trixx.420

a kuku!
#heheszki #humorobrazkowy #humorponizejpasa

284 + 1 = 285
prywatny licznik: 17/?

Tytuł: Trainspotting
Autor: Irvine Welsh
Kategoria: literatura piękna
Wydawnictwo: Vis-a-vis Etiuda
ISBN: 9788379980147
Liczba stron: 364
Ocena: 8/10

Po ostatnich marnych pozycjach zdecydowałem się na pewniaczka. Trainspotting. Debiut literacki Irvine Welsha, znany najbardziej z filmu pod tym samym tytułem. O czym tak w zasadzie jest ta książka? O chlaniu, ćpaniu i barowych bójkach - przynajmniej na pierwszy rzut oka. Potem okazuje się jednak, że jest w tym drugie dno. Powiastki są quasi filozoficzne, o życiu, społeczeństwie, feminizmie, no o wszystkim w zasadzie , tak jak o wszystkim gada się w barze przy piwku.  

Na początku wydaje się być bardzo chaotyczna. Nie dość, że każdy rozdział jest o kimś innym to jeszcze inna osoba jest w nim narratorem. Do tego raz przedstawiana jest po imieniu, raz po nazwisku a innym razem po ksywce. W połączeniu z specyficznym językiem zastosowanym w książce wprowadza to niezły miszmasz i na początku trudno się połapać kto jest kto. Dopiero potem gdy poznamy nieco bohaterów to wszystko zaczyna się układać. Postacie są bardzo realistyczne, szczegółowo opisane, można je dobrze poznać i mniej więcej zrozumieć.

Zdecydowanie nie jest to książka dla osób wrażliwych. Niektóre opisy są bardzo naturalistyczne i wybitnie obrzydliwe, jak słynna scena z kiblem - chyba najbardziej znana scena z filmu pod tym samym tytułem. Albo uroczy, króciutki rozdział pod niewinnym tytułem "tradycyjne niedzielne śniadanie". Ale to poczytuję zdecydowanie na plus. Nie ma tu tandetnego moralizatorstwa i taniej dydaktyki; opisy są dosadne, autor pokazuje wszystkie, nawet najbardziej paskudne strony uzależnienia. Z drugiej strony nie gloryfikuje także używek - pisze jak jest bez upiększania.

Język jest bardzo wulgarny, praktyczne samo mięcho. Stężenie chujów i pizd sięga zenitu, dawno nie czytałem książki z taką ilością bluzgów. Czyta się jednak znakomicie, co jest zasługą świetnego tłumaczenia. W posłowiu tłumacz wyjaśnia, że w oryginale Welsh "pokusił się o fonetyczną transkrypcję szkockiego dialektu z Leith" (części Edynburga). Do tego każda z postaci posługuje się własnym językiem, zależnym też od różnych czynników - choćby sam główny bohater, inaczej mówi na haju, na głodzie czy po odwyku. Bardzo ciekawy zabieg, choć cienszko czyta sie taki jenzyk, jak mówiom Troszkę to przypomina slang z "Mechanicznej pomarańczy", choć tam była bardziej hybryda z językiem obcym, a tu fooking scotish

Zdecydowanie "must read", co tu więcej pisać.  Muszę odświeżyć sobie film przy okazji, bo ostatnio widziałem go dobre 10 lat temu.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

252 + 1 = 253
prywatny licznik: 16/?

Tytuł: Hera moja miłość
Autor: Anna Onichimowska
Kategoria: literatura młodzieżowa
Wydawnictwo: Świat Książki
ISBN: 9788373117297
Liczba stron: 159
Ocena: 5/10

Poznajcie Państwa Nowickich - pani domu, Grażyna, jej mąż Kamil, oraz dwójka cudownych dzieci - Jacek i Michał. Bogaci, z dobrą pracą, mieszkają w ogromnej willi, mają służącą Ukrainkę, no idylla. Patrząc jednak głębiej da się zauważyć, że Graża to zabiegana businesswoman która nie ma czasu dla własnej rodziny, Kamil to wysokofunkcjonujący alkoholik, a ich starszy syn Jacek zażywa Morderczą Marihuanę (MM). Niestety jego młodszy brat podprowadza mu skręta żeby też spróbować z kolegą. Jak to po MM natychmiast dostaje straszliwych halucynacji i wskutek tego przypadkowo popełnia samobójstwo. Targany poczuciem winy i wyrzutami sumienia Jacek pod wpływem nowo poznanej dziewczyny zaczyna brać coraz twardsze dragi...

