Pies przeciwpancerny

Pies przeciwpancerny, psia mina (ros. Противотанковая собака) – pies z przymocowanymi do niego materiałami wybuchowymi, trenowany do wbiegnięcia pod pojazd gąsienicowy (zwłaszcza czołg) nieprzyjaciela. Gdy pies wchodził pod czołg, łamał przymocowaną do jego grzbietu antenę i włączał zapalnik detonujący materiał wybuchowy. Takie psy były szkolone w Związku Radzieckim przed i podczas II wojny światowej, by zostać użyte w walce przeciwko nieprzyjacielskim jednostkom pancernym. Historia W 1924 roku sowiecka Rewolucyjna Rada Wojskowa Republiki zatwierdziła wykorzystywanie psów do celów wojskowych, które obejmowały szeroki zakres zadań, takich jak ratownictwo, udzielanie pierwszej pomocy, łączność, odnajdywanie min i ludzi, pomoc w walce, przewożenie na saniach żywności, lekarstw i rannych żołnierzy oraz niszczenie celów wroga. Pomysł wykorzystania psów jako „mobilnych min” powstał na początku lat 30. XX wieku wraz z projektem…