Zniknęły nagle – z muzeów, kościołów, pałaców. Wywożone nocą, zapakowane w skrzynie, znikły w mroku wojennego chaosu. Wśród nich były najważniejsze zrabowane dzieła sztuki z Polski, dzieła bezcenne, których los do dziś pozostaje zagadką. Dla wielu Polaków to nie tylko ból po utracie piękna, lecz także poczucie, że razem z tymi obrazami wywieziono część narodowej duszy.
Dzieła sztuki zrabowane z Polski w czasie II wojny światowej to nie tylko bezcenne przedmioty o wielkiej wartości muzealnej i rynkowej – to przede wszystkim świadectwa narodowej tożsamości, duchowości i cywilizacyjnego dorobku wielu pokoleń. Polska była jednym z krajów najbardziej poszkodowanych pod względem grabieży dóbr kultury. Niemiecka okupacja nie ograniczała się do zbrojnych działań i eksterminacji – obejmowała także systematyczne i planowe niszczenie oraz zawłaszczanie wszystkiego, co symbolizowało dziedzictwo narodowe.
Już we wrześniu 1939 roku niemieckie formacje specjalne – m.in. Einsatzkommando, SS-Ahnenerbe, oraz jednostki podległe Generalnemu Gubernatorstwu – rozpoczęły akcje konfiskat dzieł sztuki z muzeów, klasztorów, zamków, pałaców i bibliotek. Rabowano obrazy, rzeźby, tkaniny, księgi, przedmioty liturgiczne i rękopisy – zarówno dla wzbogacenia kolekcji III Rzeszy, jak i z motywów ideologicznych. W wielu przypadkach zagrabione obiekty miały stanowić „dowód” rzekomej germańskiej przynależności kultury Europy Środkowo-Wschodniej. [...]
#historia #historiapolski #xxwiek #iiwojnaswiatowa #sztuka #rabunek #kradziez #historykon