Oto nadchodzi, nieraz dniami dojrzewa,

W gąszczu trosk i myśli, zwątpienie zasiewa,

Pojawiając się nagłym krokiem okrutnym,

Na płótnie duszy, chłodnym i smutnym,

Szare malunki obrazów,

Pełnych cierpienia

i bezsilności,

Gdzie skrzydła ułamane

i nadzieje zgasłe...

Depresja! Smutna pani, jak żniwiarz kosi radość,

Jak mak na polu, uśmiech zgubiony wśród zbóż,

I człowiek, bólem rozdzierany, samotny ucieka,

Siedzi przy oknie, w promień słońca patrząc,

Milczy i płacze... #przegryw #chlopskapoezja