#wiadomoscipolska #kultura #teatr #wspomnienia

1978 rok, przechodzisz koło teatru "Osterwy" w Lublinie i masz ochotę na kawę, której aromat wydostaje się przez szczeliny okna z kawiarenki przy teatrze.

Nie jest to miejsce, w którym zmieszczą się tłumy. Dwa, albo trzy stoliki - nie pamiętam i coś w rodzaju półki - lady.

Kawa palona na miejscu i mielona w ręcznym młynku na korbkę.

Udało się, wszedłeś.

Po chwili podchodzi do mini stolika człowiek z pytaniem, czy może przysiąść się na chwilę.

Fajna pogawędka, ale czas leci. Kompan od kawy wychodzi.

Mija miesiąc, albo półtora. Jesteś na spektaklu i widzisz, że ten miły pan od wspólnej kawy jest na scenie. Jego donośny głęboki głos wibruje w przestrzeni teatru.

Mija rok, ty znów na kawie i "znajomy" pan od kawy ponownie szuka miejsca. Zapraszasz i znów miła pogawędka.

Zaczynasz pojawiać się częściej na jego spektaklach.

Okazuje się, że jest to świetny kompan do rozmowy i najnormalniejszy w świecie człowiek.

Nie jest celebrytą, ani nie gwiazdorzy, chociaż jest wspaniałym aktorem na deskach teatru.

Mijają lata, relacje stają się bliższe.

Wyjeżdżasz i z ogromną przyjemnością wspominasz pogaduchy przy kawie i innych napojach. Czas umyka i uderza cię w oczy po latach smutna wiadomość, nie żyje aktor Piotr Wysocki.

Pamiętam Piotrze tamte nasze rozmowy. Ty żyjesz, w pamięci tych, którzy Cię znali.

Na zdjęciu jako Jan Kochanowski z okazji Dni Lublina.