"Białe krople deszczu spadają,

Kropla po kropli, jak łzy z oczu chłopa,

Ścierpły świat tonie w szarym mroku,

Który dusi, osłabia, wyciska z duszy życia smak.

Cisza, która kiedyś rozbrzmiewała słowami,

Teraz przemawia jedynie swoim pustym echem,

Szarość wkrada się do serca i duszy,

Wpycha tam marność, która oplata zimnymi pajęczynami.

Patrzę na życie, które sunie przede mną jak płynąca rzeka,

Widzę w niej tylko jednostajną, mętną wodę,

Bez kolorów, bez smaku, bez zapachu,

I czuję jak marność chwyta mnie za dłonie.

Gdzie te dni, kiedy z uśmiechem na twarzy

wychodziłem z domu,

Gdzie te noce, kiedy radośnie śpiewałem,

Teraz w mojej duszy została tylko pustka,

Która gnieździ się i rozrasta...

Świat mija, a ja czuję się jakbym zastygł w miejscu,

Jakbym był skazany na wieczną stagnację,

Marność życia otacza mnie ze wszelkich stron,

Z każdym dniem czuję jak wypływają ze mnie ostatnie krople nadziei.

Tak szarość i marność towarzyszą mi każdego dnia,

Ja zaś jedynie mogę patrzeć jak życie mi przemija,

Czekając na coś, co nigdy nie nadejdzie..." #przegryw