Przedstawiam jednego z najpopularniejszych przedstawicieli rodziny złotookowatych – złotooka drapieżnego (Chrysoperla carnea).

To owad, którego łatwo spotkać w ogrodach, sadach i na łąkach, a jego obecność to prawdziwe błogosławieństwo dla roślin i ogrodników.

Ma smukłe, delikatne ciało, długość ok. 12 mm.

Intensywnie zielone ubarwienie, przezroczyste, gęsto użyłkowane skrzydła, składane dachówkowato w czasie odpoczynku.

Bardzo duże, metalicznie złociste oczy – stąd nazwa rodziny.

Występuje powszechnie w całej Polsce i Europie, zarówno na terenach naturalnych, jak i w pobliżu ludzi – w ogrodach, sadach, na skrajach lasów.

Najczęściej spotykany od wiosny do jesieni.

Larwy są drapieżnikami – polują głównie na mszyce, ale także na przędziorki, miodówki, wciornastki, małe gąsienice i jaja innych owadów.

Jedna larwa potrafi zjeść nawet 50 mszyc dziennie.

Dorosłe osobniki żywią się spadzią, nektarem i pyłkiem kwiatowym.

Samice składają jaja na cienkich nitkach, najczęściej w pobliżu kolonii mszyc.

W ciągu roku pojawia się kilka pokoleń.

Larwy rozwijają się przez około 2–3 tygodnie, po czym przepoczwarczają się, a dorosłe osobniki zimują w stanie imago (jako jedyne złotooki w chłodniejszych strefach klimatycznych).

Złotooki to naturalni wrogowie szkodników – pomagają ograniczać liczebność mszyc i innych groźnych dla roślin owadów.

Ich obecność w ogrodzie to znak zdrowego, zrównoważonego ekosystemu.

#porannyrobal #zlotook