W komentarzu zamieściłem odnośnik do poprzedniej rangi, pod poprzednim wpisem jest też kolejny odnośnik do pierwszej rangi, to tak dla zainteresowanych.

Encyklopedia mitologii japońskiej

214/1000- Kiko

Kiko to trzeci stopień lisiego wtajemniczenia, który mogą osiągnąć wyłącznie zenko, dobre kitsune. Zwykle ranga ta jest zarezerwowana dla osobników przekraczających wiek 500 lat. Mogą posiadać do dziewięciu ogonów, większość z nich jest koloru białego, ale zdarzają się też lisy o czarnym, złotym lub srebrnym umaszczeniu. Kiedy kitsune osiąga rangę Kiko, zrzuca swoją cielesną powłokę, by stać się w pełni duchową istotą. Mimo to w dalszym ciągu zachowują zdolność przemiany w człowieka(zwykle przybierają postać kobiety).

Kiko działają często jako słudzy i posłańcy Inari Okami, jednego z najważniejszych bogów w religii Shinto. Jeśli chodzi o ich interakcje z ludźmi, z pewnością nie można im zarzucić żadnych złych intencji. Zwykle przemieniają się w człowieka, aby pomagać, stanowiąc całkowite przeciwieństwo względem nogitsune, złych lisów. Niektóre potrafią nawet zakochać się w ludzkim mężczyźnie, a następnie wejść z nim w związek i urodzić mu dziecko. Z reguły jednak związek kończy się odkryciem prawdy i złamanym sercem. Najbardziej znaną historią tego typu jest legenda o kitsune imieniem Kuzunoha, matce legendarnego japońskiego czarownika, Abe no Seimei. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

213/1000- Kijo

Kobieta, która da się ponieść uczuciu zazdrości, popełni bardzo niegodziwe uczynki lub zrobi coś równie mocno degenerującego jej duszę, może zmienić się w demoniczny byt znany jako kijo. W tej wersji zyskuje wiele nadnaturalnych cech wyglądu takich jak rogi, czerwone oczy, niebieskawa skóra czy długie szpony. Ubiór istoty zwykle stanowią stare łachmany, a ona sama od momentu przemiany zaczyna pomieszkiwać z daleka od cywilizacji.

Kijo zasiedla górskie jaskinie, opuszczone domy lub po prostu ukrywa się w pobliżu górskich ścieżek. Siła żeńskiego demona przewyższa ludzką, ale jednocześnie jest znacząco słabsza od zwykłych oni. Główną mocą istoty jest jej magia, potrafi rzucać wyjątkowo potężne klątwy, a także warzyć trucizny czy też tworzyć iluzje. Jej dieta obejmuje praktycznie wszystko, w tym też ludzi.

Kijo jest terminem wyjątkowo obszernym, obejmującym każdy rodzaj żeńskiego demona, który istnieje w japońskiej mitologii. Można go porównać w tym względzie do określenia oni, które to skrywa w sobie wszystkie męskie byty demoniczne. Nazwa kijo powstała z połączenia dwóch kanji oznaczających demona i kobietę.

Z reguły w opowieściach są one przedstawiane jako dręczycielki potępionych dusz lub stwory zagrażające ludziom. Działają wyłącznie w pojedynkę, a za ich działaniami zawsze stoją jakieś ważne dla nich powody. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

212/1000- Kijimuna

Południowa część Okinawy według tutejszych wierzeń ma być domem dla małych, elfopodobnych istot znanych jako kijimuna. Są wielkości małego dziecka, posiadają czerwone, skręcone włosy oraz czerwonawą skórę. Noszą własnoręcznie stworzony ubiór, który wykonują z okolicznych traw. Ich sposób poruszania się podobno bardziej przypomina podskakiwanie niż zwykły chód.

Kijimuna żyją jak zwykli ludzie, żenią się, tworzą rodziny i wychowują dzieci. W rzadkich przypadkach mogą też stworzyć związek z człowiekiem. Główne pożywienie dla tych istot stanowią ryby i owoce morza, a jako że są doskonałymi rybakami jak i pływakami, zdobywanie tegoż jedzenia nie stanowi dla nich problemu. Ich ulubionym przysmakiem są rybie głowy, a w nich oczy, które wprost ubóstwiają.

