Cierpimy bo jestesmy fragmentem. Bardzo malym fragmentem czegos bardzo wielkiego. Skora jest nasza granica miedzy bardzo malym ja i bardzo wielka cala reszta. I my te bardzo male fragmenciki wśród innych bardzo malych fragmencikow chcemy byc troche wiekszym i trochę wazniejszym fragmencikiem.

Jakże smieszne jest nasze poczucie wartości budowane na postach w social mediach patrząc na całość, caly kosmos, galaktyki i o! Patrzcie mam 500 lajkow pod zdjęciem z wakacji. To udowadnia jak wazna czescia wszechświata jestem.

Ale oczywiscie predzej czy później, a na pewno juz w srodku bezsennej nocy, dociera do nas prawda... ze nigdy nie będziemy prawdziwie szczęśliwi.

A co jakby... stac się całością. Rozplynac sie jak kropla w oceanie. Czy można miec kompleksy jesli nie wiesz gdzie sie zaczynaszi konczysz? Czy mozna chciec wiecej dla siebie gdy nic juz nie jest moje i nic nie jest ich?

Zrzucajac fizyczne granice moglibysmy byc czysta energia rozplywajaca sie w oceanie kosmicznej energii. Byc wszystkim i nikim, czuc wszystkie szczesliwe i tragiczne chwile wszystkiego co zylo i nad kazdym z tych naszych istnien pochylic sie z troska, miloscia, zrozumieniem i wyrozumialoscia.

Poczuc sie caloscia.

Tak wyobrazam sobie idealne zakonczenie zycia. I jestem pewien ze tak jest. Tylko to ma sens. Nieistnienie i nicosc nie maja sensu.