#festiwal #polandrock #woodstock #muzyka #kemping #namiot

Rzeczy kempingowe poukładane na półkach, za wyjątkiem namiotów, te jeszcze suszę. Pralka na zmianę z suszarką od poniedziałku działają na pełnych obrotach. Dzisiaj może zakończą swą misję i reszta ciuchów trafi na właściwe miejsce. Zostały motórki, tylko one grzecznie czekają na dopieszczenie w ładne popołudnie. Za chwilę nie będzie śladu po naszej przygodzie, zostaną tylko piękne wspomnienia.

Na pierwszy przystanek Woodstock w Kostrzynie trafiłem coś w okolicach 2007 roku. Od tamtej pory staram się być na kolejnych edycjach w miarę regularnie. Czasami, ze względu na pracę, mogłem pojechać wyłącznie na jeden dzień, czy wybrany koncert, innym razem siedziałem przez 3 dni.

W zeszłym roku, po raz pierwszy, wybraliśmy się pełną ekipą - żona moja i dwie córki. O ile żona ma już kilka edycji za sobą, tak córki debiutowały. Po jubileuszowej, 30 edycji czuły mega niedosyt. Nie dziwota, w tym roku również całą rodziną stawiliśmy się na miejscu najpiękniejszego festiwalu świata już w środę, z premedytacją zostając do niedzieli.

Zamiast klasycznego rozbijania na polu festiwalowym, od 2019 roku wybieram Motowioskę, organizowaną przez CKM Boanerges. Jeżeli Pol'and'Rock jest najpiękniejszym festiwalem, to Boanergesi tworzą najpiękniejszą przystań motocyklową. Swoją otwartością i życzliwością przebijają wszystko, czego możemy doświadczyć na biwaku, zapewniając odrobinę luksusu w każdych warunkach i o każdej porze. Chapeau bas piękni ludzie!

Przed wyjazdem były obawy o deszcz, temperaturę, warunki sanitarne... nie warto było. 5 dni minęło nieznośnie szybko. Czasami pokropiło, w nocy przymroziło, a temperatura wody w prysznicu dorównywała tej z Bałtyku. Nic z tych rzeczy nie zepsuło nam dobrej zabawy, jedynie stało się częścią przygody.

Moje spostrzeżenia po 31 Pol'and'Rock:

• z roku na rok jest inaczej, zmienia się mocno profil odbiorcy. O ile jeszcze 10 lat temu nie myślałem nawet o zabraniu ze sobą dzieci, tak na obecne edycje w Czaplinku jechałbym nawet z małym kaszojadem. "Prawdziwie" pancury albo wymarły, albo wydoroślały. Nie mam tu na myśli bezpieczeństwa, bo to zawsze było na najwyższym poziomie, raczej chodzi o obsceniczne zachowania, tudzież wrażenia estetyczne czy sępnie fajek i piwa na każdym kroku;
  

• organizacyjne, z roku na rok poprawia się wiele rzeczy, wyciągane są trafne wnioski po, na następnej edycji wcielane w życie i tak z perfekcji wyciągają niemożliwe;
  

• WCTron, rozumiecie - porcelana ze spłuczką na polu? Mistrzostwo! Pokłony dla ekipy sprzątającej. Można powiedzieć, że było jakby luksusowo;
  

• ludzi w tym roku nieco mniej, moja ekipa w dużej mierze przestraszyła się pogody, pewnie nie oni jedni. Nie zrozumcie mnie źle, ludzi było bardzo dużo, ale pamiętam ten ścisk, chociażby z zeszłego roku.
  

• dzięki frekwencji brak kolejek do WC, Lidla, żarełka. Droga z ASP na dużą scenę bez najmniejszych przeszkód;
  

• zmienia się miejsce, organizacja, ludzie, na szczęście cały czas panuje ten niepowtarzalny klimat wzajemnego szacunku i życzliwości Serio, nawet ciężko opisać ten vibe, to trzeba przeżyć!!!
  

Odliczamy dni do 32 edycji! Mam przeogromną nadzieję, że i tym razem spędzimy wspólnie 5 pięknych dni

PS. ale się rozpisałem, ciekawe czy w ogóle ktoś dotrwał do końca