza się nocą przez ciemny las, by jak najszybciej dotrzeć do swojego domu. Nagle zauważa w pobliżu całą sforę wilków, których zachowanie mówi mu o czyhającym na niego niebezpieczeństwie. Osoba wspina się następnie na drzewo, gdzie ma nadzieję przeczekać najbliższy czas, aż w końcu zwierzęta oddalą się od miejsca jego pobytu. Ku jego zaskoczeniu wilki zbierają przy drzewie, a następnie zaczynają tworzyć "wilczą wieżę" wspinając się na swoje ramiona, by dzięki temu dosięgnąć ofiary. Ostatecznie okazuje się, że brakuje tylko jednego zwierzęcia, by dosięgnąć człowieka na gałęzi. W tym momencie wataha przywołuje swojego przywódcę, który okazuje się być nadnaturalnym stworem, bakemono w skórze potężnego wilka. Dochodzi do starcia między stworem i człowiekiem, zwycięzca to zwykle osoba broniąca się. Potwór zostaje odegnany, a następnego dnia wyśledzony po śladach krwi okazując się być ukrytym pod postacią zwykłego człowieka. Finalnie zostaje on zabity. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

332/1000- Sazae oni

Turbany to rodzina ślimaków morskich, które można spotkać w wodach otaczających m.in. Japonię. Według japońskich wierzeń stworzenia te mogą ulec transformacji w sazae oni, wyjątkowo niebezpieczną demoniczną istotę.

Sazae oni ukazują się najczęściej w księżycowe noce, by na powierzchni morza tańczyć w rytmie muzyki niesłyszalnej dla żywych. Jednak nie tańcem zyskały one przydomek demona, ale swoim postępowaniem wobec ludzi. Istoty te są wyśmienitymi zmiennokształtnymi i moc tą wykorzystują do niecnych celów. Ich ulubionym przebraniem jest postać pięknej kobiety, wykorzystują ową postać, by wabić żeglarzy, niekiedy udają także rozbitków krzyczących o pomoc do czasu, gdy zostaną uratowani, wtedy to mogą ukazać swoje prawdziwe oblicze. Sazae oni potrafią także w przebraniu młodej podróżniczki podążać w głąb lądu, by odwiedzić jedną z gospód, a następnie nocą skonsumować jej właściciela.

Istnieje więcej niż jedna droga do przemiany w sazae oni. Oczywiście najpospolitsza jest przemiana zwykłego ślimaka turbanowego, który potrzebuje dożyć minimum trzydziestu lat, by mieć szansę na ową transformację. Co ciekawe, istotą mogą stać się także ludzie, konkretnie nadmiernie rozbuchane seksualnie kobiety, które za karę są wrzucane do morza, by tam zmienić się w ślimaka, a następnie po odpowiednio długim czasie w sazae oni. 

Legenda: jedna z opowieści o sazae oni mówi o grupie piratów, którzy pewnej nocy ujrzeli kobietę topiącą się w pobliżu ich okrętu. Postanowili ją uratować, jednak nie z dobroci serca, lecz dla dużo niższych pobudek. Niestety dla nich niewiasta była tak naprawdę sazae oni, istotą w przebraniu. W "podzięce" za ratunek odwiedziła każdego pirata w jego kajucie, jednak zamiast przyjemności sprawiła im przykrą niespodziankę odgryzająć każdemu z nich jądra. Mając moc ich "zwrotu" w zamian zażądała całego złota ukrytego na statku. Zdesperowani piraci zdecydowali się oddać wszystko, byle tylko odzyskać swoje drogocenne kuleczki. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

331/1000- Satori

Satori to sporej wielkości małpoludy żyjące w japońskich górach Gifu. Są mniej więcej wielkości człowieka, a ich wygląd jest porównywany do tego posiadanego przez miejscowe małpy egzystujące w owym rejonie.