Kijimuna są znane z wielu dziwacznych uprzedzeń względem innych zwierząt, a także przedmiotów. Nienawidzą kurczaków oraz garnków, ale największy uraz mają do ośmiornic, których starają się za wszelką cenę unikać.

Jeśli chodzi o ich ogólne interakcje z ludźmi, to bardzo miłe i uczynne istoty. Pomagają napotkanym rybakom w łowieniu ryb, a także w innych sprawach w zamian zwykle oczekując tylko trochę przygotowanej strawy. Jeśli nawiążą przyjaźń z daną osobą, będą ją respektować do końca życia często wracając i spędzając z nią sporą część swojego czasu.

Gniew kijimuna mogą wzbudzić tylko naprawdę poważne wykroczenia przeciwko nim. Taką sytuacją jest na przykład próba ścięcia drzewa, na którym mogą one pomieszkiwać. Istoty posiadają cały arsenał sztuczek, którymi potrafią uprzykrzyć życie winowajcy, wśród nich likwidację jego zwierząt gospodarskich, sabotaż łodzi, by ta zatonęła na pełnym morzu albo magiczne uwięzienie winnego w środku wydrążonego drzewa. Raz rozpalony gniew kijimuna nigdy już nie jest możliwy do ugaszenia. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

211/1000- Kijikui

Kijikui to yokai przypominające dość mocno przerośniętego ślimaka. Różnią się jednak pewnymi szczegółami, między innymi posiadają całkiem długą szyję, niebieską barwę ciała, a także bardzo ostre zęby.

Kijikui żyją sobie spokojnie wśród japońskich pól, gdzie ich głównym pożywieniem są miejscowe bażanty. Pomimo takiego, a nie innego wyglądu są one niezwykle szybkie i zwinne. Strach przed człowiekiem sprawia, że na jego widok zwykle ewakuują się z pola jego widzenia.

Kijikui po raz pierwszy ukazał się w książce "Kikoku sengai roku", encyklopedii yokai wydanej w okresie edo. Opisywała ona przypadkowe spotkanie z tym yokai, miało do niego dojść w roku 1726. Zawarto tam wyłącznie ilustrację oraz opis stworzenia, nazwa została mu nadana dużo później. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

210/1000- Keukegen

Keukegen to yokai spotykane w mocno zaludnionych rejonach, zwykle na terenach miejskich. Wielkością można je porównać do małego psa, wyglądem zaś przypominają jedną wielką masę brudnego, skołtunionego futra. Lubią pomieszkiwać w ciemnych, chłodnych miejscach, zazwyczaj pod podłogą domostwa. Uwielbiają szczególnie domy zaniedbane przez swoich właścicieli. Są z natury bardzo nieśmiałymi stworkami, dlatego unikają wszelkich kontaktów z żyjącymi w ich otoczeniu ludźmi.

Keukegen można nawet uznać za całkiem miło wyglądające byty, jednak ich wygląd jest bardzo mylący, tak naprawdę są one bowiem powiązane z pechem i chorobą. Wszędzie, gdzie zamieszkują, przynoszą złe szczęście wszystkim pobliskim mieszkańcom. Żeby trzymać je z daleka od siebie, wystarczy jedna prosta czynność: sprzątanie, byty te nienawidzą bowiem czystych, zadbanych domów. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

209/1000- Kerakera onna

Kerakera onna to olbrzymich rozmiarów yokai nawiedzające japońskie dzielnice rozkoszy. Wyglądają jak kobiety w średnim wieku o twarzach pokrytych sporą warstwą makijażu, ubiór ich zaś stanowią kolorowe kimona. Zwykle czają się w alejkach lub na opustoszałych drogach czekając na samotną ofiarę. Wydają bardzo charakterystyczny, chrapliwy śmiech, od którego otrzymały swoją nazwę.

Kiedy mężczyzna pojawi się na terenach nawiedzonych przez kerakera onna, ta zacznie wydawać z siebie przeraźliwy rechot, który będzie mógł usłyszeć wyłącznie on. Osoba wybrana na jej ofiarę od tej chwili zacznie słyszeć ów śmiech wszędzie, gdziekolwiek się uda. W końcu torturowana bez końca zostanie doprowadzona do całkowitego szaleństwa.

