#historiazarroyo
Dzisiejszy post związany będzie z upadkiem Niniwy w roku 612 przed Chr.
Imperium Asyryjskie, zbudowane przez Aszurbanipala, wraz ze śmiercią tego władcy, stanęło w obliczu rozprężenia i osłabienia. Wobec tego przeciwko Asyryjczykom wystąpił chaldejski wódz Nabopolasar, ojciec słynnego Nabuchodonozora II. Sam Berossos (kapłan babiloński, który po grecku pisał o historii Babilonii w III wieku p.n.e.) uważał, że Nabopolasar był buntownikiem, przeciwnym władzy Sinsariszkuna - przedostatniego władcy Asyrii.
Wykorzystał on napiętą sytuację w królestwie rywala, zawiązał sojusz z królem Medów - Kyaksaresem (według Herodota, w babilońskim Ummakiszta).
Lecz Asyria nie była sama w tej wojnie - wspierać ją mieli Egipcjanie, którym nie zależało na ekspansji któregokolwiek ze wschodnich mocarstw. Historia pokazała, że Egipt, choć próbował pomóc, ostatecznie nie dał rady skutecznie wesprzeć Sinsariszkuna. Ponadto Asyryjczyków wspierali Mannejczycy, a także część Babilończyków.
Działania wojenne
Nie znamy do końca, co działo się w latach 625-617 p.n.e. Możemy jednak się domyśleć, że w tym czasie Nabopolasar oczyścił Babilonię z garnizonów Asyryjczyków. Później maszerował w górę Eufratu, a pierwotnym celem wojny miało być zajęcie Niniwy, potężnego miasta i zarazem stolicy Asyrii. Do pierwszego większego starcia miało dojść pod Gablini - 24 lipca roku 616 p.n.e. Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem Nabopolasara, lecz w obliczu nadchodzącej połączonej armii egipsko-asyryjskiej, musiał salwować się ucieczką do Babilonii. Kolejna bitwa miała miejsce pod Arraphą, również w 616 roku p.n.e. i również zakończoną zwycięstwem chaldejskiego wodza.
W roku następnym (615 p.n.e.) doszło do ataku na Aszur. Nabopolasar omal nie przypłacił życiem, atakując na to miasto. W obliczu możliwej porażki wycofał się do Tikrit. Dopiero rok później, w wyniku natarcia Medów Kyaksaresa, Aszur zostało zdobyte i doszczętnie zburzone. Gdy do miasta przybył Nabopolasar, doszło do formalnego zawiązania przymierza, późniejsze przekazy przedstawiają dodatkowo, że umocnić je miały związki małżeńskie.
Asyryjczycy postanowili rozpocząć kontrofensywę na niesfornych buntowników. Od Babilończyków odłączyć się miały plemiona Suchu, a podczas oblężenia Anach zjawiła się armia asyryjska. Zmusiło to Nabopolasara do wycofania się. Ciekawostką jest to, że rok 613 p.n.e. był praktycznie rokiem bezczynności dla Medów. Prawdopodobnie musieli zmagać się z napuszczonymi przez Asyryjczyków Scytami. Greckie przekazy sugerują, że początkowo Medowie toczyli walki z Scytami, by w końcu przekonać ich do walki po jednej stronie barykady przeciwko Sinsariszkunowi*.
Oblężenie Niniwy - 612 rok przed Chr.
W końcu połączone siły Ummanmanda, Medów i Babilończyków rozpoczęły marsz na Niniwę, stolicę Asyrii. Walki o miasto trwać miały trzy miesiące, a obrońcy mieli skutecznie bronić murów miasta przed najeźdźcami. Po tych trzech miesiącach miasto upadło pod naporem połączonych wojsk Nabopolasara. Sinsariszkun spłonął w swym pałacu wraz ze swymi żonami i eunuchami. Miasto złupiono i splądrowano, mieszkańcy natomiast zostali wzięci w niewolę.
