Zapewne każdy z was zastanawiał się kiedyś, kiedy jakiś kraj przeżywał swój złoty wiek? Dla Polski był to wiek XVI, dla Gruzji XII i początek XIII, Szwecji od 1611-1709, a dla Czech panowanie Karola IV Luksemburskiego. A kiedy apogeum swojej potęgi przeżywał taki Tybet? A no okazuje się że pomiędzy wiekiem VII a połową wieku IX Tybet przeżywał swój okres imperialny, gdy mógł uchodzić za jedno z najpotężniejszych państw świata.

Jakieś 1375 lat temu zmarł Songtsen Gampo, założyciel Imperium Tybetańskiego i jeden z najwybitniejszych władców w historii Tybetu.

Songtsen zjednoczył kilka królestw porozrzucanych na Wyżynie Tybetańskiej i stworzył imperium, które było w stanie wkrótce rzucić wyzwanie samym Chinom dynastii Tang, w wyniku czego poślubił chińską księżniczkę Wengcheng. Wprowadził buddyzm do Tybetu, dlatego został uznany za pierwszego z trzech królów Dharmy w Tybecie, a późniejszy buddyści tybetańscy uznali go za inkarnacje Awalokiteśwary (boddhihastwy, czyli istoty dążącej do oświecenia jak budda) kojarzonej, że współczuciem. Założył najważniejsze świątynie Tybetu — Dżokhang, Rampocze czy Tradunk.

Władca wprowadził także wiele reform administracyjnych, podatkowych i wojskowych, a także nowy kodeks karny, mający pomoc w zarządzaniu państwem. By móc rozpowszechnić w państwie swoje rozporządzenia, Songtsen potrzebował czegoś, dzięki czemu mógłby je zapisać. W tym celu zdecydował się stworzyć własne pismo i w tym celu wysłał do Indii jednego ze swych ministrów wraz z uczniami. Efektem pracy ministra było powstanie pisma tybetańskiego (zarówno alfabetu jak i opracowania gramatyki) stworzonego na podstawie pisma Guptów. Gdy ów minister Thonmi Sambhote powrócił do Tybetu, cesarz miał poświęcić kilka lat, by nauczyć się pisma i samemu przetłumaczyć z sanskrytu wiele tekstów buddyjskich. Pismo to, o wiele mniej skomplikowane od chińskiego jest w użyciu po dziś dzień.

#ciekawostki skopiowane z fb