#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

mówisz dobranoc i przesyłasz serce

a ja nie wiem,

czy spokojnie oddychasz,

jakie obrazy masz przed oczami,

czy tulisz się do kołdry

jak ja przykrywasz skrawkiem twarz,

by łatwiej zasnąć?

nic nie wiem,

na którym zasypiasz boku,

czy rozsypane włosy spływają ci na ramiona,

a może jak ja odgarniasz je do tyłu

wprost za poduszkę?

jak układają się twoje palce?

czy dłoń wędruje pod policzek,

a może jak ja łączysz w pacierz obie,

podkładając najdelikatniej pod skroń?

tul-tuli, tul-tuli, tul -

szepczę prośbę w poduszkę,

dociskając mocniej powiekę,

aż łzy znajdą ujście.

tul-tuli-tul-tuli-tul -

"przytul się ptaszku na gałęzi",

pod skrzydłami znajdziesz swój dom -

dobiega najczulej z głębi.

czuwasz nade mną,

i wskazujesz mi drogę,

wiem.

znów słyszę nocą pociąg,

nie byłoby w tym nic dziwnego,

za oknem prowadzi trakt,

ale kiedy spadłeś mi z gwiazd,

rozmontowali nam świat,

żebyśmy nie mogli do siebie dotrzeć.

(poskładamy go razem, wierzę)

tak mi blisko do ciebie i tak daleko

stuk stuk stuk stuk

tłucze się serce,

przecierając szlak

umknie nam milion lat,

tak to to, tak to to, tak to to tak.

wystukuję najpiękniejszą

wariację z tęsknoty,

gdy zasypiasz,

a ja nic nie wiem,

jak układasz ciało do snu.

nie zliczę, który to już

pociąg do ciebie.

co noc widzę się w nim,

jak opieram łokcie

na rozkładanym stoliku,

jak ślepo wypatruję

przez szybę.

a noc,

jak każda bez ciebie -

chłodna, bezksiężycowa