Proroctwo Nahuma (jedna z ksiąg Starego Testamentu) przekazuje nam informację, że:
"I przez przelewającą się powódź kres położy miejscu jej, a nieprzyjaciół jego ciemności prześladować będą" I.8 - miało dojść do wylewu Tygrysu, który podmył część murów obronnych, ułatwiając machinom oblężniczym zburzenie murów i wtargnięcie do miasta Babilończykom.
Pomimo zajęcia Niniwy królestwo asyryjskie nie upadło. Ostatnim władcą Asyrii był Aszuruballit II. Odwołać się miał do Egipcjan, którzy mieli udzielić mu wsparcia. W bitwie pod Haran (610 p.n.e.) wojska egipsko-asyryjskie zostały rozgromione przez połączone siły Ummanmanda, Medów i Babilończyków. A ostatnie siły Asyryjczyków miały polec wraz z wojskami faraona Necho II pod Karkemisz z ręki Nabuchodonozora II, syna Nabopolasara.
Do wpisu załączam ilustrację pochodzącą z książki "W Babilonie" aut. Jean-Marie Ruffieux. Przedstawia on Nabuchodonozora wewnątrz plądrowanej Niniwy. Jak można zauważyć, wśród armii Nabopolasara można było znaleźć oddziały medyjskie oraz scytyjskie (na lewo). Niedługo miał przyglądać się również upadkowi Tyru w wyniku prowadzonego przez niego oblężenia.
Opracowanie:
"Wielkość i upadek Babilonii" H. W. F. Saggs, Warszawa 1973, Państwowy Instytut Wydawniczy
Źródło:
"Proroctwo Nahuma" - Stary Testament
*Źródła babilońskie traktują z kolei, że to nie byli Scytowie, a tzw. Ummanmanda - "hordy". W skład Ummanmanda mogły bez wątpienia należeć oddziały scytyjskie. Na potrzebę tego wpisu będę posługiwał się pojęciem Ummanmanda.
Dzisiejszy post związany będzie z upadkiem Niniwy w roku 612 przed Chr.
Imperium Asyryjskie, zbudowane przez Aszurbanipala, wraz ze śmiercią tego władcy, stanęło w obliczu rozprężenia i osłabienia. Wobec tego przeciwko Asyryjczykom wystąpił chaldejski wódz Nabopolasar, ojciec słynnego Nabuchodonozora II. Sam Berossos (kapłan babiloński, który po grecku pisał o historii Babilonii w III wieku p.n.e.) uważał, że Nabopolasar był buntownikiem, przeciwnym władzy Sinsariszkuna - przedostatniego władcy Asyrii.
Wykorzystał on napiętą sytuację w królestwie rywala, zawiązał sojusz z królem Medów - Kyaksaresem (według Herodota, w babilońskim Ummakiszta).
Lecz Asyria nie była sama w tej wojnie - wspierać ją mieli Egipcjanie, którym nie zależało na ekspansji któregokolwiek ze wschodnich mocarstw. Historia pokazała, że Egipt, choć próbował pomóc, ostatecznie nie dał rady skutecznie wesprzeć Sinsariszkuna. Ponadto Asyryjczyków wspierali Mannejczycy, a także część Babilończyków.
Działania wojenne
Nie znamy do końca, co działo się w latach 625-617 p.n.e. Możemy jednak się domyśleć, że w tym czasie Nabopolasar oczyścił Babilonię z garnizonów Asyryjczyków. Później maszerował w górę Eufratu, a pierwotnym celem wojny miało być zajęcie Niniwy, potężnego miasta i zarazem stolicy Asyrii. Do pierwszego większego starcia miało dojść pod Gablini - 24 lipca roku 616 p.n.e. Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem Nabopolasara, lecz w obliczu nadchodzącej połączonej armii egipsko-asyryjskiej, musiał salwować się ucieczką do Babilonii. Kolejna bitwa miała miejsce pod Arraphą, również w 616 roku p.n.e. i również zakończoną zwycięstwem chaldejskiego wodza.
W roku następnym (615 p.n.e.) doszło do ataku na Aszur. Nabopolasar omal nie przypłacił życiem, atakując na to miasto. W obliczu możliwej porażki wycofał się do Tikrit. Dopiero rok później, w wyniku natarcia Medów Kyaksaresa, Aszur zostało zdobyte i doszczętnie zburzone. Gdy do miasta przybył Nabopolasar, doszło do formalnego zawiązania przymierza, późniejsze przekazy przedstawiają dodatkowo, że umocnić je miały związki małżeńskie.
Asyryjczycy postanowili rozpocząć kontrofensywę na niesfornych buntowników. Od Babilończyków odłączyć się miały plemiona Suchu, a podczas oblężenia Anach zjawiła się armia asyryjska. Zmusiło to Nabopolasara do wycofania się. Ciekawostką jest to, że rok 613 p.n.e. był praktycznie rokiem bezczynności dla Medów. Prawdopodobnie musieli zmagać się z napuszczonymi przez Asyryjczyków Scytami. Greckie przekazy sugerują, że początkowo Medowie toczyli walki z Scytami, by w końcu przekonać ich do walki po jednej stronie barykady przeciwko Sinsariszkunowi*.
Oblężenie Niniwy - 612 rok przed Chr.
W końcu połączone siły Ummanmanda, Medów i Babilończyków rozpoczęły marsz na Niniwę, stolicę Asyrii. Walki o miasto trwać miały trzy miesiące, a obrońcy mieli skutecznie bronić murów miasta przed najeźdźcami. Po tych trzech miesiącach miasto upadło pod naporem połączonych wojsk Nabopolasara. Sinsariszkun spłonął w swym pałacu wraz ze swymi żonami i eunuchami. Miasto złupiono i splądrowano, mieszkańcy natomiast zostali wzięci w niewolę.
Proroctwo Nahuma (jedna z ksiąg Starego Testamentu) przekazuje nam informację, że:
"I przez przelewającą się powódź kres położy miejscu jej, a nieprzyjaciół jego ciemności prześladować będą" I.8 - miało dojść do wylewu Tygrysu, który podmył część murów obronnych, ułatwiając machinom oblężniczym zburzenie murów i wtargnięcie do miasta Babilończykom.
Pomimo zajęcia Niniwy królestwo asyryjskie nie upadło. Ostatnim władcą Asyrii był Aszuruballit II. Odwołać się miał do Egipcjan, którzy mieli udzielić mu wsparcia. W bitwie pod Haran (610 p.n.e.) wojska egipsko-asyryjskie zostały rozgromione przez połączone siły Ummanmanda, Medów i Babilończyków. A ostatnie siły Asyryjczyków miały polec wraz z wojskami faraona Necho II pod Karkemisz z ręki Nabuchodonozora II, syna Nabopolasara.
Do wpisu załączam ilustrację pochodzącą z książki "W Babilonie" aut. Jean-Marie Ruffieux. Przedstawia on Nabuchodonozora wewnątrz plądrowanej Niniwy. Jak można zauważyć, wśród armii Nabopolasara można było znaleźć oddziały medyjskie oraz scytyjskie (na lewo). Niedługo miał przyglądać się również upadkowi Tyru w wyniku prowadzonego przez niego oblężenia.
Opracowanie:
"Wielkość i upadek Babilonii" H. W. F. Saggs, Warszawa 1973, Państwowy Instytut Wydawniczy
Źródło:
"Proroctwo Nahuma" - Stary Testament
*Źródła babilońskie traktują z kolei, że to nie byli Scytowie, a tzw. Ummanmanda - "hordy". W skład Ummanmanda mogły bez wątpienia należeć oddziały scytyjskie. Na potrzebę tego wpisu będę posługiwał się pojęciem Ummanmanda.
@Arroyo Zabawne pomyśleć czasem ile potężnych plemion, narodów i imperiów przeżyło już plemię żydowskie.
Nas też przeżyją.
@Opornik Zabawne jest to że Palestyńczycy to zislamizowani żydzi
@igger palestyńczycy na pewno śmieją się do rozpuku
@Opornik byli za biedni na nazwę żydzi
Zaloguj się aby komentować