Ehhh jaka ta rzeczywistość jest trudna. Każdy przeżywa swoje problemy. Najgorzej jest jak ktoś bliski choruje na smiertelną chorobę, albo po prostu umiera. Mój ojciec ma raka i coraz gorsze wyniki. Teraz będzie miał podaną chemię, to już druga seria po pierwszym nowormtworze który miał 5 lat temu. Siłą rzeczy wyniki się pogarszają. Sama choroba nie jest najgorsza. Najgorszy jest stan psychiczny. Ojciec miota się w swojej głowie kurczowo chwytając się życia które mu zostało. Ostatnio wymyślił sobie, że kupi sobie jeepa żeby jeździć na ryby. Niestety dostanie chemię i sam na ryby nigdzie nie pojedzie, zwłaszcza takim autem i w takie warunki. I to jest przykład stanu mentalnego który jest lekko mówiąc nie najlepszy. Na szczęście stać mnie żeby w razie czego im pomóc a auto będzie sobie stało przed domem. Człowiek któremu życie osówa się spod nóg nie powinien chwytać się go za wszelką cenę. Lepiej jest pogodzić się z tym co nieuniknione. Przez to rodzą się niepotrzebne nadzieję, pragnienia a wraz z nimi jeszcze większy ból. Nie wiem jak powiedzieć mu, że to nie jest dobra droga. W zasadzie doprowadzanie się do takiego stanu jest dużo gorsze niż samo umieranie. Nawet jeśli terapia zadziała, nie zmienia to faktu że koniec i tak nadejdzie a on nie znajdzie spokoju. Bardziej martwię się o jego stan mentalny, niż o ciało które toczy rak. Nie wiem jak pomóc.