Satori ukazują się podróżnym, a także miejscowym żyjącym w pojedynczych chatach umiejscowionych daleko od większych skupisk ludzkich. Jeśli tylko dostaną osobę w swoje łapy, zjadają ją, posiadają bowiem spory apetyt na ludzkie mięso. Dodatkowo podróżniczki płci żeńskiej często padają ofiarami gwałtu. 

Jedną z najbardziej niezwykłych zdolności istot z gór jest ich umiejętność czytania w myślach. To sprawia, że trudno z nimi walczyć, oszukać je lub ewentualnie dokonać udanej ucieczki. Jedynym sposobem na uniknięcie złego losu jest "wyczyszczenie" umysłu z wszelkich myśli, co prowadzi do zagubienia małpoluda i porzucenia przez niego pogoni za ofiarą. 

Jedna z teorii głosi, że dawniej małpoludy z Gifu były górskimi bóstwami, o których z biegiem wieków zapomniano. Małpie bożki z czasem przekształciły się w krwiożercze yokai. 

Według przekazów z okresu Edo satori mógł być inspirowany bytem z zachodnich Chin, yamako. Były to małpy, które porywały kobiety, by następnie wykorzystać je lub zjeść. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

330/1000- Sato

Sato to syrena, która według przekazów miała narodzić się z ciała młodej, 17-letniej dziewczyny zmarłej w wyniku utonięcia. Istota posiada podobne do rybiego ciało, posiada cztery nibypłetwy oraz ludzką twarz, nad którą umiejscowione są dwa krótkie rogi. Dodatkowo w okolicach brzucha posiada ozdoby w postaci pereł.

Na temat sato istnieje tylko jeden przekaz, według którego jest ona boskim posłańcem, który objawił się ludziom w roku 1819 przepowiadając wyjątkowo udane zbiory, ale i informując o zbliżaniu się wybuchu epidemii nieznanej choroby. Po przekazaniu owych informacji istota miała wznieść się w niebo, a następnie zniknąć. Jej wizerunek od tej pory uznawano za talizman mający chronić przed chorobami tych, którzy go ujrzą.

Sato to jedna z wielu syren, które stały się wyjątkowo popularne, szczególnie w wieku XIX. Określano je jako Ryugu no tsukai, "posłańcy ze Smoczego Pałacu". Historie o przepowiadających przyszłość istotach stały się popularne w całej ówczesnej Japonii.

Legenda: Sato w czasie swojego żywota miała być córką kapłana służącego w świątyni Hachiman na terenie obecnej prefektury Nagasaki. W 1813 roku, kiedy to ukończyła 17 lat, dziewczyna utonęła w miejscowym stawie. Jej ciała nie udało się odnaleźć.

W 1819 roku przemienione ciało Sato nagle wypłynęło na powierzchnię, a istota wyjawiła zszokowanym świadkom: "Przybywam na polecenie bogów, którzy pragną przekazać następujące słowa: przez kolejne 8 lat spodziewajcie się doskonałych zbiorów, jednak potem nadejdzie zaraza, która uśmierci od 30 do 50 procent ludności. Mój wizerunek może was jednak ochronić przed nadchodzącą tragedią."

Gdy Sato zakończyła swoje proroctwo, z nieba lunął deszcz, woda w stawie podniosła się do góry, a ona sama uleciała w kierunku niebios. Jej ostrzeżenie wraz z wizerunkiem następnie rozpowszechniono, by uratować innych przed nadejściem zarazy. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

329/1000- Sanshi

Sanshi to trzy pasożytnicze yokai żyjące w ciele człowieka od dnia jego narodzin aż do śmierci. Mierzą około sześciu centymetrów długości i mają bardzo negatywny wpływ na ciało i umysł swojego żywiciela.

Imiona owych małych stworów to Joshi, Chushi i Geshi, co można tłumaczyć odpowiednio jako górny robak, środkowy robak i dolny robak. 

