Pod koniec VII wieku n.e. Japonia zaczęła kopiować chiński model władzy i prawa, tworząc stabilne państwo kodeksów. Dwór cesarski w Narze i Kioto cieszył się niespotykanym prestiżem, a arystokracja rządziła kulturą i polityką. Jednak na prowincjach rosły fortuny niezależnych możnych i klasztorów, którzy zaczęli tworzyć własne armie. To właśnie z tej niepewności, korupcji i lokalnych buntów wyłonili się pierwsi wojownicy – bushi, później nazwani samurajami.
Japonia przeżyła dynamiczny rozwój pod koniec VII wieku za panowania cesarza Temmu (672–686), a następnie cesarzowej Jitō (686–697), którzy wyznaczyli kluczowe cechy nowej monarchii. Dwór zyskał stałą stolicę najpierw w Narze (710–784), a później w założonym w 794 roku Heiankyō, czyli dzisiejszym Kioto. Reformy zostały spisane w kodeksach – zbiorach przepisów prawnych i administracyjnych, wzorowanych na modelu chińskim, które miały usprawnić zarządzanie krajem i zapewnić stabilne wpływy podatkowe. Z tego powodu okres ten często określa się mianem „systemu kodeksów”, co wskazuje na czas intensywnego czerpania przez Japonię z chińskich wzorców.
Krajem rządził dwór cesarski rezydujący w stolicy. Tworzyła go arystokracja wysokich urzędników, na której czele stał ród Fujiwara. Od połowy IX wieku zmonopolizował on najwyższe urzędy, a nawet tworzył nowe stanowiska na własne potrzeby, w tym funkcje regenta cesarza i wielkiego kanclerza. [...]
#historia #japonia #viiwiek #samuraje #ksiazkahistoryczna #ciekawostkihistoryczne