Je­że­liś wi­dział kiedy rękę od­cię­tą albo nogę, albo głowę od­cię­tą, le­żą­cą gdzieś tam z dala od resz­ty ciała, to w takim po­ło­że­niu sta­wia sam sie­bie czło­wiek – o ile to od niego za­wi­sło – który nie godzi się na to, co go spo­ty­ka w życiu,(...) Jak­byś się sam ode­rwał od jed­no­ści na­ka­za­nej przez na­tu­rę! Jako czło­nek jej bo­wiem uro­dzi­łeś się, a teraz sam sie­bie od­rą­ba­łeś. Ale w tym wy­pad­ku po­dzi­wie­nia godną jest ta oko­licz­ność, że mo­żesz znowu sam sie­bie z nią zjed­no­czyć.

Marek Aureliusz, Rozmyślania

#stoicyzm