#podstawkowytag

#myślotok

Właśnie delikatnie tylko przymykam oczy i słucham, jednocześnie drapiąc się po lewym uchu.

W tle progresje akordów i ów ja.

Trafia myśl do mnie (pseudo-)kontrująca świat współczesny, że jednak ówcześni to mają nieciekawie.

Wszechobecny konkurs na tematy różnorakie i nie daj boże (o zrozo! - [sic!]) ktokolwiek może okazać się w jakimś stopniu niedoskonałym.

Cóż to musi być za udręka dla samej duszy, wszak podobno niedostępnej Starożytnym, kiedy tylko mały procent okaże się równaniem sprzecznym - lecz w jakim stosunku do samych nieoznaczonych?

Nie mam pewności.

Nie wiem, komu podziękować za ta jedne z najmniejszych kości, dzięki którym mogę słyszeć.

Z jednej strony, to moim pracodawcom z #pracbaza (wszak mam co jeść)

z kolejnej ewolucji

z następnej Bogu,

żeby po chwili sprowadzić to tylko do prozaicznego matrixa na poziomie iluzji jednak apodyktycznej ideii wobec tych innych zdań - profanum.

Czuję, że jest dobrze, bo dobrze mi teraz.

Zanim to uczucie po mnie się w pełni rozpłynie, to zdążę je przeanalizować na każdej płaszczyźnie, aby po siódmym mruganiu stwierdzić, że:

Na odpowiedzialność mam czas z samego rana,

Teraz jestem tekstem.

I tekstem pozostanę przynajmniej do czasu, kiedy ten tekst zapomnisz.