Kerakera onna powstała w okresie edo, kiedy to praca prostytutki była wyjątkowo ciężkim kawałkiem chleba. Średnia życia kobiet parających się tą profesją wynosiła w tamtym czasie zaledwie 23 lata. Dzień pracy był wyjątkowo długi, a pracodawcy jak i klienci skorzy do nadużywania swojej władzy. Trudy prostytucji sprawiały, że bardzo niewiele kobiet dożywało wieku średniego. Te "szczęściary", którym się to udało, zwykle w chwili swojej śmierci miały skrywać w sobie niezmierzone pokłady bólu zatruwającego ich dusze. Duch takiej kobiety w tej sytuacji nie potrafił przejść na drugą stronę, a zamiast tego zmieniał się w kerakera onna. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

208/1000- Kenmun

Kenmun to stworzenie pochodzące z wysp Amami w południowej Japonii. Jego wygląd można porównać do kappy, ale jest on też pokryty gęstym futrem upodabniającym go do małpy. Pod względem wzrostu mocno przypomina ludzkie dziecko. Z kappami łączy go posiadanie okrągłego wgłębienia na czubku głowy, jest ono zwykle wypełnione pewną ilością oleju lub wody. Ciało kenmun pachnie podobno batatami, za to jego ślina wydziela wyjątkowo paskudny odór.

Są to bardzo rodzinne istoty, które całymi grupami zasiedlają drzewa figowca. Zależnie od pory roku wędrują pomiędzy górami i terenami nadmorskimi. Większość swojego czasu spędzają na zabawach, szczególnie upodobały sobie zapasy sumo.

Kenmun posiadają wiele niezwykłych zdolności, między innymi zmiennokształtność. Oprócz przemiany w człowieka czy zwierzę są zdolne do zmiany w roślinę, dzięki czemu mogą doskonale wtopić się w otoczenie. Za pomocą opuszek palców potrafią tworzyć małe płomyki ognia, zdolność ową wykorzystują do podpalania oleju znajdującego się w zagłębieniach ich głów.

Kenmun nie lubią dużych grup ludzi i trzymają się od nich z daleka. Za to pojedyncze osoby takie jak miejscowi drwale mogą liczyć na ich małą pomoc, na przykład przy przenoszeniu ciężkich ładunków. Zdarza im się jednak również popełniać mniej godne pochwały uczynki. Kenmun lubią bowiem dla zabawy zmieniać się w groźne zwierzęta, by straszyć swym wyglądem przypadkowe osoby. Czasami oferują też pomoc przy znalezieniu drogi do celu, ale tak naprawdę zwodzą podróżnika w taki sposób, że ten traci orientację i gubi się w leśnej głuszy.

Istnieją legendy opowiadające o dzieciach zagubionych na terenach zamieszkanych przez kenmun. Istoty miały skraść ich dusze, a dzieci od tej pory zaczęły zachowywać się niczym leśne stwory żyjąc na drzewach figowca i skacząc niczym najzwyklejsze małpy. Kenmun mają być zdolne do odebrania duszy również dorosłym osobom, ale jest to zdecydowanie rzadsza sytuacja.

Drwal, który zetnie drzewo zamieszkane przez kenmun musi liczyć się z przyjęciem na siebie klątwy, którą rzucą na niego wściekłe stworzenia. Człowiek dotknięty ową klątwą oślepnie, a w końcu po pewnym czasie wyzionie ducha. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

207/1000- Kendatsuba

Kendatsuba to rasa pół-bogów wywodzących się z buddyjskiej mitologii. Są oni zwykle przedstawiani jako istoty o męskiej fizjonomii, które noszą strój typowy dla wojowników.

Kendatsuba łączy silny związek z siłami natury, byty te uznaje się także za patronów muzyki i medycyny oraz opiekunów dzieci chroniących je przed chorobami i niebezpieczeństwami. Często także podejmują się pracy posłańców i śpiewaków służących innym bogom. Ich "pożywieniem" są zapachy unoszące się z kadzideł oraz ziół.

