Dobra, fakty są takie.

Od 5 lat nic nie pisałem.

Na podstawie doświadczeń bliskich znajomych napisałem po 5 latach coś nowego.

Chyba nie powinienem trzymać tego w czeluściach dysku.

Przeczytajcie.

Znów uciekam w głąb siebie

W głusze, duszę swą uduszę w sobie 

Jak słowa obłędne, tak bardzo mi wierne 

niewypowiedziane, zatracone w Tobie

Czas stracił jakiekolwiek znaczenie 

Wciąż gorączkowo szukam Ciebie

Bez powodzenia jak gwiazd na zachmurzonym niebie

Oszukując wciąż siebie

choć w myślach bez przekonania tłumacze sobie

Że znów będzie pięknie jak wcześniej

Przeszłość.. umarła z tęsknoty zbyt młodo, za wcześnie

Z nadzieją bezczelnie spoglądam załzawionymi oczami

Na przyszłość, która w Twoich dłoniach więdnie

Nędznie dogorywa, w tym całym obłędzie

Wciąż mi Ciebie za mało 

Znów Tobie mnie zabrakło

W tym pędzie wciąż niemoc ściska mi gardło

To co istniało, już dawno przepadło

W mroczne czeluści czarnej dziury 

Uczucie tak wyjątkowe rozdarte wpadło

Czy doceniać było warto? Zawsze. 

Czy kochać było warto? Bezwzględnie. 

Co by nie było, miało to sens, przez Nas nadaną ogromną wartość

i choć to było tak dawno, to wciąż tkwi w tej baśni

uczucia tak wyjątkowe, jak letnie poranki

W prawdzie, w bólu, w rozpaczy 

zakwitły piękne róże z ostrymi kolcami

które mojej miłości palce głęboko ranią

Popatrz jak łzy z krwią zmieniają barwę

I choć ciągle myśli o Tobie mnie mamią

Obawiam się tego co się nagle stanie 

Że to pożegnanie, zrodzone zostało na kłamstwie

Ostatni dotyk, będzie jak sól w otwartej ranie

Trucizną zmieszaną z nicością w lekarstwie

Choć wszystko na marne,  to żyje jedyna ostatnia nadziei iskierka ta

Oto Defekt psujący idealną tafle szkła

pęknięcia ujawniającą druga stronę naszych prawd

My, rozpadłe kawałeczki naszych win

Już nigdy nie będziemy stanowić całości nas