Ludwik Maria Staff, Bóg-człowiek (ze zbioru Zgrzebna kantyczka), 1922

Po dniu przez drogi bieży i pastwiska,

Przez ludne miasta i ciche pustelnie...

„Jo-hej!“ radosny głos wola weselnie,

I jak fontanna śmiech z ust jego tryska.

A kędy ujrzy ludzi, niepodzielnie

Oddanych cichej pracy bez nazwiska,

Owoce słodkie pomiędzy nich ciska:

„Jedzcie. To ciało me dojrzałe dzielnie“.

Kruże źródlanej rozdawa im wody:

„Pijcie. To bowiem krew ciała mojego.

„Na mą pamiątkę wznawiajcie te gody“.

Lecz w noc, gdy gwiazdy snów człowieczych strzegą,

W innej snom ludzkim postaci się zbliża:

Upiór, gwoździami przybity do krzyża.

Ilustracja: Francisco Goya, Disparate de miedo (pol. Szaleństwo strachu), druga rycina z cyklu Los disparates (pol. Szaleństwa), 1823-24