Dawniej kendatsuba miały być wyłącznie zwykłymi duchami natury, które buddyjscy mnisi postrzegali jako przeszkodę w drodze do oświecenia, były one bowiem bardzo upierdliwymi towarzyszami odwracającymi uwagę podczas medytacji. Po usłyszeniu kazań Buddy nawróciły się na buddyzm obiecując, że od teraz nie będą utrapieniem, ale pomocą. Od tej pory dołączyły również do hachibushu, ośmiu ras boskich istot służących jako strażnicy oraz wojownicy broniący buddyjskiej wiary.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

206/1000- Kekkai

Kekkai to rodzaj sankai, małych stworków, które wydostają się z brzucha rodzącej kobiety zamiast oczekiwanego przez nią potomka. Te bardzo brzydkie pokraki podobne są w wyglądzie do małych małp.

Kiedy kekkai wydostanie się z wnętrza kobiety, natychmiast stara się uciec, najczęściej poprzez irori, gliniane palenisko niezwykle powszechne w wiekowych, wiejskich domostwach. Jeśli jego plan dezercji powiedzie się, stwór powróci później, aby wykończyć swoją rodzicielkę. Robi to przebijając się nocą przez drewnianą podłogę, a następnie rzucając się na śpiącą matkę i rozrywając ją na strzępy.

Istnieje sposób, by złapać kekkai i zapobiec późniejszej śmierci matki, pomocne w tym ma być rozmieszczenie wokół niej byobu, specjalnych osłon. Dzięki temu zostaje stworzona duchowa bariera, której stwór nie będzie w stanie opuścić (bariera jest określana jako kekkai, mała gra słów).

Kwestia pochodzenia kekkai jest raczej dość prosta i dawniej była ona próbą tłumaczenia niebezpieczeństw związanych z porodem jak i wad wrodzonych. Komplikacje skutkujące śmiercią ciężarnej często wiązano z działaniami złych duchów nawiedzających rodzinę w związku z jej grzechami. Tak samo sprawa zapewne miała się z wcześniakami oraz płodami zdeformowanymi, które łatwo otrzymywały łatkę stworów związanych ze światem nadprzyrodzonym.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

205/1000- Kejoro

Mężczyźni odwiedzający domy publiczne czy też dzielnice czerwonych latarni, jeśli mają wyjątkowego pecha, mogą natknąć się na stwora znanego jako kejoro. Istota ta udaje jedną z pracujących w tych miejscach prostytutek, zwykle jest przedstawiana jako kobieca postać o niepokojąco gęstych i długich włosach, które w pełni zasłaniają jej głowę. Niektóre historie mówią o posiadaniu przez kejoro włosów także na reszcie jej ciała, co upodabnia ją do dzikiego zwierzęcia.

Potencjalny klient zwykle widzi odwróconą tyłem do jego osoby postać. Gdy podchodzi bliżej, kejoro odwraca się ukazując swoje owłosione ciało. Ofiara zamiera w szoku dając tym samym czas potrzebny stworowi do złapania go za pomocą włosów. Następnie także za ich pomocą tnie swoją ofiarę, by w końcu się nią posilić.

Okropny wygląd nie przeszkadza kejoro w posiadaniu adoratorów, którzy zabiegają o jej względy. Jest ona bowiem popularna wśród rzeszy istniejących męskich yokai, które nawet pojedynkują się między sobą o względy wybranki ich uczuć. Ta także potrafi ukazać oddanie dla innej istoty wysyłając jej swoje obcięte włosy.

Po raz pierwszy kejoro ukazała się w książce Toriyamy Sekiena, "Tysiąc demonów z przeszłości i teraźniejszości", gdzie też otrzymała swój wygląd oraz opis. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

204/1000- Kebo

Żyjące długo i szczęśliwie kraby oraz krewetki mają szansę na przeistoczenie się w istotę nazywaną kebo. Po przemianie urastają do wielkości około czteroletniego dziecka, zaczynają także bardziej przypominać człowieka, zyskują bowiem niezwykle ludzko wyglądającą głowę, a także górną część torsu. Mniej ludzkie są ich kończyny, których posiadają łącznie sześć: dwoje przypominających ręce szczypiec oraz cztery nogi.

Kebo praktycznie nie zmieniają swoich przyzwyczajeń nadal żyjąc tak samo jak w czasie, kiedy były one zwykłymi skorupiakami. Byty te w dalszym ciągu spokojnie egzystują w pobliżu brzegu żywiąc się schwytanymi małymi rybami. Mimo posiadania ludzkich elementów ciała, w tym najważniejszej do tego celu głowy, nie potrafią komunikować się jakimikolwiek zrozumiałymi dźwiękami. W przypadku spotkania człowieka zwykle potrafią wyłącznie uśmiechać się.

