@GtotheG Największy problem był z tym, że w zasadzie wszyscy sąsiedzi byli w jakiejś linii spokrewnieni z głównym winowajcą — podobnie jak wszyscy biorący udział w zbiorowym gwałcie. Niestety takie społeczności mają to do siebie, że będą dążyć do braku winy sprawcy, bo przecież dobro mojego krewnego jest ważniejsze niż losowej innej osoby — i wydaje mi się, że to właśnie było najważniejszą kwestią, którą trzeba było "obudować" tymi pozostałymi wstawkami.

Ale dlaczego nie zareagowały właściwie opieka społeczna, śledczy, prokuratura, sądy, etc? Czemu nie robiły tego, do czego zostały stworzone? Tutaj leży IMO największa wina i to też autorka w książce stara się wyjaśnić, żeby takim problemom zapobiegać na przyszłość.

Ale już czy problemy wskazane przez autorkę zostały naprawione? Podejrzewam, że nie...

@bojowonastawionaowca to jest dobre pytanie, czemu te instytucje nie robią tego do czego zostały powołane. Chociaż z drugiej strony przypomina mi się historia jakiejś pracownicy społecznej, która została zamordowana przez albo podopiecznego, albo jakiegoś kolesia co się kręcił przy rodzinie, której pomagała. Chyba wywabił ją wtedy telefonem, że w tej rodzinie znów dzieje się krzywda, a laska reagując - pojechała od razu na miejsce i straciła życie. Niestety całe te systemy ochronno-prawne nie działają. Tak samo jak historia pani psycholog, która niedawno została zamordowana przez więźnia, w więzieniu, w trakcie terapii. Zero środków ostrożności, a koleś był w więzieniu za m.in. gwałt. Mi się to w głowie nie mieści. Jest taka babeczka w Niemczech, która zajmuje się kryminologią/kryminalistyką/psychologią, Lidia Benecke - mega dobre wywiady są z nią (btw ma polskie korzenie) i ona opisuje jak system przywracania do społeczeństwa np. pedofili wygląda w Niemczech - ci ludzie nie zostają zostawieni sobie po wyjściu z więzienia - mają terapie, mają leki, mają nowe dane, zakładają nowe życie takiemu człowiekowi i ma on połowicznie szanse zacząć żyć normalnie i się leczyć.

U nas to praktycznie nie istnieje prawdopodobnie. Już pominę tego typu rodziny, że są zniszczone na lata i pewnie nie otrzymują również wystarczającej pomocy psychologicznej i wsparcia po tych wydarzeniach.

@GtotheG Częściowo napisałaś skąd to się bierze, ale ja dodam jeszcze parę rzeczy:

• skrajne niedofinansowanie pomocy społecznej, przez co idą tam osoby nienadające się do tego, albo które tam idą "z powołania", co po prostu nie pomaga, bo do tego potrzeba nie tylko empatii, ale też czasem umiejętności postawienia sprawy ostro i zdecydowanie — a jak się mało zarabia, to po co narażać swoje zdrowie czy życie. Tym bardziej jeśli jedna osoba ma pod sobą kilkadziesiąt podopiecznych rodzin, to nie ma jak wejść w problemy tych rodzin, tylko się robi absolutne minimum
  

• brak współpracy między różnymi systemami — bo czasem rodziny z problemami są wywalane w jedno miejsce, przez co tworzy się tam mini getto, gdzie osoba z pomocy społecznej sama może się narazić na wielkie problemy, ale nie ma jak uzyskać wsparcia policji
  

• czasem osoby w różnych instytucjach są ze sobą spokrewnione bądź w komitywie, szczególnie w małych i dosyć zamkniętych społecznościach jak ta przedstawiona w książce — naturalnie będą bronić członka swojej grupy społecznej
  

• starsze osoby, które czasem przebywają na takich stanowiskach, wciąż mają mocno tradycyjne przeświadczenia, że przecież jak żona nie chce, to zawsze się trochę gwałci i nic w tym złego (dosłownie takie słowa pojawiały się w tym reportażu)
  

• i przede wszystkim brak procedur i przemyślenia działania całego systemu i znowu, różnego rodzaju kooperacji, żeby na przykład osoba, która się spotyka z jakimś problemem, wiedziała gdzie pójść, co zrobić i na jakie wsparcie z innych gałęzi państwa może liczyć, a nie, że jest oddana sama sobie i może coś osiągnąć jedynie, jeśli jest w dążeniu do celu wystarczająco wytrwała. No ale właśnie, za takie pieniądze, to ile można?