Тарас Шевченко, Ляхам (Do Polaków/Do Lachów, tłum. anonim.), 1847-1850

Gdyśmy byli kozakami,

Unii nie było

Z wolnymi braćmi Polakami

Wolno się nam żyło.

Kwitnęły stepy nam wesoło,

Kwitły sady nasze,

Niby lilie w około,

Tak to, bracie Lasze.

Dumne były matki nasze,

Bo wolnych rodziły.

Tak, mieliśmy, bracie Lasze

I wolność i siły.

Ale oto w imię Boga

Przyszli Jezuici,

Zapalona chata droga,

A my krwią obmyci!

O, tak bracie! W imię Boże

Raj nasz zamącili,

I rozlało się krwi morze,

A chatę — spalili...

Schyliły się łby kozacze

Jak zdeptane trawy,

Ukraina płacze, płacze

Zmarnowanej sławy.

Pomarniało głów bez liku

A ksiądz wyśpiewuje

Głośno w obcym nam języku

Swoje Alleluje!

Tak to, tak to bracie Lasze,

Księża i panowie

Rozsiekali drużbę naszą

Mieczem po połowie.

Podaj-że rękę kozakowi

I szczere serce jemu daj,

Dopomóż, bracie, wygnańcowi

Odtworzyć dawny, cichy raj!

Ilustracja: Józef Brandt, Do widzenia, data nieznana