Jedynym tytułem opisującym szczegółowo kebo jest "Shokoku yokai zukan", zwój z okresu edo, który zawiera w sobie opis spotkania z takową istotą, do którego miało dojść na terenie dzisiejszej prefektury Kagoshima. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

203/1000- Kaze no kami

Kaze no kami to złe duchy wiatru, które w Japonii dorobiły się statusu pomniejszych bóstw. Opisuje się je jako bezkształtne, niewidzialne byty, mimo to ilustracje często ukazują je pod postacią starszego, przypominającego małpę humanoida noszącego wyłącznie poszarpaną przepaskę biodrową.

Kontrola nad wiatrem pomaga kaze no kami w rozsiewaniu przenoszonej przez siebie choroby. Zwykle duch przenika przez szpary w drzwiach domu, by następnie w środku wydychać ze swoich płuc wielkie chmury zabarwionego na żółto powietrza. Każda osoba, która znajdzie się w obrębie tego skażonego wyziewu, poważnie zachoruje.

W niektórych rejonach Japonii rybacy oraz rolnicy, których praca często jest związana z wiatrem i jego kaprysami, niekiedy składali podarki kaze no kami, aby uniknąć jego gniewu, a tym samym możliwości, że obróci on siły natury przeciwko nim.

Przypuszcza się, że żółty oddech bóstwa to odniesienie do pyłu nawiedzającego Japonię każdej wiosny. Pochodzi on z erozji mającej miejsce na płaskowyżu Huangtu w północnych Chinach. Pył unosi się do atmosfery, by opaść na terenie Japonii, gdzie jego wdychanie może powodować problemy z oddychaniem, a także pogorszenie samopoczucia. Dawniej pokutowała wiara, że jest to efekt działania złych duchów, prawdopodobnie na fali tej wiary powstał kaze no kami. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

202/1000- Kazenbo

Na górskim wzniesieniu znanym jako Toribe (lub też Toribeyama, miejsce to jest zlokalizowane w prefekturze Tokio) znajduje się nekropolia, która szczególnie w japońskim okresie Heian stała się miejscem spoczynku wielu mieszkańców tutejszych ziem. Także tutaj według opowieści ma ukazywać się kazenbo, upiorna istota o wyglądzie mnicha ogarnięta morzem płomieni.

Przeklęty yokai pojawia się przed przypadkowymi osobami odwiedzającymi wzniesienie Toribe. Nie jest niebezpieczny, jednak jego wygląd zdecydowanie można uznać za przerażający. Byt wydaje się cierpieć potworne katusze przez trawiące jego ciało płomienie, które jednak nie potrafią spalić go w całości. Po pewnym czasie zjawa po prostu znika.

Toribeyama przez całe wieki pełniła funkcję niezwykle ważnego miejsca pochówku, a także kremacji. W czasie epidemii spalono tutaj ogromną liczbę ciał osób zmarłych z powodu zarazy. Według niektórych relacji z Toribe unosił się w tym okresie niekończący się słup dymu pochodzący ze spalanych ciał.

Historia ukazujących się na terenie nekropolii kazenbo wiąże się z pewną legendą, która miała wydarzyć się pod koniec X wieku. Wtedy to nieokreślona liczba mnichów zdecydowała się złożyć siebie w rytuale samospalenia. Wierzyli, że tym sposobem uda im się odciąć od ich ziemskich pragnień oraz ciał i uzyskać tak upragnione oświecenie. Nie wszyscy jednak doczekali tego szczęśliwego zakończenia, niektórzy z uczestników byli bowiem nieszczerzy sami ze sobą wciąż nie potrafiąc w pełni pogodzić się z porzuceniem świata materialnego. Duchy owych mnichów stały się upiorami, które od tej pory trawione przez ogień pokutują do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

201/1000- Kawauso

Wydry to w Japonii gatunek, który zamieszkuje dzikie obszary praktycznie całej Japonii. Cieszą się one opinią niezwykle pociesznych i słodkich zwierzątek, nie dziwota więc, że i ich nadnaturalna wersja charakteryzuje się zwykle bardzo pozytywnymi cechami.

