Wskutek przemiany jej części wszechświat cały trwa zawsze młodym i świeżym. A wszystko, co jest korzystne dla całości, jest piękne i w porę się dzieje. Ustanie więc życia nie jest złe dla nikogo, bo i hańby nie przynosi, zwłaszcza że od wyboru nie zawisło i nie sprzeciwia się dobru społecznemu. Owszem jest ono dobre i korzystne, zwłaszcza że dla całości jest w porę i korzystne, i z nią zharmonizowane.
Marek Aureliusz, Rozmyślania
#stoicyzm
Niby tak, ale jednak wszystko chce żyć.
@DexterFromLab oczywiście, że tak, ale warto zająć się ćwiczeniem akceptacji tego co nieuchronne. Bo czy tego chcemy, czy nie, to i tak i my umrzemy i nasi bliscy też. A jak się z czymś nie da nic zrobić to najlepiej się z tym pogodzić. I wiadomo, że się tak łatwo mówi, a samo wykonanie tego, żeby akceptować wszystko co nas spotyka nie jest wcale łatwe.
Ja sam do końca nie mam przerobionego tego tematu, ale już robię w nim jakieś postępy. Już śmierć nie jest dla mnie tematem tabu i być może już łatwiej będzie mi się pogodzić ze śmiercią kogoś bliskiego lub swoją własną jak przyjdzie na mnie pora. W każdym bądź razie mam taką nadzieję, pożyjemy, zobaczymy
@splash545 umieranie to najprostsza czynność na świecie. Nie musisz w to wkładać żadnej woli, wszystko samo się wykona. Najlepiej chyba jest o tym nie myśleć i żyć po prostu jak by każdy dzień był ostatni.
@DexterFromLab tu jest pewna sprzeczność w tym co napisałeś, żeby nie myśleć o tym, a każdy dzień traktować jako ostatni. Bo ja właśnie codziennie rano przypominam sobie o śmierci w ramach praktyki stoickiej, żeby właśnie nie marnować żadnego dnia, żeby pamiętać, że śmierć może nadejść w każdej chwili. Taki przewrotny motywator.
Umieranie to najprostsza czynność - tak, bo co nie zrobisz to i tak się dokona. Ale czemu ja tak wałkuje ten temat smierci i się z nią oswajam, bo jeśli przyjdzie mi umierać nie dzień, ale rok albo miesiąc. To chciałbym być wtedy pogodzony ze swoim losem i wykorzystać te swoje ostatnie chwile w taki sposób jaki uznam za słuszny. A nie załamując się i płacząc patrząc w sufit i użalając się nad sobą, że muszę umrzeć. Taką widzę korzyść jednak w myśleniu o tej śmierci, oswajaniu się z nią i jej akceptacji.
Jeszcze nim zacząłem praktykować stoicyzm przechodziłem przez kilka śmierci osób najbliższych i za każdym razem była to dla mnie trauma po której musiałem się zbierać przez wiele miesięcy czy wrecz ponad rok. Dlatego też nie chce tego przechodzić w ten sposób i chce się przygotować zawczasu
Zaloguj się aby komentować