Tadeusz Hollender, Las (z cyklu Leśne, tom Czas który minął i inne wiersze), 1936

Tumie zieleni, burzo liściasta,

woni surowych żywiczna strugo,

unieś mnie, wyrwij z kamieni miasta,

szumem uspokój, ukryj na długo!

Głowy żar szumem zagaś dojrzałym

wargom spieczonym daj mokry listek,

niech w gęstwie igieł słoneczne strzały

stracą swój biały żar płomienisty.

Tumie zieleni, burzo iglasta,

zatop mnie swoją szumiącą treścią,

nagi w kamiennym domu obrastam

liści twych pierzem, igieł twych sierścią!

Wiatrem mnie rozwiej, rozprósz mnie cieniem,

w śródleśnej rzeki rozrzuć mnie żwirze,

nazwij mnie takiem leśnem imieniem,

jakiego nigdy nie można wyrzec.

Burzo iglasta, w żywicznym dymie

rozwiej mnie cicho, zniszcz bezboleśnie,

zgubione echo daj mi na imię,

najbardziej ciche, najbardziej — leśne.

Ilustracja: Apoloniusz Kędzierski, W lesie, 1911