Jakiś czas temu, zupełnie znienacka, uświadomiłem sobie, że nigdy w swoim życiu nie paliłem marihuany. Kiedy nie było można (choć były okazje), to trochę się bałem. Później, kiedy już mogłem (i też były okazje), to jakoś wcale nie czułem takiej potrzeby. Niemniej: roślina ta (z której między innymi można zrobić Sznurek; z tekstu tego wspaniałego utworu zaczerpnąłem zresztą tytuł wytworu swojego, który to tytuł stanowi parafrazę słów napisanych przez pana Piotra Bukartyka) zdaje się inspirować autorów wszelakich, czego świadectwo można znaleźć chociażby w kapitalnym utworze Psychoza monumentalnej moim zdaniem formacji Kaliber 44.

No i ja też zapragnąłem spróbować (coś takiego napisać):

***

Przecież ja tego nie robię (ale lubię wyobrażać sobie)

Kiedyś, w podstawówce, kumpel przyszedł z suszem.

Nagle się zrobiło wokół kolorowo,

nagle świat objawił mi się na różowo,

gdy w płuca wciągnąłem pierwszy suszu buszek.

Wyszedł z szafy nagle, wyszedł niby duszek.

Wyszedł prosto na mnie, więc: „Ahoj, Przygodo!”

I ja wtedy z szafy (a miałem wnękową),

wzorem pana Tella, wyciągnąłem kuszę.

I dawaj! – safari! Wśród różowych słoni!

Miast traperów: klapki, kapelusz-dżokejka.

Świetnie się bawiłem, lecz nagle, cholerka:

kumpel się ulotnił, mnie słoń zaczął gonić –

a ja? Kusza-wieszak? Jak mam się tym bronić?

Słoń mnie chwycił trąbą…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - … a to był mój rękaw.

***

#nasonety

#zafirewallem

***

Swoją drogą, to pan Piotr Bukartyk, w książce Bukartyk. Fatalny przykład dla młodzieży (książce z facetem ze śrubą w d⁎⁎ie na okładce, jak sam pan Bukartyk o tej swojej autobiografii raczył był powiedzieć) przyznaje, że Joka (ten, który nawija w Psychozie) kiedyś przy jakiejś okazji go suszem częstował. Nie zdradza jednak, czy na tę propozycję się zgodził. (Tak mi się ta anegdota jakoś sama przypomniała, kiedy zobaczyłem jakie dwa – pozornie różne – utwory muzyczne we wstępie do tego wytworu swojego tam ze sobą mi się zestawiły.)