Czujecie już klimat tej książki?

Moralizatorska książka dla młodzieży z cyklu "narkotyki są be, nie rusz bo Cię zmiotą z planszy". Może i słusznie, może należy przestrzegać dzieciaki każdym możliwym sposobem, zwłaszcza że ponoć całość oparta jest na faktach. Niestety tutaj autorka ani nie odrobiła pracy domowej ani, jak widać na każdej stronie, nie miała większego kontaktu z tym tematem. Dla niej jest to ogromny balon z napisem "narkotyki", a każdy działa tak samo - halucynacje i urwany film (!?). Stąd biorą się rozmaite kwiatki typu ratowanie od "skrętu" uzależnionej od opiatów dziewczyny za pomocą amfetaminy, czy wspomniane już halucynacje po marihuanie.

Jednocześnie całość nie jest aż tak bardzo zła. Autorka sprawnie operuje piórem, czyta się szybko, lekko i dość przyjemnie - gdy przymknie się oko na rozmaite głupotki, o których pisałem wcześniej. Podobno są jeszcze dwie części tego dzieła, ale myślę że już sobie je daruję

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

248 + 1 = 249
prywatny licznik, od początku roku: 15/?

Tytuł: Narkomanka
Autor: Józef Stompor
Kategoria: literatura obyczajowa, romans
Wydawnictwo: Krajowa Agencja Wydawnicza
Liczba stron: 347
Ocena: 4/10

PRL, lata na oko 70. Młody zdolny lekarz, Robert poznaje przybyłą z Wiednia redaktorkę polskiego pochodzenia Monikę. Ma ona za zadanie napisać reportaż o polskiej narkomanii. Niestety, wydaje się, że źle trafiła - narkomanii u nas niet. Owszem, jest niewielki problem lekomanii i dużo większy alkoholizmu, ale "panie kto dzisiaj nie pije". Tylko jakaś nieodpowiedzialna młodzież, dosłownie pojedyncze przypadki zażywają "mieszanki piorunujące" na bazie "jakichś chwastów", wąchają kleje czy rozpuszczalniki. Narkomanii nie ma, jest za to przystojny, umięśniony lekarz, który pracuje na trzech etatach w służbie zdrowia - na pogotowiu, w szpitalu jako chirurg-traumatolog i wreszcie w poradni uzależnień, gdzie głównie zajmuje się wszywaniem esperalu. Bez chwili wolnego w służbie Polsce - normalnie supermen. Oczywiście nasza bohaterka z miejsca się w nim zakochuje.

3/4 książki to opisy wycieczek po Polsce głównych bohaterów śladami II Wojny Światowej (nuda!) oraz przypadków medycznych jakie napotyka pan doktór. Czy to na wyjazdach z pogotowiem ratunkowym czy operacji w szpitalu, są nawet dość ciekawe, fajnie portretują tamten czas. Śmieszą trochę używane słowa - narkotyzer zamiast anestezjologa czy operator zamiast chirurga. W nostalgię wpędza wszechobecne palenie papierosów w szpitalach (oczywiście caro). Opis rozwijającej się miłości między dwojgiem głównym bohaterów też ujdzie, choć jest mocno toporny i drętwy.

Na minus niestety cała reszta. Wszechobecna martyrologia, liczne opisy obozów koncentracyjnych, historie powstańców, okupacji i innych drugowojennych historii. Oczywiście tymi złymi byli wyłącznie hitlerowcy, żadnych zbrodni sowieckich szanowny autor nie zauważył, no ale takie to czasy byli.

Dopiero pod koniec, dosłownie na 80 ostatnich stronach zaczyna się robić ciekawie. Poprzez pamiętnik Moniki poznajemy mroczną historię jej ojca oraz to, jak zafascynowana tematem narkomanii podczas pisania artykułów na ten temat wsiąkła w to środowisko. Niestety ten fragment jest przez autora bardzo stronniczo opisany. Co chwila wtrącenia, jak to na zgniłym zachodzie jest źle, "biały proszek" to zażywają nawet dzieci, a jedna osoba na swój nałóg potrzebuje (zapewne abstrakcyjne wtedy) 90 dolarów. Zdarzają się też błędy rzeczowe - np. wg autora heroinę produkuje się z konopi indyjskich. Generalnie - coś tam słyszał, coś tam widział i postanowił to na chłopski rozum opisać.

Pod koniec redaktorka odkrywa jednak że problem narkomanii jednak w Polsce narasta, pojawiła się makiwara, kompot i inne polskie wynalazki. Niestety pana doktora "nikt o tym nie poinformował". Zakończenie pozostawia wiele do życzenia, wtedy gdy zaczyna się robić ciekawie to nagle autor zauważa że miejsce mu się skończyło i w ostatnim akapicie skrótowo opisuje kolejne kilka lat życia bohaterów...

Według opisu z okładki wyglądało to na powieść częściowo autobiograficzną, autor pracował jako chirurg, potem poświęcając się terapii uzależnień. Po chwytliwym tytule liczyłem na książkę o narkomanii a tu dostałem obyczajową powieść medyczną z elementami romansu i historii. Generalnie gdyby zebrać całą książkę do kupy to o samej narkomanii mamy może z 10 stron, głównie we wspominanym pamiętniku Moniki.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

240 + 1 = 241
prywatny licznik: 14/?

Tytuł: Wielka większa i największa
Autor: Jerzy Broszkiewicz
Kategoria: literatura młodzieżowa
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 266
Ocena: 5/10

PRLowska lektura do klasy 5 podstawówki. Poznajemy w niej dwójkę dzieci, Groszka i Ikę, sąsiadów z tej samej kamienicy. Pewnego dnia ich sąsiad przytacza na podwórze stary samochód, Opla Kapitana, który staje się spiritus movens wielkiej, większej i największej przygody jakie przeżywają nasi młodzi bohaterowie. Okazuje się bowiem, że wszystkie urządzenia, pojazdy są tak naprawdę ożywione, tylko nie komunikują się z ludźmi - coś jak zabawki z Toy Story. Wspomniany samochód potrafi mówić czy sam się prowadzić i w ten sposób dzieci przeżywają swą pierwszą przygodę ratując porwanego chłopczyka. W przygodzie drugiej, z pomocą samolotu "Jak" produkcji bratniego narodu sowieckiego ratują pasażerów i zaginionych pilotów rozbitego nad Afryką samolotu. W trzeciej, największej przygodzie ratują już całą Ziemię (a co!). Ostatnia przygoda jest też zdecydowanie najciekawsza, akcja przenosi się bowiem na inną planetę, co dość umiejętnie wplata wątki fantastyczne do powieści. 

Jak to w PRLowskich książkach młodzieżowych w oczy rzuca się nachalny dydaktyzm; główni bohaterowie to cudowne dzieci, wzór do naśladowania - grzeczne, ułożone, ponadprzeciętnie inteligentne, no takie że aż aż Życie to sielanka, a dzielni obywatele milicjanci zawsze służą pomocą.
Czyta się jednak przyjemnie, dialogi są lekkie, momentami nawet zabawne. Nie jest to wybitna książka i dorosłych raczej znudzi (może poza wspomnianą ostatnią przygodą), ale ma w sobie jakiś czar.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

224 + 1 = 225
prywatny licznik w 2024: 13/?

Tytuł: Niewidzialni
Autor: Mateusz Marczewski
Kategoria: reportaż
Wydawnictwo: Czarne
ISBN: 9788375360523
Liczba stron: 180
Ocena: 6/10

Australia, historia Autralii, Aborygeni - w tej mniej więcej kolejności. Myślałem że będą to proste reportaże z i o Australii, ale autor miał ambicję na coś więcej. Zresztą na okładce można wyczytać, że jest również poetą. Widać to w tekście, zdania są zagmatwane, poetycko rozbudowane, opisy okoliczności i przyrody barwne ale i rozwlekłe (czasem zupełnie o niczym). Ogółem jest to rodzaj poetyckiej podróży po krainie Kangurów, w żadnym wypadku reportaż. Wartość poznawcza jest niewielka, o samych Aborygenach też nie ma za wiele. Dużo jest opisów, jak to żyją w brudzie i biedzie, zainteresowani tylko alkoholem i narkotykami. Przyznać jednak trzeba autorowi, że próbuje "wejść ich w buty" i uczciwie opisuje z czego taki stan rzeczy wynika, podana jest też solidna bibliografia. Stara się też dociec (choć dosłownie na kilku stronach) czym taki stan rzeczy jest spowodowany.

Ogółem - uczucia mieszane, dużo chaosu, ale coś ciekawego można z tego się dowiedzieć. Cóż, może poeci nie powinni pisać reportaży

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

220 + 1 = 221
prywatny licznik: 12/?

Tytuł: Napowietrzna wioska
Autor: Jules Verne
Kategoria: przygodowa
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 198
Ocena: 5/10

Klasyka powieści przygodowej. W skrócie - Akcja dzieje się w roku 1899 a fabuła opowiada o podróży przez Afrykę środkową dwóch przyjaciół, Francuza i Amerykanina, którzy wraz z uratowanym przez nich młodym Murzynem i przewodnikiem na skutek ataku stada słoni tracą cały dobytek i z niewielkimi zapasami zmuszeniu są uciekać do tropikalnej dżungli. Przemierzają ją z początku pieszo, potem na tratwie. W tle przewija się zaginiony badacz małp no i sama napowietrzna wioska, ale to już bez spoilerów.

Bardzo szanuję Verne'a jako prekursora fantastyki naukowej, "Tajemniczą Wyspę" czy "Podróż do wnętrza ziemi" czytałem po wielokroć. Tutaj mamy jednak do czynienia z nieco słabszą pozycją, typowo podróżniczą. Dodatkowo Verne niczym Papcio Chmiel w Tytusach "Ucząc bawi, bawiąc uczy" serwując nam co kilka zdań sążniste opisy fauny i flory afrykańskiej, co z czasem nieco nuży. Bez zaskoczeń, bez gwałtownych zwrotów fabuły (no dobra, jest jeden, ale taki, że umówmy się - od dawna każdy czytający się go spodziewa) do szczęśliwego końca. Sredniaczek.

Jako dodatkowy smaczek - czytałem kompletnie zaczytane wydanie II z 1968 roku, które musiałem najpierw posklejać

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

215 + 1 = 216
prywatny licznik: 11/?

Tytuł: Ryszard Głowacki
Autor: Algorytm Pustki
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: ISKRY
ISBN: 83-207-1026-X
Liczba stron: 160
Ocena: 7/10

Solidne SF. Zaczyna się jak wiele innych - chłop się budzi ale nie pamięta kim jest ani gdzie jest. Totalna amnezja. Powoli poznaje otaczający świat - antyutopijną rzeczywistość. Społeczeństwo zamieszkuje podzielone na strefy miasta, mieszkanie i jedzenie są zapewnione dla każdego obywatela, a w kilku sklepach za specjalne żetony otrzymywane można kupić towary luksusowe. Ugułem społeczeństwo przywodzi na myśl najlepsze pomysły systemu socjalistycznego - każdemu po równo, każdemu gówno Każdy z ludzi ma wszczepiony pod skórę na ręce specjalny chip, tak zwany permitor, który w połączeniu z tatuażem z numerem identyfikuje obywatela w centralnym systemie, zwanym Migratonem. Nasz bohater z zanikiem pamięci jak się okazuje nie ma ani chipu ani tatuażu, co jest absolutnie niemożliwe w tym społeczeństwie. Jako "społecznie niedostosowany" zostaje zesłany do zakładu zamkniętego, czegoś w stylu kolonii karnej która ma "naprawiać" obywateli i zwrócić ich na łono społeczeństwa. A to dopiero pierwsze dwadzieścia stron

Im dalej tym lepiej, ale już nie będę streszczał. Bardzo przyjemne SF socjologiczne, w stylu Zajdla, z ciekawymi pomysłami, niestety tomik jest dość krótki więc wiele z nich nie zostało należycie rozwiniętych - a szkoda. Również zakończenie pozostawia pewien niedosyt, ale bardzo zgrabnie podsumowuje cała książkę.
Solidne 7/10. W komentarzu fragment w którym autor zapatrzył się na pewien stary polski film, ciekawe czy skojarzycie jaki

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

196 + 1 = 197
prywatny licznik: 10/?

Tytuł: Ewa Zachara
Autor: Cajtfikser
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
ISBN: 9788324587858
Liczba stron: 211
Ocena: 3/10

Cajtfisker to popularny, domowy wehikuł czasu. Według opisu na okładce "pozwala zapobiec przypaleniu zupy, zapolować na mamuty, naprawić parę starych błędów przeszłości i popełnić kilka nowych.(...) Podczas gdy większość obywateli zadowala się wykorzystywaniem cajtfiskera do oglądania raz po raz tego samego odcinka ulubionego serialu, dwóch pomysłowych młodych ludzi postanawia użyć go, żeby skłonić babcię do zmiany niekorzystnego testamentu. To niełatwe zadanie, zwłaszcza że krnąbrna starsza pani rozstała się już z tym światem."

Podróże w czasie zawsze na propsie - pomyślałem kupując książkę. Niestety nie doczytałem, że autorką jest lektorka języków obcych a ta książka to jej powieściowy debiut. Widać to na każdym kroku - ta książka to grafomania czystej wody, mamy liczne błędy gramatyczne i rzeczowe. Postacie pojawiają się czasem znienacka w zupełnie innej lokalizacji; zresztą lokalizacje w których dzieje się akcja są z grubsza tylko trzy, rzadko kiedy akcja dzieje się gdzie indziej. Dokładając do tego kilka postaci na krzyż robi się coś na kształt teatru telewizji. Zastanawia dziwna fascynacja autorki wagą opisywanych przez siebie postaci - serio na jakieś 10 osób w powieści połowa ma dokładnie wymienioną wagę, część także wzrost... 

Fabuła też bez ładu i składu, dialogi wędrują donikąd, niektóre postacie wprowadzone zupełnie od czapy. Zresztą postacie tak schematyczne i nudne że szkoda nawet pisać. Tytułowy cajtfisker jest czymś w rodzaju pilota do przewijania czasu, ale nie znajdziemy tu jakiegoś głębszego opisu jak by to mogło działać czy jak jest zbudowane. Do końca nie wiadomo też jakie są efekty działania, opisane jest tylko że ludzie przenoszeni w czasie zachowują się jak zombie, nie reagując na świat zewnętrzny - po prostu klikasz przycisk i coś tam się dzieje a fabuła przeskakuje do przodu...

Podsumowując, trzeba mieć jednak jakaś wiedzę, żeby pisać o tak ciężkim temacie jakim są podróże w czasie. Mogło być z tego jakieś humorystyczne czytadełko, ale nie jest zbyt zabawne. Mogło być rasowe SF, ale autorka pogubiła się w swojej koncepcji. Może literatura młodzieżowa? No też nie do końca.
Zdecydowanie unikać.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

188 + 1 = 189
prywatny licznik: 9/?

Tytuł: Tom Hanks
Autor: Kolekcja nietypowych zdarzeń
Kategoria: literatura piękna
Wydawnictwo: Wielka litera
ISBN: 97883380321977
Liczba stron: 393
Ocena: 5/10

Debiutancki zbiór siedemnastu opowiadań T.Hanks'a. Kupiłem tylko dlatego ze on to napisał - bardzo lubię tego aktora, ciekawy byłem jak poradził sobie jako pisarz. Jest nieźle - opowiadania są rozmaite, osadzone w różnych czasach, opowiadają o różnych postaciach i problemach, a wszystkie łączy motyw maszyny do pisania. W jednych rzeczona maszyna jest kanwą całej opowieści, w innych tylko gdzieś w tle przewija się jej stukot.
Czyta się przyjemnie, czuć lekkie pióro autora, choć opowiadania są nierówne - niektóre nudne jak flaki z olejem, inne naprawdę dobre.
Jako staremu fanowi SF najbardziej podobało mi się "Przeszłość jest dla nas ważna", w którym główny bohater, miliarder otrzymuje możliwość podróży w czasie, a w zasadzie przeżycia jednego, konkretnie wybranego dnia w 1939 roku. Bardzo dobre jest też "Idź do Kostasa" o nielegalnym, bułgarskim imigrancie z ciężką przeszłością, który próbuje sobie poradzić w US&A nie znając kompletnie języka ani realiów. 

Pozostałe są takie sobie, ani złe, ani szczególnie dobre - nie zapadają szczególnie w pamięć, ot takie - przeczytać i zapomnieć. Raczej nie będę wracał do tej książki, pewnie pójdzie na sprzedaż na OLX.

#bookmeter

171 + 1 = 172

Tytuł: Świat Finasjery
Autor: Terry Pretchett
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Prószyński i s-ka
ISBN: 9788376482019
Liczba stron: 350
Ocena: 7/10

Niejaki Moist von Lipwig, po sukcesach na stanowisku głównego poczmistrza, w ekstraordynaryjnych okolicznościach otrzymuje propozycję zarządzania Królewskim Bankiem i Mennicą w Ankh-Morpork. Propozycja kusząca, ale już na wstępie mnożą się problemy. Główny kasjer wygląda na wampira, w piwnicach Igor z Hubertem budują tajemniczą machinę która nazywają Chluperem, w mennicy okazuje się że produkcja monet kosztuje więcej niż są one warte, a na dodatek codziennie trzeba wyprowadzać prezesa na spacer. Sprawy nie ułatwia też fakt, że sam Lipwig to były oszust, a w tych okolicznościach jego mroczna przeszłość jest o krok od ujawnienia.

Nie nazwałbym się jakimś wielkim fanem Pratchetta, czytałem w życiu kilka tomów, ale to tak od przypadku do przypadku z różnych serii - ot co wpadło w ręce. Z tym bohaterem jeszcze się nie spotkałem, ale z miejsca zaskarbił sobie moją sympatię. Książka
zdecydowanie jedna z lepszych z tych które czytałem. Mamy wszystko z czego słynie Świat Dysku - specyficzny humor, świetne postacie i trzymającą w napięciu fabułę. Serdecznie polecam, a na zakończenie podaję przepis na kanapki wykonywane przez Golema, w sam raz na tag #uuk

"Zabrzmiało dyskretne pukanie do drzwi i weszła Gladys. Z najwyższą ostrożnością niosła tacę kanapek z szynką, bardzo, bardzo cienkich, jak tylko Gladys potrafiła robić - wkładała jedną szynkę między dwa bochenki chleba i bardzo mocno przyciskała swoją dłonią wielkości łopaty.
- Domyśliłam Się, Że Nie Jadł Pan Drugiego Śniadania, Poczmistrzu - zadudniła.
- Dziękuję Ci, Gladys - Moist otrząsnął się w myślach
(...)
Kiedy wyszła, Moist wyjął z szuflady biurka pęsetę, rozłożył kanapkę i zaczął wyciągać z niej kawałki kości, będące skutkiem stosowanej przez Gladys techniki młota parowego.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

takie są fakty
#heheszki #humorobrazkowy

138 + 1 = 139
prywatny licznik: 7/?

Tytuł: Żołnierze grzechu
Autor: Andrzej Ziemiański
Kategoria: kryminał, sensacja, thriller
Wydawnictwo: Bukowy Las
ISBN: 9788362478156
Liczba stron: 404 (not found XD)
Ocena: 6/10

Komedia kryminalna osadzona w różnych planach czasowych. Głównie we współczesnym (no, prawie bo książka jest z 2010 roku) Wrocławiu, gdzie trójka policjantów, we współudziale kościelnych służb informacyjnych prowadzi śledztwo w sprawie „Bestii”. Niejako przypadkowo ratują z pożaru szpitala psychiatrycznego jednego z pacjentów. Okazuje się nim być milicjant, który w 1989 roku stracił pamięć. Niczym mimowolny podróżnik w czasie odkrywa nową rzeczywistość po upadku komunizmu, prowadząc równocześnie własne śledztwo i powoli odzyskując pamięć. W tle epidemia ospy z 1963 roku i przyczyny jej wybuchu, dość niezwykłe.

Na plus na pewno opisy Wrocławia, mieszkańcy na pewno docenią. Postacie też ciekawe, krwiste, dobrze opisane i z charakterem. Najciekawsze w książce są jednak spostrzeżenia milicjanta, zaskoczonego ogromem zmian jakie nastąpiły w Polsce i na świecie w ciągu zaledwie dwudziestu lat. Rzeczy, o których wcześniej tylko czytał w powieściach fantastycznych teraz są dostępne dla każdego. Każdy może wyjechać za granicę, sklepy są bogato zaopatrzone, a na ulicach ludzie za darmo rozdają mu ulotki i foldery (za PRLu mieć takie coś to jak wygrać z rakiem). Na minus za mało jest tej specsłużby kościelnej, w sumie poza kilkoma przekazanymi informacjami to nie wiadomo po co w ogóle tam się kręcą. Zakończenie też pozostawia pewien niedosyt, czegoś tu brak. Ale to tak na siłę wynajdując problemy

Typowo wakacyjne czytadło, napisane z humorem, dobrze wchodziłoby na plaży czy w hamaku. Nie wymaga dużego wysiłku intelektualnego, czyta się dobrze i szybko; jest intryga, jest akcja są i „momenty” :D Jako całość solidne 6/10.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

115 + 1 = 116
prywatny licznik: 6/?

Tytuł: William Gibson
Autor: Wypalić Chrom
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: MAG
ISBN: 9788374808996
Liczba stron: 288
Ocena: 9/10

Zbiór opowiadań mistrza i twórcy gatunku cyberpunk. Opowiadania głównie z lat 80, mamy tu pełen przekrój tematu fantastyki. Pomijając oczywiste w zestawieniu opowiadania cyberpunkowe są także teksty tylko lekko zahaczające o temat, niejako artystyczne, w których świat fantastyczny i rzeczywisty przenikają się, aż po hard science fiction w głębokim kosmosie.

Najlepsze według mnie opowiadanie to "Czerwona Gwiazda, orbita zimowa". Napisane w stylu braci Strugackich, osadzone w alternatywnej rzeczywistości opowiadanie, w której to Związek Radziecki wygrał wyścig kosmiczny i jest dominującą gospodarczo potęgą na ziemi.

Nie ma co za dużo pisać o tej książce, absolutnie obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika science fiction. Dla osób chcących rozpocząć przygodę z twórczością Gibsona znakomity start, gdyż tłumaczone i opisywane są tutaj skróty, technologie czy kluczowe lokacje.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

#heheszki #humorobrazkowy pewnie #byloaledobre

91 + 1 = 92
prywatny licznik: 5/?

Tytuł: Mokra magia
Autor: Henry Kuttner
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Agencja Wydawnicza "TOR"
ISBN: 8390002698
Liczba stron: 157
Ocena: 6/10

Mini zbiorek opowiadań klasyka SF Henrego Kuttnera. Ponieważ są tylko trzy sztuki w tomiku, więc pokrótce o każdym z opowiadań:

Tytułowa „Mokra Magia” to opowiastka spod znaku magii i miecza. Podczas II Wojny Światowej lotnik zostaje zestrzelony nad Walią i trafia do magicznego zamku pod powierzchnią jeziora. Całość osadzona w realiach Króla Artura. Nigdy nie lubiłem fantasy więc dokończyłem niejako z obowiązku. całość wydała mi się nieco przydługa, natomiast samo zakończenie zbyt pośpieszne, jakby autor zorientował się że trzeba kończyć, więc nagle główny bohater zyskuje super moce i wygrywa. 4/10

„Chwała i Potęga” opowiada o wyprawie na arktyczny szczyt gdzie ma znajdować się najpotężniejsze na świecie źródło energii. Okazuje się jednak, że znajdują się tam wrota do innego wymiaru, gdzie nic nie jest takie jakie się wydaje. Dobre opowiadanie, czyta się przyjemnie, na koniec mamy zaserwowane małe zaskoczenie. 7/10

„Jak Bogowie”. Na Ziemi po krótkiej acz intensywnej wojnie atomowej rodzą się ludzie z różnymi mutacjami. Tytułowemu bohaterowi po ukończeniu 18 roku życia wyrastają skrzydła. Trafia pod opiekę „Starego Człowieka”, który prowadzi coś w rodzaju azylu dla takich jak on. Niestety ludność ziemi bezlitośnie tropi i eksterminuje wszystkich mutantów, w związku z czym wszyscy muszą uciekać z tej planety. Tam gdzie trafią nie jest jednak dużo lepiej… Bardzo dobre opowiadanie, chyba najlepsze w tym zbiorku. 8/10

Jako całość – jest OK, choć nie porwało mnie, jednak w dalszym ciągu najlepsze co Kuttner stworzył to postać wynalazcy-alkoholika Gallaghera W komentarzu jako bonus clip-artowe reklamy prosto z roku 1993.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

76 + 1 = 77
prywatny licznik: 4/?

Tytuł: Przyjaciel z piekła
Autor: Arkadij Strugacki, Borys Strugacki
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Czytelnik (seria z kosmonautą)
Liczba stron: 102
Ocena: 8/10

„Dalej bracia-rycerze, mleko jaszczurcze!”

Króciutka powieść, w zasadzie dłuższe opowiadanie, bo ledwo ponad 100 stron braci Strugackich a wiec kolejna książeczka na półkę z klasyką SF. Wojna ogarnęła Gigandę, planetę w dalekim kosmosie. Główny bohater, kapral Gag, Waleczny Kot elitarnej jednostki miłościwie panującego Herzoga zostaje poważnie ranny podczas jednej z potyczek. Budzi się w ziemskim szpitalu, uratowany przez niejakiego Kornieja. Ziemia w tym czasie jest na wysokim stopniu cywilizacji, dużo wyższym niż macierzysta planeta Gaga. Po powrocie do sił Korniej zabiera go do swojego domu, gdzie toczy się właściwa część tej mikropowieści. 

Miejsce to, choć opisywane jak raj, w którym nie ma potrzeby się o nic troszczyć, okazuje się być dla dzielnego wojaka z wypranym musztrą mózgiem piekłem. Nie rozumiejąc dlaczego jest tutaj trzymany, nie otrzymując żadnych rozkazów męczy się i popada stopniowo w coraz większe szaleństwo. Otrzymując towarzystwo robota robi to, co potrafi – każe mu budować okopy i ćwiczy na nim musztrę. 

Książka stawia pytanie, czy da się wyjść poza swój schemat myślenia. Czy miejsce, które wydaje się dla wysoko cywilizowanych społeczności piekłem, może być jednak domem za którym się tęskni? No i wreszcie ponad czasowe przesłanie - czy wojny mają jakikolwiek sens? Dla Ziemianina, który obserwuje je z boku – absolutnie żadnego, przygląda im się z zimną ciekawością badacza traktując jako zabawy głupich dzieci; dla kaprala Gaga jest to jednak całe życie, jedyne jakie zna.

Dobrze napisana, ciekawa narracja, plastyczny język – czyta się jednym tchem, tylko zostaje niedosyt, że taka krótka. Nie jest to najlepsza powieść Strugackich z tych które do tej pory czytałem, ale i tak zdecydowanie polecam.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

#heheszki #humorobrazkowy
przeglądam stare zdjęcia w telefonie, prawdopodobnie jarmark w Nowym Targu

69 + 1 = 70
prywatny licznik: 3/?

Tytuł: Ostatni statek z planety Ziemia
Autor: John Boyd
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Czytelnik (seria z kosmonautą)
Liczba stron: 190
Ocena: 7/10

„Na przegrzane lampy papieża!”

Alternatywna historia ziemi. Najwyższą władzę ma elektroniczna maszyna zwana papieżem, a najgorszą możliwą karą jest zesłanie na lodową planetę „Piekło”. Społeczeństwo podzielone jest na klasy – mamy Ministerstwa, w których zatrudniani są Profesjonaliści i szarą masę zwaną Prolami. Brzmi znajomo? Ależ tak, ta książka to jedna wielka kalka „Roku 1984” Orwella, mocno polana sosem socjologicznym w stylu Zajdla.

Główną osią fabularną również jest zakazana miłość – w tym przypadku chłopaka z ministerstwa matematyki i poetki. Pierwsze 80 stron to nudnawa opowieść o ich relacji, w której za dużo 18-wiecznej poezji i pseudofilozoficznego bełkotu. Ale może to ja jestem na to za głupi. Potem zaczyna się robić coraz ciekawiej. Dostajemy świetnie opisany proces i karę dla głównego bohatera, gdzie mamy nagły i bardzo ciekawy zwrot akcji. Epilog wraca do filozofowania i pozostawia lekki niedosyt. 

Powieść mimo upływu lat (napisana w 1969) nie zestarzała się zbytnio – to socjologiczne SF, w którym nie ma zbyt wielu „gadżetów przyszłości”. Są ciekawe pomysły, podróże w kosmosie, czasie i przestrzeni; jednak z drugiej strony mam jakieś wrażenie niedosytu, czytało się to różnie, ciężko mi było przebrnąć przez początek, na szczęście im dalej tym lepiej.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter