Oto #słowotwaroże

Apokryf Twarogowy 16:

A gdy Adelberta pojmano, nie wyłupiono mu oczu, lecz dokonano rzeczy gorszej — ostrzyżono mu wąs zakręcony, znak jego siły i godności, który wzrastał na chwałę Boga Twaroga.

Zakuto go w łańcuchy i zaprowadzono do świątyni pogan, by tam go wyśmiewać i wystawić na pośmiewisko.

I rzekli szyderczo:

„Niech Adelbert, którego wąsa już nie ma, zabawi nas swą bezsilnością!”

A on, oparty o dwa filary świątyni, podniósł twarz ku niebu i zawołał w duchu: „O Panie Twarogu, Ty, który jesteś łagodny i potężny, wspomnij mnie! Daj mi siłę raz jeszcze, abym uczynił znak Twej obecności!”

I oto z niebios zstąpiło twarogowe światło, ciepłe i jasne, pachnące mlekiem i świętością. Serce Adelberta napełniło się mocą, a choć bez wąsa był, to wiatr Twarogu uniósł się wokół niego.

Objął kolumny świątyni i zawołał:

„Nie ja, lecz Twaróg działający przeze mnie — błogosławiony!”

I zatrzęsła się ziemia, i świątynia runęła wraz z kpinami jej mieszkańców. A ci, co przeżyli, opowiadali, że wśród ruin widzieli postać ze światłością serca i niewidzialnym, lecz wiecznym wąsem chwały.

Twarogu niech będą dzięki.