Jak to zwykle bywa w przypadku magicznych zwierząt, wydry mogą nabyć swoje nadnaturalne moce po osiągnięciu wystarczająco zaawansowanego wieku. Gdy to nastąpi, nabywają one m.in. najbardziej podstawową w takim przypadku umiejętność przemiany. Potrafią także podobno idealnie kopiować wszelkie usłyszane przez siebie dźwięki. Słabością kawauso jest ich duży pociąg do alkoholu, kiedy już pod odpowiednim przebraniem wkraczają na terytorium ludzi, zwykle robią to tylko w celu zdobycia ulubionej gorzałki. 

Kawauso słyną także z miłości do robienia różnych psot i psikusów. W tym celu często używają swojego talentu do naśladowania dźwięków lub też słów. Gdy nocną porą zdarzy im się napotkać podróżnego, dla zabawy lubią wykrzyczeć w jego kierunku losowe imię lub słowo, by następnie radośnie obserwować jego zdezorientowanie zaistniałą sytuacją. Oprócz tego swoim magicznym sposobem są zdolne do wygaszania ulicznych latarni pozostawiając potencjalną osobę w całkowitych ciemnościach. Zdarza się, że kawauso ulegają przemianie w urodziwe kobiety, by następnie uwodzić przypadkowych mężczyzn, a w końcu uciec ze śmiechem, gdy ci wpadną w ich sidła.

Kawauso do zdobywania upragnionego alkoholu zwykle używają przemiany, w której przybierają postać młodego żebraka w słomkowym kapeluszu. W tej dziecięcej formie wkraczają do miast starając się zdobyć alkohol w miejscowych sklepikach. Jednak problemem w tej sytuacji okazuje się być ludzka mowa, do której nauczenia kawauso są całkowicie niezdolne. Zwykle z ich ust w takiej sytuacji pada ostatnio usłyszane słowo lub dźwięk, co niszczy ich przebranie i zdradza prawdziwą naturę przybysza. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

200/1000- Kawa otoko

Kawa otoko to humanoidalne yokai żyjące blisko rzek, szczególnie w górzystych rejonach Japonii.

Kawa otoko prowadzą nocny tryb życia, są przy tym absolutnie łagodnymi i cichymi bytami, które nie przejawiają agresji względem zwierząt, ludzi czy też innych nadnaturalnych stworzeń. Najczęściej ukazują się w parach, które można zwykle dostrzec siedzące na brzegu rzeki.

Ze względu na bardzo ciemną skórę są trudne do zaobserwowania, same także stronią od potencjalnych ludzkich gapiów. Od czasu do czasu jednak przełamują niechęć podchodząc do osób odpoczywających nad rzeką i opowiadając im różne historie.

Nie ma zbyt wielu legend o kawa otoko, te nieliczne ukazały się m.in. w wydanych w okresie edo encyklopediach yokai: "Wakun no shiori" czy też "Wakan sansai zue". Według badaczy yokai prawdopodobnie można zaliczyć te byty do kategorii duchów natury związanych z rzekami. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

199/1000- Kawahime

Kawahime to niezwykle niebezpieczne yokai pomieszkujące w wodach zlokalizowanych w pobliżu mostów lub młynów wodnych. Zwykle są przedstawiane jako młode kobiety, które ewentualnie posiadają również pewne elementy wyglądu typowe dla takich stworów jak kappy.

Byty te są szczególnie niebezpieczne dla mężczyzn, którzy pojawią się na ich terenie. Przez większość czasu kawahime ukrywają się w cieniu mostu lub młyna, zmienia się to jednak z chwilą, gdy w pobliżu pojawi się upragniona ofiara. Kiedy dany mężczyzna zbliży się dostatecznie blisko, ukazuje się przed nim młoda, śliczna dziewczyna, która swoim wdziękiem całkowicie zawraca mu w głowie. Gdy do tego dojdzie, dla ofiary nie ma już ratunku, a kawahime może spokojnie pozbawić ją sił witalnych, a ostatecznie również i życia.

Na obszarach, gdzie mogły żyć te istoty, młodych mężczyzn przestrzegano bardzo często przed kontaktami z obcymi przedstawicielkami płci żeńskiej, szczególnie tymi spotykanymi nad rzekami. Przy ewentualnym spotkaniu należało absolutnie nie spoglądać w kierunku kobiety i czym prędzej oddalić się w przeciwnym kierunku.

