Drodzy Najmilsi!

W niecierpliwym oczekiwaniu na dzisiejsze zadanie w zabawie naszej czterowersowej postanowiłem czymś się zająć i napisałem kolejną odpowiedź w konkursie #nasonety . Tym razem chciałem popróbować się w tematyce innej niż zabawna, a także udowodnić Wam (i sobie też) że kobieta to dla mnie jednak coś więcej niż tylko ciało. Dużo więcej. To także nauczka.

Oto proszę:

W deszczowym Dublinie

Mnie kiedyś też serce skradziono

im włóczył się bez sensu, jak z Ulissesem,

i z tej tęsknoty, za rudą Fioną,

topiłem smutki gorzkim Guinnessem.

I rzucić się chciałem z Moherowego

Klifu w Atlantyk; tak, abym na śmierć się nim zapił:

tą jego wodą zimną, przesłoną; i bólu ogromnego

czuć przestał: czuć tego bólu, co mnie tam trapił.

A życie bez niej to było życia połową,

podnieść się nie umiałem ja po tej stracie,

aż w końcu tę pustkę moją, sercową,

ja pokochałem. Wy też to znacie?

Tak, wtedy byliśmy głupi i młodzi;

z wiekiem nauka: Miłość? A diabli ją weźcie!

I deszcz, deszcz tam padał; i brak nadziei

w Dublinie, skropionym łzami mieście.

***

Ja tylko wyjaśnię, że absolutnie nie miałem na myśli Fiony ze Shreka, potrzebowałem po prostu jakiegoś irlandzkiego imienia, które by mi się rymowało i znalazłem takie właśnie. Ciekawostkę mogę Wam przy okazji sprzedać, bo szukając tego imienia dowiedziałem się, że z języka irlandzkiego (który brzmi tak pięknie!) imię to oznacza biel albo piękno. Piękne imię.

#zafirewallem #poezja #tworczoscwlasna