Joshi żyje w głowie człowieka, a swoim wyglądem przypomina starego mędrca. Z czasem przyczyniać ma się on do typowych oznak starzenia czyli pogarszania się wzroku, powstawania zmarszczek czy też siwienia. Chushi żyje w okolicach tułowia, a jego wygląd jest podobny do wyglądu dzikiego zwierzęcia. Jest on odpowiedzialny za powolne "wysiadanie" narządów wewnętrznych, epizody nadmiernego obżarstwa oraz pojawiające się koszmary. Geshi mieszka w dolnej części ciała i wygląda niczym głowa krowy połączona z ludzką nogą. Jego oskarża się o powolne osłabianie siły woli i pozbawianie swojego żywiciela energii życiowej, a tym samym skracanie jego żywota. 

Wredne kurduple nie tylko są odpowiedzialne za wszystkie rzeczy wymienione powyżej, są też małymi konfidentami co 60 dni opuszczającymi dane ciało, by udać się do niebiańskiego bóstwa, aby tam następnie opisać wszystkie grzechy, które popełnił ich żywiciel w ciągu danego roku. W zależności od skali grzechów bóstwo skraca życie danej osoby o określoną liczbę dni. 

Aby uniknąć tej sytuacji, w noc "spowiedzi" należy pozostać w pełni pobudzonym i oddać się modłom, co sprawi, że sanshi nie będą mogły opuścić ciała i pozostaną wewnątrz na kolejne 60 dni. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

328/1000- Sansei

Sansei to istota o wyglądzie przypominającym człowieka, żyjąca głęboko w górach. Jest ona określana także jako sanki, górski demon. Stwór mierzy około metra wysokości i posiada jedynie jedną nogę, stopa zaś jest u niej zwrócona w przeciwnym kierunku porównując do stopy istoty ludzkiej.

Według legend sansei posiada władzę nad wszystkimi zwierzętami żyjącymi w górach. Jego ulubionymi przysmakami są żaby i kraby, które to szczególnie lubi on konsumować z dodatkiem soli.

Ostatni wymieniony składnik jest przyczyną nagłych spotkań owego yokai z człowiekiem, sansei bowiem w celu zdobycia odrobiny soli zakrada się do pobliskich chat często należących do miejscowych drwali. Podobno nie jest on nadmiernie agresywny, jednak zdarza się, że w pewnych okolicznościach może zaatakować. Wystarczy jednak wymówić słowo "Hiderigami", a istota ucieknie w popłochu. Absolutnie zabronione jest za to wypowiedzenie imienia stwora, ponieważ w tej sytuacji niedługo później taki śmiałek ciężko zachoruje albo dotknie go inne nieszczęście takie jak pożar domu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

327/1000-Sakabashira

Sakabashira to duchy drzew, które uaktywniają się, kiedy to którykolwiek z drewnianych filarów budowanego domu zostanie zainstalowany "do góry nogami" czyli w kierunku przeciwnym do tego, w którym rósł jeszcze jako część całego drzewa. Rozgniewane istoty nawiedzają owe domostwo nocą, by gnębić jego mieszkańców, a ostatecznie sprowadzić na nich masę nieszczęść.

W repertuarze sztuczek owych istot znajdują się m.in. dźwięki, którymi prześladują żyjących domowników. Naśladują odgłosy skrzypienia, jęków, a także pękania drewnianych belek, zdarza im się też przemawiać ludzkim głosem artykułując takie zdania jak "Boli mnie szyja". W pewnych przypadkach potrafią też wchodzić w kontakt z przedmiotami znajdujacymi się w domu doprowadzając do ich zniszczenia. Nocne hałasy są często tak dokuczliwe, że rodziny wyprowadzają się z nawiedzonego domu. Jest to zdecydowanie najlepsze rozwiązanie, ponieważ wraz ze swoim przybyciem sakabashira sprowadzają także olbrzymiego pecha, przez który familia może utracić cały majątek, a nawet życie, zdarza się bowiem, że dom w końcu przez działania wkurzonych yokai pada ofiarą potwornego pożaru, który niszczy przeklęte miejsce.

 #mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook