Władysław Broniewski – „Noc” [1935]

Za oknem odwilż liczy krople:

50, 100. W pokoju ciemno.

Posadzka skrzypi. To okropne

tak głupio cierpień na bezsenność.

Przy łóżku siadła noc-rajfurka

natrętne myśli nudnie stręczyć:

„No weź do ręki klucz od biurka…

No spróbuj… Po co się tak męczyć?”…

Rzędami książki: Szekspir, Dickens.

Turecki szal, przez mole zżarty.

I nagle – wszystko dziwne, dzikie!

W fotelu duch. I gram z nim w karty.

Znajomy figlarz, ten z Dickensa,

dyskretnie brzęczy mi łańcuchem.

Rozdaję. Ręce mi się trzęsą.

I gram. I wiem, że przegram z duchem.

Nie pokój, ale pusty przedział

zajmują damy, króle, asy.

Do świtu będę z nimi siedział,

pasażer nocny trzeciej klasy.

#poezja #nocnazmiana