Lata 30. XX wieku przyniosły w Europie wiele zmian, które dotarły także do zagubionych osad górskich. Właśnie wtedy powstała koncepcja Drogi Sudeckiej – Śródsudeckiej (Sudetenstraße). Od wielu lat na lat na terenie Niemiec rozwijała się nowa gałąź przemysłu, czyli turystyka. Wśród wielu inwestycji, które zmieniały Niemcy w nowoczesny i dynamiczny kraj, zaplanowano także budowę drogi wzorowanej na drogach alpejskich. Miała przebiegać przez wszystkie sudeckie pasma górskie – od Żytawy (Zittau), przez Bogatynię, Frýdlant, Świeradów-Zdrój, Szklarską Porębę, Lubawkę, Broumov, Radków, Karłów, Kudowę-Zdrój, Zieleniec, Lasówkę, Przełęcz Spaloną, Gniewoszów, Różankę, Międzylesie, Boboszów, Hanušovice, Bruntál – aż do Opavy.
Wypływająca z Topieliska i Czarnego Bagna rzeka Orlica przed Lasówką łączy się z Černym Potokiem i jako graniczna rzeka zmienia nazwę na Dziką Orlicę (Divoká Orlice). Ta płytka i kamienista rzeka od ponad czterystu lat rozdzielała dwa narody – czeski i niemiecki. Mieszkańcy spoglądali na siebie nieufnie, czasem wrogo, ale łączyły ich także wspólne interesy oraz możliwość zarobkowania po obu stronach granicy. Oprócz uprawy ziemi pracowali w lasach, tartakach, hutach szkła i fabrykach. Odwiedzali miejsca pielgrzymkowe i świątynie po obu stronach granicy.
Zbudowano kilka mostów, a przy niskim poziomie wody funkcjonowały brody. Wytyczano drogi, które do XIX wieku wystarczały mieszkańcom. Kiedy czescy chłopi coraz częściej kradli drewno z niemieckiego lasu, lokalne władze niemieckie ustanowiły posterunki strażników leśnych (w Lasówce). Mieszkańcy obu brzegów Dzikiej Orlicy zakładali także mieszane rodziny, o czym świadczą zachowane na nagrobkach obcobrzmiące nazwiska. [...]
#historia #historiapolski #iiwojnaswiatowa #dolnoslaskie #czechy #sudety #odkrywca