Epidemia zapalenia mózgu letargica z lat 1915-1926 pozostaje niewyjaśnioną tajemnicą medyczną. Objawy choroby utrudniały normalne funkcjonowanie, powodując głęboki bezruch i utratę zdolności mówienia. Milionowe rzesze chorych zostały uwięzione w swoich ciałach, świadome, lecz całkowicie unieruchomione. Pomimo intensywnych badań choroba zniknęła równie nagle, co się pojawiła, pozostawiając lekarzy w bezradności.
Constantin von Economo przebadał w 1916 roku w wiedeńskiej klinice neurologiczno-psychiatrycznej pacjentów z nieznanymi dotąd objawami neurologicznymi. Chorzy ci zostali przyjęci z różnorodnymi diagnozami, takimi jak zapalenie opon mózgowych, stwardnienie rozsiane czy majaczenie, jednak żaden z przypadków nie pasował do znanych wcześniej schematów diagnostycznych. Szczególną uwagę lekarza zwróciła niezwykła ospałość pacjentów, co skłoniło go do uznania tej grupy symptomów za odrębną jednostkę chorobową.
Francuska lekarz René Cruchet równocześnie obserwował podobnych pacjentów w szpitalu wojskowym dla zaburzeń neuropsychiatrycznych. Cruchet również uznał, że przypadki te różnią się od wcześniej opisanych, a jego własny opis choroby ukazał się zaledwie kilka dni po publikacji von Economa. Oba opracowania zapoczątkowały lawinę publikacji naukowych, gdy choroba rozprzestrzeniła się przez Europę, a następnie na cały świat. [...]
#historia #xxwiek #epidemia #choroby