Piorę worki po saletrze, nowych słońc oświeca blask

W rozjarzonym wietrze wietrzę, zbędny cichych ikon wrzask

Ściany płyną rzeką twarzy, wlecze się po sieniach cień

Każda aureola parzy, pod rakami płonie trzpień

Wyciągnięta słoma z trumien, niesie wieść, że stał się cud

Bieży czarna ciżba ku niem, wart dźwigania każdy pud

Kuleszowa miny bledną, prześwietlony kliszy kadr

Cały świat przed świtem legnął, w oczach już nie liczmy zadr

#poezja #tworczoscwlasna