Legendy o kawahime wywodzą się z czasów, gdy powstało wiele przesądów o ludziach z zewnątrz. Dawniej japońskie wioski były niezwykle zamkniętymi społecznościami, których mieszkańcy bardzo rzadko porzucali rodzinne strony, by zamieszkać w nowym miejscu. Dlatego też napotkanie obcej niewiasty było w tamtym czasie wyjątkowo demonizowane, mogło bowiem narazić danego mężczyznę na kłopoty ze strony rodziny kobiety. Jako że konflikty nigdy nie były uznawane za coś dobrego, postanawiono stworzyć "straszaki" w postaci takich bytów jak kawahime, co miało pomóc w próbie uniknięcia ewentualnych sporów między wioskami, a jednocześnie pozwalało wzmocnić więzi wśród danej społeczności. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

198/1000- Kawaguma

Kawaguma to kolejne stworzenie należące do grupy wodnych yokai, zasiedla ono japońskie rzeki, gdzie preferuje przebywanie głęboko pod ich powierzchnią.

Wiekszą część swojego życia kawaguma spędzają na dnie rzeki, gdzie nie może ich dosięgnąć ludzkie oko. Jednak od czasu do czasu ciekawość zwycięża i stwór wynurza się, by następnie rozejrzeć się po okolicy. Często lubi przeszukiwać napotkane łodzie, z których zdarza mu się zabrać małą pamiątkę. Kawaguma lubią także kopać na brzegach rzek często doprowadzając tym do podtapiania okolicznych terenów.

Jest to byt znany głównie na terenach prefektur Akita i Niigata. Pojawia się także w dzienniku podróży "Tsuki no Dewa michi" autorstwa Sugae Masumiego, który opisywał w nim swoje doświadczenia z pobytu w prowincji Dewa.

Legendy: Pewien pochodzący z klanu Satake władca wybrał się na małe polowanie, by dotrzeć na wybrane przez siebie miejsce, musiał on przeprawić się łodzią w dół rzeki znanej jako Omono. W pewnym momencie podczas podróży z wody nagle wyskoczyła ręka pokryta gęstym, czarnym futrem, wyrwała mężczyźnie strzelbę i wraz z nowym nabytkiem zniknęła w głębinach rzeki. Trochę później po broń zanurkował jeden z podwładnych władcy, doświadczony pływak, który odnalazł zgubę w najgłębszym miejscu rzeki. Broń od tej pory stała się znana jako "kawaguma gun", klan Satake zaś uznał ją za cenną część rodowej kolekcji.

Inna opowieść także wiąże się z rzeką Omono i opowiada o pewnym przewoźniku, który któregoś dnia kończył z wiązaniem swojej łodzi przy brzegu, gdy nagle usłyszał za sobą dziwny plusk. Gdy się odwrócił, ujrzał parę rąk trzymającą się burty łodzi. Zszokowany mężczyzna postanowił użyć drastycznej metody rozprawienia się z nieznajomym. Noszonym przy sobie nożem mocno ciął po obydwu rękach odstraszając nieproszonego gościa. Gdy nastał ranek, mężczyzna odkrył jedną z dłoni, która odcięta leżała na dnie jego łodzi. Zdecydowanie nie była ona ludzka, bowiem pokrywało ją czarne futro, a dodatkowo posiadała pazury przypominające kocie. Wszyscy, którzy ją ujrzeli, byli pewni, że należała do kawagumy.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

197/1000- Kawa akago

Kawa akago to yokai uznawany za spokrewnionego z inną wodną kreaturą, kappą. Wyglądem przypominają małe dzieci, tyle że ich skóra posiada wściekle czerwony kolor.

Byty te podobnie jak wspomniane już kappy uwielbiają płatać figle. Jedną z ich ulubionych zabaw jest ściąganie ludzi do rzeki, w której żyją. Kawa akago doskonale naśladują płacz małego dziecka, tym dźwiękiem zwabiają w swoim kierunku przypadkowo przechodzące obok osoby. Kiedy ten ktoś zbliża się w kierunku źródła dźwięku, istota specjalnie odsuwa się coraz dalej w głąb rzeki pragnąc, by podobnie uczyniła jej ofiara. Gdy ta znajdzie się dostatecznie daleko, byt podpływa pod jej nogi i ciągnie je do siebie tym samym sprawiając, że osoba wpada całym ciałem do wody. W teorii jest to żart, którym kawa akago lubią traktować każdego, kto wpadnie w ich pułapkę.

W prefekturze Akita istnieje górska odmiana tego bytu znana jako yama akago. Stworki te ukrywają się w stertach liści czekając na to, aż nieświadomy wędrowiec przypadkowo na nie nadepnie. Gdy tak się stanie, bardzo głośno krzyczą: "Au! To bolało", po czym śmieją się, by w końcu rozpłynąć się w powietrzu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

196/1000- Katawaguruma

Katawaguruma to wiecznie cierpiące, nagie kobiety poruszające się na pojedynczym, płonącym kole od zaprzęgu. Te demoniczne dusze są sługami piekła podróżującymi po drogach całej Japonii.

Oprócz wędrówek po bezdrożach owe byty wykonują jedno ważne zadanie: poszukują nieczystych dusz, które będą mogły sprowadzić do wymiaru piekielnego. Ujrzenie katawaguruma jest uznawane za ogromny błąd, każdy bowiem, kto ujrzy piekielną istotę, zostanie pokarany klątwą. Klątwa ta nie dosięga jedynie tej osoby, ale często rozprzestrzenia się na całą wioskę sprowadzając tym samym nieszczęście na wszystkich jej mieszkańców. Istnieją jednak legendy, które pokazują, że katawaguruma potrafi być czasami miłosierną istotą.

Przykładem może tutaj być choćby XVII-wieczna historia z terenów, gdzie obecnie mieści się miejscowość Shiga. Gdy pewnego razu miejsce to odwiedziła katawaguruma, jedna z mieszkających tutaj kobiet postanowiła zerknąć na piekielną istotę przez szparę w drzwiach. Czyn ten nie uszedł uwagi mrocznego ducha, który rzekł: "zamiast mnie obserwować powinnaś doglądać swojego dziecka". Dusza jej małego syna powędrowała do piekła, zaś kobieta pogrążyła się w rozpaczy. Następnego dnia postanowiła ostrzec resztę mieszkańców przed powtórzeniem jej niemądrego zachowania poprzez rozwieszenie kartek ostrzegających o możliwych konsekwencjach tego czynu. Po nadejściu kolejnej nocy ponownie na ulicach wioski ukazała się katawaguruma, która widząc, że kobieta faktycznie żałuje tego, co zrobiła, postanowiła zwrócić dziecko całe i zdrowe. Po tym wydarzeniu byt nigdy więcej nie powrócił do wioski. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

195/1000- Katashiro

Katashiro to rodzaj laleczki stworzonej na kształt osoby lub przedmiotu. Zwykle jest ona wykonana z papieru, ale czasami używa się do tego celu także drewna, słomy lub nawet metalu.

Katashiro są rodzajem yorishiro, przedmiotów używanych w celach rytualnych jako substytut żywej osoby albo przedmiotu. Najpowszechniejszym rodzajem ceremonii, w której używa się tego rodzaju rzeczy, jest rytuał oczyszczenia, w czasie którego lalka przejmuje grzechy danej osoby, by następnie zostać wrzuconą do zbiornika wodnego wraz z nowo przejętym ciężarem win.

Katashiro są także używane do odpędzania zła prześladującego daną osobę. W tej sytuacji rytuał może pomóc wchłonąć całego pecha prześladującego ją, a także przy okazji zapobiec kolejnym nieszczęściom.

Osoby wyspecjalizowane w klątwach i zaklęciach także posiadają doświadczenie związane z użytkowaniem katashiro, która staje się substytutem ludzkiego celu. Zazwyczaj czar wymaga od rzucającego wypisania na powierzchni przedmiotu imienia, daty urodzenia oraz kilku innych danych osobowych. Następnie należy wykonać nad nim zaklęcie, którego skutki ukażą się na ciele prawdziwej osoby. 

W takiej sytuacji cel klątwy może uratować siebie poprzez przygotowanie własnej laleczki, jeśli oczywiście podejrzewa kogoś o złe intencje względem swojej osoby. W przypadku, kiedy jej podejrzenia będą słuszne, rzucony czar zamiast faktycznego celu dosięgnie wyłącznie lalkę, która przejmie na siebie wszystkie jego niebezpieczne efekty.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook