Fotelowi krytycy powolnego tempa ukraińskiej kontrofensywy wydają się wyczarowywać nadludzką Ukrainę, zdolną do obalenia wszelkich podstawowych przykazań wojskowych, opartą na upadku rosyjskich pozycji w błyskawicznym ataku Kijowa na Charków i Chersoniu w zeszłym roku. Oczekują teraz, że armia, która została prawie spisana na straty 18 miesięcy temu, będzie teraz w stanie dokonać wyczynu, którego nie podjęłaby się żadna armia NATO.

Armie NATO nie rozważyłyby walki z polami minowymi i obroną wzdłuż południowego frontu zaporoskiego bez wysokiej klasy opancerzenia, sprzętu przeciwminowego, przewagi powietrznej i dobrze wyszkolonych sił. Ale w jakiś sposób Zachód pozwolił sobie na luksus zniecierpliwienia, że ​​Ukraina nie jest w stanie przyjąć armii często zmobilizowanych młodych mężczyzn, pospiesznie szkolonych na nowym sprzęcie i najechać jesienią terytorium okupowane przez Rosję.