Encyklopedia mitologii japońskiej

194/1000- Kasukurai

Kasukurai to uroczo wyglądające stworki o białej niczym papier skórze, które zwykle noszą na sobie bardzo luźne szaty.

Na temat tych istot wiadomo bardzo mało, dlatego większość badaczy może wyłącznie spekulować na temat funkcji tych istot w świecie żywych. Na podstawie imienia i ilustracji tych stworzeń można domniemywać, że pełnią one rolę pożeraczy resztek jedzenia, które zamiast na stoły trafiają do śmieci. Prawdopodobnie więc kasukurai powstał po to, by zwracać uwagę ludzi na temat marnowania pożywienia.

Po raz pierwszy powyższy yokai pojawił się w 1780 roku na stronach "Hyakumonogatari bakee emaki". Wszystkie przedstawienia kasukurai nigdy jednak nie zawierały nic więcej poza imieniem oraz ilustracją. Tak samo nie ma informacji o jakichkolwiek legendach opisujących to stworzenie.

Kasu w imieniu kasukurai odnosi się w Japonii do odpadów oraz resztek, szczegolnie tych, które powstają w procesie produkcji żywności. W kraju tym istnieje silna potrzeba wykorzystywania wszelkich produktów do granic możliwości, za przykład można tu podać sake kasu(resztki pozostałe po produkcji sake), które już jako pasta trafiają do wielu przepisów kulinarnych. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

193/1000- Kasha

Wspominane już bakeneko to tylko jeden z rodzajów magicznych stworzeń, w które mogą zmienić się starsze koty domowe. Według japońskich wierzeń są one także zdolne do przemiany w kasha, poruszającego się na dwóch nogach stwora, który szczególnie często ukazuje się w deszczowe lub burzowe noce. Słowo kasha można tłumaczyć jako "ognisty wóz", jest ono jednak trochę mylące w kontekście tego yokai, porusza się on bowiem bez pomocy jakichkolwiek środków transportu. 

Kasha są oskarżane o kradzież zwłok nieboszczyków, czasami są one na tyle bezczelne, by owe zwłoki wykradać w czasie ceremonii pogrzebowych tuż pod nosem kapłana i członków rodziny zmarłego. Wykorzystują swoją zdobycz jako pokarm lub też zamieniają ją w marionetkę. Zdarza się, że podejmują się też pracy jako wysłannicy piekła, by następnie sprowadzać niegodziwców do mrocznego wymiaru w celu odbycia przez nich zasądzonej kary. W czasie wolnym kasha udają zwykłe koty domowe.

Gdy już zostanie ukradzione przez kasha, takie ciało zwykle jest nie do odzyskania. To rodzi problemy uniemożliwiając odpowiednie pożegnanie zmarłego, a tym samym jego dalszą drogę zmierzającą do reinkarnacji. Niektórzy japońscy księża postanowili stworzyć odpowiednie rytuały uniemożliwiające kocim stworom przejęcie ciała podczas uroczystości pogrzebowych. Na przykład w mieście Yamagata organizuje się dwie ceremonie, pierwsza jest całkowicie fałszywa, a trumna użyta podczas niej wypełniona kamieniami. Ma to na celu oszukanie kashy, który po próbie przejęcia brakującego ciała ostatecznie odejdzie z niczym. Druga ceremonia, która odbywa się trochę później, ma być obarczona już dużo mniejszym ryzykiem, jeśli chodzi o ewentualne pojawienie się istoty. W Miyazaki za to pokutuje wiara, że wystarczy dwukrotnie wypowiedzieć słowa "kasha ni wa kuwasen"-"nie daj się zjeść kashy" będąc w tym czasie na czele konduktu pogrzebowego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

192/1000- Karura

Karura to rasa olbrzymich pół-bogów, którzy zamieszkują buddyjskie niebo. Są to istoty humanoidalne z pewnymi cechami zwierzęcymi, posiadają one bowiem głowę oraz skrzydła orła. Podczas wydechu z ich dziobów bucha ogień, zaś w czasie lotu trzepot ich skrzydeł wydawanym dźwiękiem przypomina grzmot, a wiatr wywoływany przez ich ruch może niszczyć za jednym zamachem całe miasta. Według opowieści ich rozpiętość wynosi 330 jojanów, a jedno machnięcie nimi starczy na pokonanie odległości 3360000 li (wartości tych dawnych jednostek miary różniły się na przestrzeni wieków i tak jeden jojan mógł mierzyć od 1,6 do ponad 13 kilometrów długości, jeden li zaś od 400 metrów do 3,9 kilometra).

W królestwie Tendo karura zamieszkują Shumisen, świętą górę o pięciu szczytach, która podobno znajduje się dokładnie w centrum wszechświata. Ich głównym pożywieniem są naga, grupa stworzeń obejmująca m.in. węże i smoki.

Karura w niektórych odłamach buddyzmu dorobiły się bardzo mocnej pozycji jako bóstwa opiekuńcze. Są uznawane za strażników, którzy doskonale sprawdzają się przy odstraszaniu naga. Są także nieocenioną ochroną przeciw chorobom oraz truciznom, a nawet tajfunom i ulewom.

Karura ma swoje źródło w Indiach, byt ten jest bowiem japońską wersją Garudy, gigantycznego orła o ciele człowieka, który należał do dewa, grupy potężnych stworzeń wymienianych w buddyjskim folklorze. Nazwa Karura to nic innego jak właśnie japońska wymowa imienia Garuda. Uznaje się je za jedno z hachi bushu, ośmiu legionów. Jest to osiem klas istot nadprzyrodzonych, które pod wpływem nauk Buddy przyjęły nową wiarę do swojego serca. Są to ten, ryu, yasha, kendatsuba, ashura, karura, kinnara i magoraka. Prawie wszystkie te klasy zamieszkują wymiar niebiański, wyjątkiem są ashura, które przebywają w wymiarze ashurado, trzecim najważniejszym poziomie dostępnym dla odrodzonej duszy. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

191/1000- Kappa musume

Czasami kappy w celu zdobycia dodatkowych zapasów pożywienia przechodzą transformację w kappa musume. W tej wersji uzyskują one wygląd młodej oraz niezwykle urodziwej kobiety.

Swój nowy wizerunek kappy wykorzystują, aby wmieszać się pomiędzy mieszkańców wioski, w której próbują pozyskać więcej jedzenia. Podczas pobytu wśród ludzi starają się nie zwracać na siebie zbyt dużej uwagi skupiając się wyłącznie na swoim celu. Jeśli znajdą poczciwą duszę, która podaruje im trochę pokarmu, będą powracać do niej tak długo, aż cierpliwość darczyńcy się skończy i pogoni on darmozjada w diabły. Ewentualnie też przygoda kappy kończy się w chwili, gdy przypadkiem zostanie odkryta jego prawdziwa tożsamość. 

Opowieści o kappa musume można spotkać w wielu częściach Japonii. Zwykle są one do siebie niezwykle podobne i wyglądają mniej więcej w ten sposób: młoda dziewczyna przybywa do wioski prosząc o jedzenie. Po pewnym czasie dobroczyńcy nabywają podejrzeń co do prawdziwej tożsamości kobiety. Gdy tak się dzieje, stwór ucieka, by nigdy więcej już nie powrócić. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

190/1000- Kappa

Kappa, jedne z bardziej znanych japońskich yokai, to przypominające gady humanoidalne stwory zamieszkujące rzeki i strumienie. Kompletnie nieporadne na lądzie te stworzenia o wymiarach ludzkiego dziecka w wodzie nie mają sobie równych. Pomimo małych rozmiarów są one silniejsze od dorosłego mężczyzny. Ich skóra zwykle posiada kolor głębokiej zieleni, ale zdarzają się osobniki o czerwonym lub też niebieskim ubarwieniu. Ich nieludzkie dłonie są pozbawione kciuków, poza tym posiadają dzioby oraz skorupy, a ich skóra swoją strukturą mocno przypomina rybią. Innymi niezwykłymi cechami ich wyglądu jest posiadanie aż trzech odbytów, a także połączonych ze sobą ramion, pociągnięta kończyna może dzięki temu się wydłużyć, kiedy przeciwna w tym samym momencie się kurczy. Na głowach istot, a dokładnie na ich szczycie, znajdują się charakterystyczne wgłębienia o okrągłym kształcie, które są podobno źródłem ich siły. Według wierzeń muszą one być bez przerwy wypełnione wodą, w innym wypadku yokai nie będzie w stanie się poruszać, a może nawet umrzeć.

Podczas gdy młodsze osobniki można spotkać żyjące w grupach rodzinnych, dorosłe kappy prowadzą już samotniczy tryb życia. Jednak zdarza się, że obdarzają one przyjaźnią inne yokai, a nawet ludzi. Jako dość inteligentne stwory są one zdolne do nauczenia się ludzkiej mowy. Podobno posiadają nadzwyczajną wiedzę na temat medycyny, a szczególnie metod nastawiania kości. Według legend w przeszłości te bardziej przyjacielskie osobniki podzieliły się ową przydatną wiedzą z ludźmi.

Swój wolny czas kappy poświęcają psotom, trenowaniu sportów takich jak sumo czy zapasy, a także grom typu shogi. Potrafią być dumne i uparte, ale są też niezwykle honorowe, raz dana obietnica jest dla nich rzeczą świętą, przez co nigdy nie zostanie złamana. Potrafią zjeść niemal wszystko, ale szczególnie lubują się w dwóch rodzajach pożywienia: ogórkach i ludzkich wnętrznościach, szczególnie części znajdującej się w okolicach odbytu.

W religii shinto kappy są uznawane za rodzaj wodnego bożka, nierzadko składane są im dary z ogórków, które pobożni mieszkańcy pozostawiają na brzegu rzeki, w której według wierzeń ma znajdować się jeden z tych stworów. W zamian mogą one odwdzięczyć się pomagając ludziom przy nawadnianiu pól lub wspólnie bawiąc się podczas organizowanych w regionie zawodów sportowych czy też gier.

Z jednej strony miłe i pozytywnie nastawione do ludzi kappy mogą też ujawnić mroczniejszą stronę swojej natury. Bardzo często jeziora i rzeki zamieszkane przez te yokai są oznaczane za pomocą znaków informujących o zagrożeniu. Wodne stwory z nieznanych przyczyn szczególnie nienawidzą krów i koni, które atakują, jeśli te zbliżą się do ich miejsca zamieszkania. Są znane ze złośliwego puszczania gazów w miejscach publicznych, a także zaglądania pod kimona napotkanych kobiet. Te małe świnstewka bledną w porównaniu z tym, do czego są zdolne kappy, gdy wejdą w tryb przemocy. Są one bowiem znane z porywania i gwałcenia kobiet, które przyjdą nad rzekę, by zażyć odrobinę kąpieli. Są także zdolnymi zabójcami, którzy topią swoje ofiary lub zagryzają je na śmierć. Potrafią także zjeść swoją ofiarę żywcem. Zwykle celują w tylną część ciała, gdzie podobno istnieje shirikodama, mityczna mięsna kula, która ma znajdować się tuż przy odbycie.

W wodzie nie do pokonania, kappy na lądzie mogą zostać przechytrzone. Honorowe stwory, jeśli ukłonić się im, będą zobowiązane do odwzajemnienia uprzejmości. W takiej sytuacji należy niejako zmusić stwora do jak najniższego ukłonu, a przynajmniej na tyle niskiego, aby woda znajdująca się w zagłębieniu na czubku ich głowy wylała się. W ten sposób osłabionego stwora można pokonać, a ten w takiej sytuacji przysięga zwycięzcy lojalność i przyjaźń do końca jego dni na ziemi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

189/1000- Kanibozu

Od czasu do czasu chwilowo opuszczone świątynie na terenie Japonii są zasiedlane przez yokai znanego jako kanibozu. Prawdziwą formą tych istot jest postać gigantycznego kraba, jednak zwykle ukrywają ją pod postacią kapłana i pod tą przykrywką pomieszkują w świątyni.

Według legend są one niebezpiecznymi bytami zagrażającymi ludziom, którzy przekroczą progi świętego przybytku. Zwykle są to wędrowni kapłani lub też nowi zarządcy świątyni oddelegowani w to miejsce. Ci nowi goście są zaczepiani przez kanibozu, który żąda od nich odpowiedzi na zadaną przez siebie zagadkę. Jeśli nie odpowie prawidłowo , zapytana osoba zostanie przez niego pożarta.

Legenda: Dawno temu gdzieś na terenie Japonii istniała świątynia, gdzie kolejni przysyłani do zarządzania nią kapłani znikali jak kamień w wodę. Zwykle już pierwszej nocy po przybyciu kontakt z nimi urywał się i nikt nie potrafił określić, jaki los spotkał wszystkich zaginionych. W końcu miejscowi zaczęli uznawać obiekt za nawiedzony, a wieści o mrocznym losie przysyłanych tutaj kapłanów rozniosły się po kraju. W końcu zabrakło śmiałków, którzy chcieliby zaryzykować swoim życiem, sama świątynia zaś z upływem czasu popadła w ruinę. 

Pewnego razu do pobliskiej wioski przybył wędrowny kapłan, który miał nadzieję na znalezienie noclegu wśród miejscowych mieszkańców. Wszyscy jednak odprawili go z kwitkiem polecając mu udać się zaznać odpoczynku do opuszczonej świątyni. Nieświadomy niebezpieczeństwa mężczyzna postanowił skorzystać z rad i udał się na teren przybytku, gdzie znalazł odpowiedni kąt do spania. 

W środku nocy przybysza obudził dziwny dźwięk, który rozległ się w pobliżu miejsca, w którym spał. Mężczyzna dostrzegł obok swojego posłania innego kapłana, który natarczywie się w niego wpatrywał. W końcu obcy wypowiedział zagadkę: "Co posiada osiem małych nóg, dwie duże, chodzi bokiem, a oczy ma skierowane w kierunku nieba?". Po chwili zastanowienia kapłan odpowiedział "Jesteś krabem", a następnie uderzył podejrzanego osobnika swoją laską. Zaskoczony nagłym atakiem yokai zrzucił swoje przebranie i próbował szybko wymknąć się z terenu świątyni. Wędrowny kapłan zdołał jednak zadać istocie jeszcze jeden cios, który rozbił skorupę stwora, zanim ten zniknął w ciemnościach. 

Rankiem miejscowi postanowili rzucić okiem, czy wędrowny kapłan wciąż jeszcze żyje. Ten rozkazał im spuścić wodę z okolicznego stawu wierząc, że to w nim pomieszkuje kanibozu, którego spotkał tej nocy. Po wykonaniu zadania oczom zgromadzonych ukazał się gigantyczny krab z rozbitą skorupą, który był ewidentnie martwy. Oprócz niego na dnie zgromadzone były szkielety wszystkich kapłanów, którzy zaginęli wcześniej na terenie świątyni. 

Ostatecznie kapłan osiedlił się na stałe na terenie przybytku, a okolica w końcu stała się wolna od yokai. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

188/1000- Kanbari nyudo

Kanbari nyudo to yokai ukazujący się tylko raz, dzieje się to dokładnie w noc sylwestrową. Podczas swojej obecności na ziemi podgląda on osoby korzystające z toalet, byt próbuje niekiedy także pogłaskać lub polizać obserwowanego. Jego mocno owłosione ciało jest odziane w typowo kapłańskie szaty. Podobno podczas wydechu z jego ust wyfruwa kukułka. 

Ukazanie się kanbari nyudo jest odczytywane jako zapowiedź pecha, który będzie prześladować podglądaną osobę przez resztę roku. Kukułka to także zły znak, już w starożytnych Chinach wierzono, że usłyszenie jej głosu podczas pobytu w toalecie jest zapowiedzią nieszczęścia. 

W niektórych regionach Japonii istnieje przesąd mówiący, że osoba, która wejdzie do toalety w sylwestra i wypowie słowa "ganbari nyudo, hototogisu", sprawi, że kanbari nyudo nie ukaże się, a tym samym kolejny rok nie okaże się być pechowym. W jeszcze innych rejonach fraza ta jest uważana za przynoszącą równie złą passę na kolejny rok co sam yokai, absolutnie nie należy jej więc wymawiać. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

187/1000- Kanashibari

Kanashibari to słowo, którym Japończycy określają paraliż senny, stan, w którym dana osoba znajduje się na granicy jawy i snu, niezdolna do poruszenia się, a dodatkowo mogąca doświadczyć czasami niezwykle przerażających omamów wzrokowo-słuchowych. Ta niezwykła przypadłość doczekała się w Japonii wielu prób jej wyjaśnienia, z czego część teorii wiązała paraliż z działaniami sił nadprzyrodzonych.

Najczęściej kanashibari wiązano z klasycznym opętaniem. Wierzono, że kiedy dana osoba została opętana przez inugami, kitsune czy też tanuki, jednym ze skutków ubocznych, które mogły się w związku z tym pojawić, był paraliż senny. By pozbyć się uciążliwej dolegliwości, należało w tej sytuacji szukać pomocy shugenja, kapłana specjalizującego się w uwalnianiu ludzi spod władzy yokai. Po wypędzeniu istoty kanashibari miało samoistnie ustąpić.

Innym rodzajem istot nadprzyrodzonych związanych z paraliżem były makura-gaeshi, rodzaj japońskich chochlików przypominających wyglądem dzieci w wieku 8-10 lat. Ich ofiary zwykle doznawały nagłego nocnego przebudzenia związanego z ciężarem odczuwanym przez nie na swojej piersi. Szybko dostrzegały one małą istotę przygniatającą je swoim ciałem. Sytuacja taka mogła zdarzyć się tylko raz, ale byt mógł nawiedzać kogoś wielokrotnie. 

Według japońskich legend niektórzy kapłani lub też onmyoji potrafią zesłać kanashibari na drugiego człowieka swoimi własnymi rękoma. 

Odpowiedzialność za paraliż zrzucana jest także na klasyczne duchy. Istnieje wiele opowieści, w których bohater budzi się z uczuciem silnego strachu i niemożnością ruchu. Zwykle czuje on także, jak gdyby niewidzialna siła ściskała go całkowicie unieruchamiając. Po dłuższym czasie udaje mu się przezwyciężyć kanashibari, w tym momencie dostrzega on zwykle ducha kobiety lub mężczyzny unoszącego się w pobliżu sufitu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

186/1000- Kamikiri

Kamikiri to rodzaj magicznych stworków z czymś w rodzaju nożyczek w miejscu ich rąk. Są one niezbyt dużego rozmiaru, co jest dla nich ułatwieniem przy wkradaniu się do domostw nie alarmując przy tym obecnych w środku osób.

Misja kamikiri jest bardzo prosta, polega ona na zakradnięciu się do niczego nie podejrzewającej osoby i obcięciu jej włosów przy pomocy swoich nożyc. Kamikiri są stworzeniami mało wybrednymi, ich ofiarą może paść każdy, kto znajdzie się w zasięgu ich ataku, nieważna w tej sytuacji jest płeć czy pozycja danej osoby. Ich główne terytoria łowieckie stanowią obszary miejskie, gdzie mogą liczyć na dużo pracy. Zwykle czają się na swoje ofiary, aż te udadzą się w miejsce mało oblegane, np. miejskie zaułki czy domowe łazienki. Kamikiri szczególnie lubią zakradać się do śpiących ofiar.

Zwykle głównym powodem ataku na daną osobę jest złośliwe usposobienie małego stwora. Jednak istnieje również przekonanie , że w niektórych przypadkach atak kamikiri jest ostrzeżeniem mającym zaalarmować ofiarę o bliskiej jej osobie, która może nie być tym, za kogo się podaje. Najczęściej tyczy się to tych, którzy nieświadomie planują małżeństwo z yokai, głównie kitsune, które najczęściej wdają się w związki z ludzkimi mężczyznami. Większa część takich związków kończy się w sposób dość nieprzyjemny, dlatego interweniujące kamikiri mają w ten sposób nadzieję na wlanie wątpliwości w serce swojej ofiary co do swojej drugiej połówki. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

185/1000- Kameosa

Kameosa to bardzo stare, gliniane dzbany wykorzystywane do przechowywania wody lub sake. Długie "życie" czasami umożliwia im zmianę w tsukumogami, ożywiony przedmiot. W swojej nadnaturalnej wersji byty wykształcają u siebie oczy, nos, usta oraz kończyny.

Kameosa nawet po przemianie wciąż posiadają swoją starą funkcję pojemnika na ciecze. Jak większość tsukumogami, lubią psocić, ale psoty te nie zagrażają ludzkim domownikom. 

Duchy owe są uznawane za przynoszące szczęście i pomyślność do nawiedzonego przez siebie domostwa. Mogą hojnie obdarowywać wszystkich wokół siebie niekończącym się strumieniem tego, co w danym momencie znajduje się w ich wnętrzu. Zawartość znajdująca się w środku dzbana nigdy bowiem się nie kończy. 

Kameosa to tsukumogami wymyślony przez Toriyamę Sekiena, który zamieścił owy byt w swojej książce zatytułowanej "Hyakki tsurezure bukuro". 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

184/1000- Kama itachi

Itachi, obdarzone magiczną mocą łasice, posiadają w swoich szeregach wyspecjalizowane jednostki znane jako kama itachi. Są one znane szczególnie w górzystych regionach Yamanashi, Nagano i Niigata. Wiatr często hulający na tych terenach jest wielkim sojusznikiem łasic, które nauczyły się wykorzystywać go do perfekcji, dzięki czemu poruszają się tak szybko, że jest to ruch niedostrzegalny dla ludzkiego oka. Mówi się, że mają pazury mocne niczym stal i ostre jak brzytwa, ich futro jest kolczaste niczym u jeża, a wydawane przez nie odgłosy przypominają szczekanie psa.

Stworzenia te żyją zwykle w trzyosobowych grupach. Lubią atakować ludzi, jednak krzywda im wyrządzana jest, a jednocześnie nie jest znacząca. Pierwszy z kama itachi uderza w nogi ofiary powalając ją na ziemię. Drugi z ekstremalną szybkością tnie jej ciało tworząc setki, a nawet tysiące paskudnych ran. Trzeci zaś nakłada leczniczą maść, która błyskawicznie leczy praktycznie całość zadanych obrażeń. Cała akcja zajmuje tyle czasu, że ofiara nie ma szans, by zauważyć cokolwiek dziwnego, z jej punktu widzenia jest to tylko drobne potknięcie, z którego wychodzi z kilkoma małymi zadrapaniami i delikatnym bólem.

Podobno idea stworzenia tego yokai miała być czymś w rodzaju żartu opartego na jednej z pozycji przyjmowanych podczas walki mieczem, kamae tachi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

183/1000- Kakuran no mushi

Byt ten należy do grupy pasożytniczych yokai egzystujących w ciele człowieka, w tym wypadku w jego żołądku. Kakuran no mushi posiada czarną głowę oraz czerwone, długie ciało. Jego wyraz twarzy przypomina ten u osoby, która właśnie ma chęć na wyrzucenie z siebie ostatnio zjedzonego posiłku.

Zarażeni tym pasożytem zaczynają odczuwać objawy przypominające te związane z zatruciem pokarmowym: częste biegunki oraz wymioty. Leczenie, które jest zalecane w celu pozbycia się kakuran no mushi ze swojego ciała, polega na przyjęciu goshuyu, preparatu stworzonego z suszonych owoców drzewa tetradium ruticarpum.

Istnieje zapis opowiadający o jednym z przypadków zarażenia kakuran no mushi. Pewien mężczyzna będący w swoim domu razem z bliskim przyjacielem nagle doznał silnego ataku wymiotów, podczas których jego towarzysz zauważył w ustach nieszczęśnika głowę pasożyta. Podjął próbę usunięcia yokai, jednak w chwili, kiedy złapał jego widoczną część, ofiara momentalnie osłabła będąc niemal na granicy omdlenia. Przyjaciel puścił stworka, a ten natychmiast wycofał się do ciała gospodarza, który niedługo później zmarł. Podczas autopsji lekarz odkrył stworzenie, które oplotło wątrobę nieboszczyka tak mocno, że nie dało się go usunąć. Po potraktowaniu preparatem z shazenshi i mokko byt zniknął. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

182/1000- Kainan hoshi

Na japońskich wyspach Izu 24 dnia pierwszego miesiąca według kalendarza księżycowego mieszkańcy obchodzą specjalne święto. Tradycja nakazuje im pozostanie w domach oraz całkowite milczenie przez cały ten okres. Dawniej zabronione było nawet korzystanie z wychodka, który znajdował się na zewnątrz domu, w tej sytuacji w ruch szły butelki lub garnki, do których miejscowi załatwiali swoje potrzeby. Jeśli jednak dana osoba absolutnie musi opuścić domowe kąty, zaleca się, aby w swoje włosy wetknęła garść liści lub ewentualnie założyła worek na głowę. Podczas drogi absolutnie nie wolno spoglądać w kierunku oceanu. W szpary w drzwiach oraz okiennicach należy wetknąć liście ostrokrzewu i pomarańczy. 

Jeśli chodzi o powód, dla którego mieszkańcy wysp stworzyli wszystkie te nakazy i zakazy dotyczące tego jednego dnia w roku, są nim kainan hoshi. Są to duchy grupy osób, która zginęła przeprawiając się przez miejscowe wody.

Legenda opowiada o wydarzeniach mających miejsce w roku 1628. Gubernatorem na jednej z wysp był w tym czasie niejaki Toyoshima Tadamatsu, człowiek niezwykle znienawidzony przez poddanych przez swój paskudny charakter. Nic dziwnego więc, że wielu życzyło mu jak najszybszego zgonu. Według jednej z wersji wydarzeń Tadamatsu został namówiony do odbycia małej wycieczki po archipelagu mimo nadchodzącego załamania pogody. Podczas rejsu gubernatora i jego załogę dopadł potworny sztorm, który doprowadził do zatonięcia jednostki i śmierci wszystkich osób na pokładzie. Po śmierci duch Tadamatsu zmienił się w mściwą zjawę zwaną Onryo. Od tej pory w rocznicę swojej śmierci odbywa małą podróż po okolicy szukając zemsty na tych, którzy przekonali go do odbycia tragicznej w skutkach wyprawy.

Istnieje jeszcze inna wersja głosząca, że kainan hoshi to duchy 25 miejscowych, którzy spiskowali przeciwko Tadamatsu. Dopuścili się oni morderstwa gubernatora, a następnie uciekli na wzburzone morze. Mężczyźni podróżowali od wyspy do wyspy prosząc o schronienie, jednak nikt nie chciał mieć z nimi nic wspólnego. W końcu podczas podróży do kolejnej wyspy pogarszające się warunki pogodowe doprowadziły do wywrócenia się ich statku i utonięcia całej załogi. Obecnie już jako onryo co roku podróżują po okolicy przeklinając wyspiarzy, którzy odmówili im pomocy.

Według wierzeń ludzi, którzy odmówią przestrzegania zaleceń, wkrótce spotka bardzo zły los. Ci, którzy na ten przykład nie umieszczą liści w zakamarkach okien i drzwi, niechybnie stracą zdolność mówienia lub też oszaleją. Ujrzenie kainan hoshi ma podobno równać się z bardzo szybkim zgonem osoby, która była na tyle nierozważna, by wyjść z domu w czasie, gdy byty te ukazują się na wyspach. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

181/1000- Kaijin

Kaijin to rodzaj morskiej istoty mocno przypominającej człowieka. Od ludzi odróżnia ją fakt posiadania dłoni i stóp przypominających płetwy oraz niezwykle rozciągniętej skóry, która w formie płatów zwisa z okolic ich brzucha.

Kaijin przez większość żywota przebywają pod powierzchnią morza. Potrafią przeżyć na lądzie, jednak bardzo szybko umierają, jeśli spędzą zbyt długi czas poza swoim wodnym królestwem. Rzadko wchodzą w interakcje z ludźmi, a jeśli już do nich dochodzi, ze względu na istnienie bariery językowej nie jest możliwa komunikacja z nimi.

Jedno ze spotkań pomiędzy kaijinem i człowiekiem miało zaistnieć w okresie edo, kiedy jeden z takich bytów pojawił się na plaży w pobliżu Nagasaki. Nikt jednak nie potrafił zrozumieć języka, którym posługiwała się dziwna istota. Gdy zaoferowano jej ludzkie jedzenie, odmówiła przyjęcia go. Po kilku dniach ostatecznie zmarła.

Informacje na temat kaijin zostały zamieszczone w dwóch encyklopediach wydanych w okresie edo: "Yamato honzo" z 1709 roku oraz "Nagasaki bunken roku" z 1800.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

180/1000- Kaichigo

Kaichigo to duchy zrodzone z pudełka na muszle, wyglądem przypominające małego chłopca ubranego w kimono.

Byty te przebywają w środku pudełka wychodząc z niego w momentach, gdy w pobliżu nikogo nie ma. W takich chwilach bawią się zawartością pudełka wyciągając ją i przesuwając na różne pozycje.

W Japonii z okresu Heian powyższe elementy były częścią niezwykle popularnej gry nazywanej kaiawase. Wykorzystywane w niej muszle posiadały wnętrza dekorowane złotem, a także pokryte obrazami przedstawiającymi sceny z różnych japońskich opowieści. Dwie połówki tej samej muszli ozdabiano tym samym obrazem, a gracze w czasie zabawy starali się je dopasować. Do ich przechowywania używano specjalnych pudełek znanych też jako kaioke, które zwykle posiadały równie niezwykłe dekoracje na swojej powierzchni. 

Z czasem kaiawase zastąpiono innymi grami, które wymagały użycia dużo tańszych elementów, zaś pudełka wraz z muszlami zaczęły być traktowane jako bardzo cenne artefakty. Drogie zestawy stały się częstym prezentem dla par młodych, ale też pamiątką rodzinną przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

Powstanie kaichigo było związane z "uczuciami" dręczącymi kaioke, które porzucone na rzecz innych gier zaczynały odczuwać ból swojej egzystencji. Negatywne odczucia prowadziły do stworzenia swoistego "kompana" chętnego do zabawy zawartością pudełka.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

179/1000- Kagewani

Kagewani określa się drapieżne ryby-yokai żyjące w wodach Morza Japońskiego niedaleko wybrzeży prefektury Shimane. Ich wygląd nie jest znany, brak bowiem przedstawień lub chociażby opisów, które mogłyby rzucić jakiekolwiek światło na wygląd tego stworzenia. 

Kagewani czają się pod powierzchnią wody oczekując na swoje ofiary. Zwykle stają się nimi miejscowi rybacy, którzy wypływają w morze na kolejny połów. Dieta tych stworów jest dość niezwykła, polują one bowiem na cienie. Jeśli cień danej osoby ukaże się na powierzchni wody, kagewani natychmiast pożre go w całości. Zniknięcie cienia wiąże się ze zniknięciem człowieka, który go utracił. Osoba ta już nigdy nie zostaje odnaleziona. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

178/1000- Kage onna

W noce wyjątkowo dobrze oświetlone blaskiem księżyca na oknach i drzwiach wybranych domów mogą ukazać się cienie przypominające kobiecą postać. Owe cienie pojawiają się bez żadnego logicznego uzasadnienia, nie można ich bowiem powiązać z żadną osobą przebywającą w tym czasie w domu.

Kage onna nie wydają żadnych dźwięków, nie reagują także na obecność w pomieszczeniu osób żywych jak i na ewentualne próby kontaktu z ich strony. Poza tworzeniem atmosfery niczym z horroru nie są one w żaden sposób groźne dla otoczenia.

Wierzy się, że dom nawiedzony przez kage onna niedługo później stanie się celem innego yokai, tym razem mogącego okazać się groźniejszym dla mieszkających w tym miejscu osób.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

177/1000- Kaeru nyobo

Kaeru nyobo to kolejny przykład zwierzęcych żon takich jak wspominane już wcześniej hamaguri nyobo. W tym przypadku chodzi o magiczne żaby przemienione w postać kobiety, które biorą sobie za mężów japońskich mężczyzn.

Po odnalezieniu odpowiedniej partii doskonale wczuwają się w rolę żony. Od ludzkich kobiet różni je tylko i wyłącznie ich wielkość i siła, są bowiem bardzo słabe i wątłe, przez co nie mogą wykonywać cięższych prac. Mogą żyć wiele lat pod postacią człowieka, a przynajmniej do czasu, gdy w końcu zostanie odkryta ich prawdziwa natura. Jeśli do tego dojdzie, kaeru nyobo musi opuścić małżonka i wrócić do życia pod postacią żaby. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

175-176/1000- Jubokko/Jumen

Jubokko to rodzaj yokai, który można odnaleźć na polach krwawych bitew lub masakr przeprowadzanych na miejscowej ludności. Drzewo, które w wystarczającym stopniu nasyci się krwią poległych, może przeobrazić się w byt łaknący ludzkiej krwi. Przemiana w bardzo niewielkim stopniu wpływa na jego wygląd.

Jubokko cierpliwie oczekuje chwili, gdy w jego pobliżu ukaże się zabłąkany wędrowiec. Kiedy tylko znajdzie się on w zasięgu gałęzi drzewa, te natychmiast atakują go i unieruchamiają. Następnie za pomocą pomniejszych gałązek przypominających rurki wysysają całą krew z ciała ofiary. Pozostałości służą za pokarm dla okolicznych zwierząt. Po pewnym czasie w okolicy drzewa pozostają tylko kości, które dołączają do stosiku szczątków innych zamordowanych osób.

Jumen to wyjątkowo brzydki yokai płci męskiej, który posiada słoniowe uszy, czerwone obwódki wokół oczu oraz niezwykle szerokie usta. Jest praktycznie łysy, jego główne owłosienie stanowi posiadany na twarzy zarost.

Jumen to yokai ukazany w dziele "Bakemono zukushi emaki", gdzie oprócz ilustracji autor zamieścił wyłącznie jego imię. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

174/1000- Jikininki

Jikininki to yokai pożywiające się ciałami zmarłych niedawno osób. Przez większą część czasu posiadają postać zwykłych ludzi, zrzucają tą powłokę tylko na czas uczty, by w tym czasie przybrać bardziej przerażający wygląd. Ich ostre zęby pozwalają im z łatwością zdzierać kolejne kawały mięsa z ludzkich zwłok, by następnie skonsumować także kości.

Jikininki pomieszkują w opuszczonych świątyniach lub ruinach zlokalizowanych niedaleko zamieszkałych wiosek. Starają się unikać ludzi jednocześnie nie oddalając się od lokalnej społeczności, która ostatecznie dostarcza im upragniony pokarm.

Według legend są to przeklęte istoty egzystujące na granicy życia i śmierci. W ciągu dnia zwykle niemożliwe do ujrzenia podobnie jak ich domostwa, w nocy mogą one ukazać się osobom podróżującym przez zamieszkały przez nie teren. Swoje pożywienie zdobywają wślizgując się do świątyń, gdzie po śmierci członka miejscowej społeczności jego ciało zostaje wystawione dla celów modlitewnych.

Jikininki porównywane są często do gaki, potępionych dusz zamieszkujących wymiar gakido, rodzaj czyśćca, którego wszyscy mieszkańcy cierpią nieustanny głód. Byty łączy to, że ich obecna postać to kara za uczynki popełnione na ziemi za ich żywota. Według legend jikininki to stwory powstałe z dusz zmarłych kapłanów, którzy zaniedbali drogę duchową na rzecz doczesnych wygód i rozrywek. Teraz są zmuszone pod swoją nową postacią do pożerania ciał umarłych, co pozwala im choćby chwilowo napełnić swój wiecznie pragnący jadła żołądek. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook