Edgar Poe, Milczenie, tłum. Antoni Lange, 1898

Są takie bezcielesne rzeczy, są zjawiska,

Co mają byt podwójny, jak bliźnięca owa

Moc, co naraz z materyi i ze światła tryska

I naraz tworzy bryłę — i cień w sobie chowa.

Tak dwulice Milczenie: naraz brzeg i morze,

Ciało i duch; pustynne kocha rumowiska,

Świeżą porosłe trawą; są w niem jakieś zorze —

Jakieś ludzkie pamiątki: więc się go nie trwożę,

Choć łzy mi płyną. Nigdy — dźwięk jego nazwiska.

To milczenie cielesne. Żadna zła potęga

Nie tkwi w niem. Więc spokojny bądź u jego progu.

Lecz jeźli kiedy z losów woli nieodmiennej

Stanie przed tobą jego cień — elf bezimienny,

Co opętał samotny świat, dokąd nie sięga

Ludzka stopa — natenczas duszę poleć Bogu.

Ilustracja: Edvard Munch, Skrik (pol. Krzyk), 1893